Στα 33 του, μετά από σχεδόν 20 χρόνια στη Μπαρτσελόνα, ο Λιονέλ Μέσι, ο παίκτης που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τη μοίρα, την εικόνα και την ιστορία της ομάδας, για πολλούς ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, αποφάσισε να φύγει. Ανακοίνωσε την επιθυμία του να αποχωρήσει με φαξ, με κάθε επισημότητα, ώστε να είναι καταγεγραμμένη η μέρα και η ώρα του αιτήματός του. Και από τη στιγμή που η βόμβα έσκασε, ήταν θέμα λεπτών ή λίγων ωρών να γίνει ο κακός χαμός…
Ο κόσμος της ομάδας, ήταν αυτός που ένιωσε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Ο κόσμος, που πάντα στηρίζει την ομάδα, που είναι δίπλα της και στα καλά και στα άσχημα, που έχει βιώσει καταστροφικές ευρωπαϊκές βραδιές τα τελευταία χρόνια, που είδε φέτος τη Ρεάλ να παίρνει το πρωτάθλημα και τη Μπάγερν να ρίχνει 8 στην αγαπημένη του ομάδα, έμεινε δίπλα στη Μπάρτσα και περίμενε να δει πώς θα αντιδράσει η διοίκηση, ποιοι παίκτες θα έρθουν και ποιοι θα φύγουν, ποιος προπονητής θα αναλάβει να βγάλει το κάρο από τη λάσπη, έχοντας ένα δεδομένο στο μυαλό: ότι και αυτή η προσπάθεια, θα γίνει γύρω, δίπλα ή παραδίπλα από τον Μέσι.
Θα γίνει με τον αρχηγό να δίνει το σύνθημα, με αυτόν να ηγείται όσο αντέχει ακόμα και στη συνέχεια να παραδίδει τη σκυτάλη στον επόμενο ηγέτη, μένοντας δίπλα του για την τελετή παράδοσης - παραλαβής. Με δεδομένο ότι ο Μέσι θα αφήσει τα ποδοσφαιρικά του κόκκαλα στη Μπάρτσα και δεν θα πάει ποτέ κάπου αλλού.
Αυτό το «δεδομένο» έγινε χίλια κομμάτια με το φαξ που έστειλε ο Μέσι. Και ο κόσμος ξέσπασε.
Στα ραδιόφωνα, στα social media, στους δρόμους, έξω από το Καμπ Νου. Με συνθήματα, με μπινελίκια, με αγανάκτηση, με «Μπαρτομέου, δρόμο!», με δάκρυα, με απόγνωση. Διότι ο «κόσμος τους», όπως τον γνώρισαν, παύει ξαφνικά να υπάρχει - όχι διότι ο Μέσι «γέρασε» και αποφάσισε να περάσει χρόνο με την οικογένειά του, αλλά διότι πρόσωπα και πράγματα τον σπρώχνουν προς την έξοδο.
Η διοίκηση, που δεν τον προστάτευσε αυτά τα χρόνια και δεν τον πλαισίωσε με τους κατάλληλους συνοδοιπόρους, που «έφαγε» τον Βαλβέρδε για να φέρει «κάποιον Σετιέν» μεσούσης της σεζόν, που έφερε τον Κούμαν για να φτιάξει τη Νέα Μπάρτσα κι εκείνος στην πρώτη του συνάντηση με τον Μέσι, του είπε «τέλος τα προνόμια».
Ο κόσμος, ξέρει - και ειδικά ο κόσμος της Μπαρτσελόνα, που έχει δει τόσα πολλά και τόσο θαυμαστά όλα αυτά τα χρόνια, ξέρει καλά. Γι' αυτό ουρλιάζει, βρίζει, διαμαρτύρεται, κλαίει κι οδύρεται. Γι΄αυτό θέλει να εξαφανιστεί ο Μπαρτομέου, γι' αυτό δεν δίνει δεκάρα τσακιστή στους «πολιτικάντηδες» και τους υποψήφιους Προέδρους που λένε «αχάριστος ο Μέσι, να φέρει τα 700 εκατομμύρια της ρήτρας του αν θέλει να φύγει» ή σ' αυτούς που λένε «αν θέλει να φύγει, να φέρει 222 εκατομμύρια, όσα δηλαδή είχε φέρει και ο Νεϊμάρ», λες και τα χρήματα που έφερε κάποτε ο Βραζιλιάνος Αρλεκίνος, πρέπει να ορίσουν την τιμή πώλησης του δικού τους «Μεσσία».
Ο κόσμος, δεν είναι λογιστής, ούτε κρατάει τα βιβλία της εταιρείας. Λειτουργεί με την καρδιά και το συναίσθημα, όχι με ισολογισμούς και έσοδα - έξοδα. Ο κόσμος, αν είχε επιλογή, θα ήθελε να βλέπει τη Μπαρτσελόνα να παίζει με τον Μέσι και 10 πιτσιρίκια από τη «Μασία», καρφί δεν θα του καιγόταν αν η ομάδα έχανε ή κέρδιζε, αρκεί να έβλεπε στα μάτια των παικτών τη λάμψη και τη σπίθα που είχε κάποτε. Το πάθος που είχε ο Πουγιόλ, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Ετό και άλλοι διάφοροι, παρέα πάντα με τον Μέσι. Τον δικό τους ποδοσφαιρικό «θεό», τον δικό τους «προφήτη», που τους πήρε από το χέρι και τους έφερε στην ποδοσφαιρική «Γη της Επαγγελίας», όπου το ποδόσφαιρο είναι πρώτα απ' όλα διασκέδαση και ευχαρίστηση και μετά τίτλοι και τρόπαια.
