Τελείωσε κι αυτή η ποδοσφαιρική χρονιά με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αυτή η «ανώμαλη» χρονιά από κάθε άποψη. Τελείωσε με το παιχνίδι Μπάγερν - Παρί, που έβγαλε πρωταθλητή Ευρώπης για τη σεζόν 2019-2020, παρότι πριν από μερικές μέρες είχαν ξεκινήσει τα προκριματικά για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της σεζόν 2020-2021 και διάφορα πρωταθλήματα εις τας Ευρώπας. Κανονικό «Inception» που ούτε το μυαλό του Νόλαν δεν θα μπορούσε να σκαρφιστεί.
«Ανώμαλη» ήταν η ποδοσφαιρική σεζόν, ασορτί με τη γενικότερη ανωμαλία που επικρατεί παντού και την οποία σηματοδότησε η πανδημία του κορωνοϊού. Final - 8 στην Πορτογαλία, μονά παιχνίδια, άδεια γήπεδα, μάσκες, μέτρα προστασίας σε πάγκους, αποδυτήρια και διαδρόμους, συστάσεις να μην ανταλλάζουν φανέλες οι ποδοσφαιριστές και να αποφεύγουν τα πολλά - πολλά μεταξύ τους. Ελαφρώς αστείο ή ειρωνικό αυτό το τελευταίο, σε ένα κατεξοχήν άθλημα επαφής όπως είναι το ποδόσφαιρο. Με χλωρίνιασμα στις μπάλες, με «παρακαλούμε μην φτύνετε» λες και είμαστε σε σαλούν της Άγριας Δύσης, με πέντε αλλαγές, χωρίς τελετουργικό πριν τον τελικό, χωρίς τραγούδια και χορευτικά, χωρίς παλμό από τις εξέδρες, χωρίς πανηγύρι στο τέλος του αγώνα από την πλευρά των νικητών και αποθέωση την ώρα που σηκώνεται η κούπα ψηλά.
Όλα διαφορετικά, όλα αλλιώτικα, όλα προσαρμοσμένα στα νέα δεδομένα μιας φοβικής εποχής, που ξεκίνησε στις αρχές του 2020 και κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά θα πάει. Θα έχουμε κάποια στιγμή κόσμο θα γήπεδα, κι αν ναι, πόσο; 30%; 40%; 50%; Με τι «όρους και προϋποθέσεις»; Θα πηγαίνουν γήπεδο όσοι έχουν στα χέρια τους αρνητικό τεστ της προηγούμενης ημέρας; Όσοι έχουν κάνει το εμβόλιο; Θα φωνάζουν συνθήματα και θα τραγουδάνε φορώντας μάσκα; Και μετά που θα γυρίζουν σπίτι, κάνει να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους ή να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τους γονείς τους;
Θα πει κανείς, «καλά, με τα αθλητικά ασχολείσαι; Υπάρχουν ένα σωρό σημαντικότερα πράγματα να δούμε πώς θα πάνε». Συμφωνώ, υπάρχουν ένα σωρό σημαντικότερα πράγματα, αλλά η επιστροφή σε κάποιου είδους κανονικότητας στον αθλητισμό, είναι μια μικρή ψυχολογική τόνωση, είναι «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα». Είναι σαν κάποιος να σου ψιθυρίζει ότι είμαστε σε καλό δρόμο, ότι πάμε καλύτερα, ότι θα στρώσουν τα πράγματα σιγά - σιγά. Θα είναι ξανά ένας τρόπος να μαζευόμαστε - έστω και λιγότεροι απ' ό,τι παλιά, να κάνουμε μερικά από τα πράγματα που κάναμε προ κορωνοϊού, να ξεφεύγει λιγάκι το μυαλό, να εκτονωνόμαστε, να παρατάμε σε μια άκρη τις κακές σκέψεις και τη μιζέρια που μας έχει πλακώσει, αυτήν που πάει να μας βγάλει από τη μύτη ακόμα και τις διακοπές που κάναμε, όσοι κάναμε και για όσο κάναμε.
