ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ
Σε διακριτικό μέγεθος ή πληθωρική γραμματοσειρά. Εντυπωσιακό γκραφίτι στα αποδυτήρια ή ένα ακόμα σύνθημα χαμένο μέσα σε tags. Μουτζουρωμένο βιαστικά από κάποιον πιτσιρικά με σπρέυ τη νύχτα ή τυπωμένο σε αυτοκόλλητο από κάποιον συνδεσμίτη. Σε πινακίδες, στάσεις λεωφορείου, ταλαιπωρημένα κολωνάκια και κάθε τοίχο που έχει την τύχη να έχει ακόμα ελεύθερη επιφάνεια. Στον διαχρονικό Γαλαξία, στα μπετά του Ναού και σε όλες τις γωνιές αυτής της περήφανης πόλης. Εκείνες οι τρεις λέξεις, που δεν χρειάζονται ρήμα, θυμίζουν σε κάθε κάτοικο και προειδοποιούν κάθε επισκέπτη ότι εδώ δεν είναι μια ακόμα γειτονιά της Αθήνας χωρίς συναίσθημα και τις δικές της εμμονές.
Η Νέα Σμύρνη είχε, όταν χτίστηκε από τους πρόσφυγες το ‘22, έχει σήμερα που φιλοξενεί κόσμο και ντουνιά στα άπειρά καφέ της, και θα έχει μέχρι να σβήσει ο ήλιος την δική της ομάδα. Ή καλύτερα, τη δική της ιδέα. Και αυτή δεν είναι άλλη από τον Πανιώνιο, ευρύτερα γνωστό και ως Ιστορικό. Ποιο άλλο επίθετο θα ταίριαζε καλύτερα σε ένα σύλλογο που γεννήθηκε το 1890 και σήμερα, με ακαδημίες σε όλα τα γνωστά αθλήματα, κουβαλάει την ιστορία της προσφυγιάς στα γήπεδα της χώρας;
Ο ποιητής λέει ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Και για όποιον ανήκει στην οικογένεια του Πανιώνιου αυτό είναι το δόγμα του, ο κώδικάς του. Έτσι κι αλλιώς, το να είσαι Πανιώνιος δεν ήταν ποτέ εύκολο ή αναμενόμενο τα χρόνια της παντοκρατορίας του ΠΟΚ. Το να είσαι Πάνθηρας δεν ήταν κάτι που μπορούσες να μάθεις. Ο Πανιώνιος δεν ήταν η ομάδα που γινόσουν ή άλλαζες αν ήθελες πρωταθλήματα και κύπελλα ή άλλαζες όταν έτρωγες καζούρα από τους βάζελους, τους γαύρους και τους αεκτζήδες συμμαθητές σου. Ο Πανιώνιος είναι χρόνια τώρα μια ανίατη ασθένεια με την οποία γεννιέσαι, ζεις και πεθαίνεις. Ένας διαφορετικός τρόπος ζωής, ένα έντονο βίωμα και μια ξεχωριστή ταυτότητα βαμμένη για πάντα με κόκκινο και μπλε. Μια φορά Πανιώνιος πάντα Πανιώνιος.
Η μοίρα με διέταξε να μεγαλώσω μια ανάσα από το γήπεδο και να ακούω κάθε Κυριακή “Πανιωνάρα-Ομαδάρα” εναλλάξ από την Θύρα 3 και τους “απέναντι” καθώς μάθαινα τις πρώτες μου λέξεις. Ίσως αυτό τελικά να είναι και ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές. Όλη η σχολική μου ζωή πέρασε δίπλα στις κερκίδες της “2” και της “3”, στη ΛΑΝΣ και τον Άγιο Αντρέα. Έφαγα άπειρες τυρόπιτες και τα νιάτα μου στον επίσημο φούρναρη της ομάδας τον “Νίκο”, χτύπησα τυλιχτά από τον “Πανιώνιο’ και πίνω ακόμα τις ποτάρες μου στο Επιτόκιο, ένα ροκ καταφύγιο λίγα μέτρα από τον Ναό που μετράει όσα χρόνια κι εγώ. Ο Πανιώνιος είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου.
Κι όμως. Όταν πρωτοείδα λάιβ τις κυανέρυθρες φανέλες να ιδρώνουν στο χορτάρι, το μακρινό 1992, o Ιστορικός θήτευε στα αλώνια της Βου. Ο πατέρας μου, που με πήρε μαζί του, είχε σαφώς περισσότερα μαλλιά, η Πλατεία δεν είχε ακόμη πεζοδρομηθεί και το Σινέ Σπόρτινγκ μάζευε πιο πολύ κόσμο κι από τα Βίλατζ. Από τότε ο Πανιώνιος βρήκε πάλι τη θέση που του ανήκει, πέρασε πάλι από τη Β’ Εθνική, σηκώθηκε, σήκωσε κούπα με Ναλιτζή το ‘98, έγινε Ευρωπαίος, αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, αγωνίστηκε να κρατηθεί ζωντανός και φέτος κυνηγάει ένα όνειρο. Έδωσε την ευκαιρία, όπως έκανε πάντα, σε νέους αθλητές να φορέσουν την βαριά φανέλα του. Να συνεχίσουν το γράψιμο της τεράστιας ιστορίας του. Και δικαιώθηκε.
