Ένα μακρόσυρτο «οοοοο» έχει μόλις αρχίσει να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα. Δεν έχει να κάνει με κάποιο blooper, ούτε κάποιος χτύπησε και τον λυπηθήκαμε. Ο χρόνος έχει παγώσει για τους 300 ηρωικούς Έλληνες, ενώ για τους υπόλοιπους 60 χιλιάδες η αδρεναλίνη έχει ανέβει κατακόρυφα. Η Ιταλία έχει μόλις κερδίσει πέναλτι και νορμάλ θεατές και τιφόζι είναι λίγο πριν την έκρηξη, ενώ ταυτόχρονα ένα συναίσθημα ανακούφισης έχει αρχίσει να τους κατακλύζει. Ο σφιχτός κλοιός της Ελλάδος είναι απέχει ελάχιστα από το να σπάσει.
Ο Jorginho στήνει την μπάλα στα 11 βήματα και δίχως άγχος εκτελεί. Η μπάλα στη μία γωνία, ο Πασχαλάκης στην άλλη. Και από το πουθενά, φωτιά. Ο Ιταλοί παραληρούν. Ξέρουν πως είναι ένα βήμα πιο κοντά στην πρόκριση στο Euro 2020.
Το ξέρω πως ακούγομαι σαν να αλλαξοπίστησα, αλλά αν ήσουν στη θέση μου θα καταλάβαινες πως το να πάρω το μέρος κάποιου σε αυτό το ματς ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε. Προφανώς και χάρηκα με την εικόνα των νεαρών που παράταξε ο John van 't Schip αλλά το μείζον της βραδιάς είναι η εμπειρία από το Stadio Olimpico. Για την ακρίβεια, η ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά ένα εντός έδρας ματς της Squadra Azzurra
Με είχε προειδοποιήσει ο αγαπητός συνάδελφος, Ανδρέας Σερεβέτας ότι το να δεις ένα παιχνίδι της Εθνικής Ιταλίας στην έδρα της είναι μια εμπειρία once in a lifetime. Εκεί όπου δεν υπάρχουν έριδες και διαχωρισμοί, φίλαθλοι που αγαπούν μέχρις εσχάτων την ομάδα τους και που ακόμα και σε άσχημη κατάσταση να είναι, θα τη στηρίξουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ομάδα τους και τίποτα παραπάνω.
Πριν περάσω στο ψητό αξίζει να αναφέρω ότι το ματς κόντρα στην Εθνική μας είχε χαρακτήρα φιέστας για τους Ιταλούς καθώς θα φορούσαν για πρώτη φορά από το 1954 τη συλλεκτική πράσινη εμφάνιση (ένα από τα τρία χρώματα της ιταλικής σημαίας), με την οποία είχαν κερδίσει τότε την Εθνική Αργεντινής.
Μία η άλλη λοιπόν, ο κόσμος είχε παραπάνω από έναν λόγο να έρθει στο γήπεδο.
Λες και βλέπαμε ΝΒΑ
Το ότι οι Ιταλοί φίλαθλοι λατρεύουν την Εθνική τους ομάδα είναι κάτι δεδομένο. Για αυτό και κάνουν τα πάντα προκειμένου να κάνουν την παραμονή των θεατών στο γήπεδο όσο το δυνατόν μοναδική.
Κατά την παρουσίαση της ελληνικής ενδεκάδας λοιπόν, πέρα από ελάχιστα (και φυσιολογικά) «ουυυ», έβλεπες στα μάτια του κόσμου μια ανυπομονησία. Ένα δέος καθώς περνούσαν τα δευτερόλεπτα για κάτι μεγάλο. Κάτι σπουδαίο. Δεν μπορούσα να συλλάβω τι ήταν αυτό, αλλά λίγα δευτερόλεπτα αργότερα κατάλαβα. Εκεί που με έπιασε και μένα το ίδιο συναίσθημα. Μια ανατριχίλα.
Είναι εντελώς διαφορετικό να το βλέπεις από το βίντεο (και μάλιστα κινητού) από το να είσαι μέσα. Εκεί όπου και Ιταλός να μην είσαι, ξυπνάει ο τιφόζι μέσα σου. Και αν δεν το ένιωθες, η παρουσίαση της Squadra Azzurra ήταν κάτι που άξιζε να βιώσεις.
Βλέποντας τα φώτα να αναβοσβήνουν αισθανόμουν ότι θα ακούσω το όνομα του «Kobe Bryant» καθώς το σκηνικό παρέπεμπε περισσότερο σε αγώνα ΝΒΑ παρά σε προκριματική φάση ποδοσφαιρικού ματς. Εκεί είναι που αναρωτιόμουν «πόση ώρα άραγε χρειάζεται για να αναβοσβήσει ένας προβολέας στο ΟΑΚΑ; Σίγουρα πάνω από μισάωρο». Δεν βαριέσαι...
To «not in my house» του Bonucci
Φοβερή η ατμόσφαιρα, εντυπωσιακή η είσοδος των ομάδων, ανατριχιαστική η στιγμή της εισόδου τους και η απόλαυση του αγώνα. Αν με ρωτήσεις όμως τι είναι αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση, αυτή είναι η παρακάτω στιγμή. Ένα μεμονωμένο σκηνικό που δεν το έχω ξαναδεί.
Δεν ξέρω αν ακούστηκε και στην τηλεόραση, αλλά φαίνεται πως κάτι έχουν οι ξένες χώρες όταν ακούν τον Εθνικό μας Ύμνο. Όπως και με τη Βοσνία, πολλά γιουχαρίσματα άρχισαν να ακούγονται από τα πέταλα και όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα υπήρχε φόβος να μην ακούγεται καμία νότα από την ορχήστρα. Ξάφνου όμως τα πάντα αλλάζουν. Είναι η στιγμή που ο Leonardo Bonucci επιβεβαιώνει ότι εκτός από μεγάλος παίκτης, διαθέτει και σπουδαία προσωπικότητα.
Έναν αρχηγό άλλωστε τον ακούν όλοι. Από τους συμπαίκτες του μέχρι και τους οπαδούς. Με την πρώτη γιούχα, ο captain των Ιταλών σηκώνει τα χέρια και αρχίζει το χειροκρότημα. Μετά από λίγα δεύτερα ακολουθεί και o Immobile. Μετά ο Donaruma. Όλη η ενδεκάδα της Ιταλίας. Και σύντομα όλο το γήπεδο.
Μια στιγμή που ξεπερνά τα ποδοσφαιρικά δρόμενα. Ένας τύπος που δεν ξέρει καν τι πρεσβεύει ο Εθνικός Ύμνος για τον Έλληνα, αλλά δεν δέχεται στο σπίτι του τέτοιες συμπεριφορές. Το «not in my house» του Bonucci ήταν ίσως και το μεγαλύτερο highlight σε μια ούτως ή άλλως λαμπρή βραδιά.
Μετά από 90 συν 3-4 λεπτά ο διαιτητής έστειλε τις ομάδες στα αποδυτήρια και το τελικό 2-0 τους Ιταλούς στην τελική φάση του Euro. Ένα παιχνίδι που για πολλούς –ειδικά για τους Έλληνες- έχει ήδη ξεχαστεί αλλά ήταν πραγματικά μια σπουδαία εμπειρία. Ένα ματς με αρκετό ενδιαφέρον που με το τελευταίο σφύριγμα νιώθεις γεμάτος από θετικά συναισθήματα. Ακόμα και αν χάσαμε.
Μπορεί να πας στο Bernabeu ή στην Τούμπα για ένα ντέρμπι ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκού, αλλά το να δεις την Squadra Azzurra στο σπίτι της δεν συγκρίνεται με τίποτα.
