Ο άνδρας, το αρσενικό, από την πρώτη στιγμή που έκανε τα πρώτα του βήματα στη Γη, είτε αυτά προέκυψαν ως η φυσική εξέλιξη μετά από περιπλάνηση εκατομμυρίων ετών στο νερό είτε επειδή απλά εκεί τον έπλασε ο Θεός, αναζήτησε το ταξίδι, την περιπέτεια. Στην αρχή, και για πολλούς αιώνες, τον ωθούσε η ανάγκη και η περιέργεια. Χρειαζόταν σπίτι, τροφή, ασφάλεια. Αυτά όφειλε να προσφέρει στην οικογένεια του και στην (μικρή) κοινωνία όπου ζούσε, και τα αναζητούσε σε εκείνα τα μέρη όπου δεν είχε βρεθεί ποτέ κανείς πριν από αυτόν.
Το ταξίδι δεν ήταν γοητεία, ήταν κίνδυνος. Γι αυτό το λόγο χρειαζόταν πάντα συντροφιά. Ο Οδυσσέας ταξίδεψε ολομόναχος μόνο στο τελευταίο κομμάτι της περιπλάνησής του. Ο Χριστόφορος Κολόμβος, αφού πρώτα χρειάστηκε να πείσει μια Βασίλισσα για την σκοπιμότητα του ταξιδιού του, φόρτωσε τις καραβέλες με ατρόμητους ναύτες, τυχοδιώκτες και απόκληρους για να κατακτήσει τη Νέα Γη. Οι ιστορίες των ταξιδιωτών πάντα γοήτευαν, αλλά κανένας δεν γούσταρε έναν ταξιδιώτη που θα επέστρεφε σπίτι με άδεια χέρια.
Ευτυχώς, αυτό πια δεν ισχύει. Τα ταξίδια είναι πλέον αναψυχή. Και τα ταξίδια με τους κολλητούς σου, μια εμπειρία που ονειρεύεσαι να ζήσεις. Αν το κάδρο συμπληρωθεί με την παρουσία των δικών σας μοτοσυκλετών να διασχίζουν λεωφόρους, απομακρυσμένα επαρχιακά δίκτυα και κακοτράχαλα μονοπάτια, τότε δεν μιλάμε απλώς για έναν πόθο, αλλά για κάτι που σε κάνει να ανατριχιάζεις όσα χρόνια και αν περάσουν.
Το roadtrip δυο τροχών είναι κάτι που αν το ζήσεις μια φορά, έχει χαραχθεί στο DNA σου και θα το αναζητάς για πάντα. Είναι η μελετημένη προετοιμασία των λιτών αποσκευών σου –καμιά σχέση με το σαβουρομάζεμα του πορτ-μπαγκάζ. Είναι το διαρκές update των δελτίων καιρού (όσα αδιάβροχα κι αν βάλεις, δεν έχει πλάκα η βροχή πάνω στη μοτοσυκλέτα) που σου δίνει την αίσθηση ότι ξεκινάς για μια περιπέτεια, ακόμα κι αν έχεις κανονίσει διήμερο στο Ναύπλιο. Είναι οι προσυμφωνημένοι κώδικες χειρονομίας με τους κολλητούς σου, πώς θα πείτε εν κινήσει το «χρειάζομαι βενζίνη» ή το «πιο σιγά, ρε μαλάκα».
Πάνω απ’ όλα είναι η ασφάλεια ότι κάποιος προσέχει τα νώτα σου και η ευθύνη ότι προσέχεις εσύ τα δικά του. Όσο μαγικά χρώματα κι αν πάρει ο ουρανός λίγο πριν δύσει εντελώς ο ήλιος, το ένα σου μάτι είναι πάντα στη μηχανή του κολλητού από πίσω. Αν είχες την τύχη και την ευλογία να τα έχεις ζήσει όλα αυτά, το καταλαβαίνεις. Αν όχι, κάνε ό,τι περνά από το χέρι σου (και την τσέπη σου) για να το ζήσεις.
Μέχρι να φτάσει εκείνη η στιγμή μπορείς να δεις το «Nordkapp The Movie» στην πλατφόρμα hondaroadtrips.gr. H ταινία αφηγείται την περιπέτεια τριών φίλων που ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη και έφτασαν μέχρι το βορειότερο άκρο της Ευρώπης, το ακρωτήριο NordKapp στη Νορβηγία.
Στο παρελθόν είχα κάνει ανάλογα ταξίδια στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ειδικά εκεί, στις ΗΠΑ, είχα απολαύσει μαζί με τους φίλους μου ένα roadtrip εβδομάδων, διασχίζοντας κάθετα όλη την ενδοχώρα περνώντας από τη θρυλική Route 66. Το κοντέρ έγραφε χιλιόμετρα και το μυαλό μας εμπειρίες. Ήμασταν εμείς, μόνοι μας στο πουθενά. Αν μας έβλεπαν από μια μεριά ο Πίτερ Φόντα και ο Ντένις Χόπερ, θα ήταν πολύ περήφανη για εμάς.
Νιώθαμε κατακτητές του κόσμου κι ας μην υπήρχε κάτι καινούργιο να κατακτήσουμε, εκτός από εκείνα τα κορίτσια με τα κοντά τζιν σορτς που δούλευαν σε ένα ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους μπαρ. Εμείς είχαμε ξεπηδήσει από το «Easy Rider» και εκείνες από το «Death Proof» του Ταραντίνο.
Υπήρχε όμως και κάτι ακόμα, πολύ πιο σημαντικό από κάθε τι άλλο: κατακτούσαμε το δικό μας προσωπικό άβατο. Καθώς μας συνόδευε στη διαδρομή η μουσική από τον κινητήρα της μοτοσυκλέτας, ξέραμε ότι εκείνες τις μέρες δενόμασταν με ένα βίωμα που θα μας συντρόφευε για χρόνια. Δεν πήραμε τους δρόμους, σαν άλλοι εξερευνητές, για να βρούμε τροφή ή καταφύγιο, αλλά για να φέρουμε πίσω ιστορίες. Και όπως κάθε τρόπαιο, έτσι και αυτό, δεν το μοστράρεις σε περίοπτη θέση στο σαλόνι σου για να κάνεις επίδειξη. Είσαι περήφανος που το κατέκτησες, όμως το προσέχεις, το φροντίζεις και το μοιράζεσαι με όσους έχουν πραγματικά αξία για σένα.
