Χρόνια έλεγα να πάω στη Φολέγανδρο. Από το 2016 μέχρι το 2021, εκεί λίγο πριν το Πάσχα έψαχνα φωτογραφίες από τις παραλίες της, αλλά μονίμως το ανέβαλλα. Ο λόγος ήταν κατά βάση οικονομικός. Πριν τον κορωνοϊό, η Φολέγανδρος ανήκε στα πιο ακριβά νησιά. Τουλάχιστον από άποψη διαμονής. Το περσινό καλοκαίρι, όμως, οι τιμές έπεσαν, όπως και στους περισσότερους προορισμούς, για να δοθεί ένα καλό κίνητρο στον κόσμο να ταξιδέψει παρά την όλη κατάσταση. Κάπως έτσι, κλείσαμε αρκετά τελευταία στιγμή και παραδόξως βρήκαμε και καλό ξενοδοχείο και προσιτές τιμές και σήμερα έχουμε φτάσει να συζητάμε πότε θα ξαναπάμε.
Τον Ιούλιο του 2020, λοιπόν, ήμασταν φανερά κουρασμένοι. Κάτι οι καραντίνες, κάτι οι κοινωνικές αποστάσεις και η γενικότερη κλεισούρα, απλώς θέλαμε να ξεφύγουμε. Να πάμε σε ένα μέρος που θα μας κάνει για λίγο να ξεχάσουμε όλο αυτό το κινηματογραφικό σκηνικό που είχε προηγηθεί και να νιώσουμε λίγη ελευθερία. Ότι είμαστε μακριά από την Αθήνα και ότι πάμε διακοπές, όπως πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι. Μπαίνοντας, λοιπόν, στο πλοίο -αν εξαιρέσεις τις αναγκαίες μάσκες- αρχίσαμε να μπαίνουμε σε αυτήν τη διαδικασία. Όταν, όμως, φτάσαμε στο λιμάνι της Φολεγάνδρου, τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να μπαίνουν στη θέση τους.
Ένα πράγμα θυμάμαι χαρακτηριστικά και αυτό δεν αφορά μόνο στο λιμάνι, αλλά σε κάθε σημείο του νησιού. Αποπνέει μία αδιανόητη ηρεμία. Όχι από την άποψη του κόσμου. Γιατί στα μέσα του Ιουλίου που πήγαμε εμείς, παρά το ότι μιλάμε για ένα γενικά ήσυχο νησί και παρά την πανδημία, είχε επισκέπτες. Τα βράδια στις πλατείες ή στα εστιατόρια είχε την εικόνα του ζωηρού, ελεγχόμενα τουριστικού προορισμού. Το πρωί οι περισσότεροι είτε θα κοιμόντουσαν είτε θα βρίσκονταν σε κάποια από τις θεϊκές παραλίες που θα βρεις εκεί. Η ηρεμία έχει να κάνει με την ενέργεια του χώρου -αν πιστεύεις σε αυτήν-. Είναι σαν κατά κάποιον τρόπο το νησί να υπάρχει σε ένα δικό του παράλληλο σύμπαν και να παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν στους υπόλοιπους. Απλά χαλαρώνεις. «Αναπνέεις». Κι αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο για τους περισσότερους ανθρώπους σήμερα, ακόμα και πριν τον κορωνοϊό.
Σε αυτό, βέβαια, παίζουν τεράστιο ρόλο οι άνθρωποι που μένουν εκεί. Σίγουρα σου έχει τύχει να πας διακοπές και να έχεις να σχολιάζεις την αγένεια των κατοίκων. Δε χρειάζεται καν να ρωτήσω. Ένας απότομος τόνος, μία κουβέντα παραπάνω, ένα βλέμμα δυσανασχέτησης μπορούν να σου χαλάσουν όλη την ημέρα και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θες σε ταξίδι. Ε, λοιπόν, στη Φολέγανδρο όλα αυτά δεν αποτελούν σενάριο. Από τον μαγαζάτορα στην πολυσύχναστη κεντρική πλατεία μέχρι τον ξυλουργό -ναι, έχει και είναι και εξαιρετικά ταλαντούχος-, όλοι σε αντιμετωπίζουν σαν εκείνοι να είναι οικοδεσπότες και εσύ επισκέπτης. Είναι όμορφο. Αναζωογονητικό. Συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που έχουν θετική ενέργεια και σου φτιάχνει η διάθεση.
Οι «ψεύτικες» παραλίες
Είχα ακούσει για τις παραλίες της Φολεγάνδρου. Είχα δει φωτογραφίες στο Internet. Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου, τα έκανε όλα λίγα. Φαντάσου για λίγο να βρίσκεσαι σε μία παραλία. Από τη μία μεριά, κρυστάλλινα μπλε νερά, πεντακάθαρα στην όψη σαν να είσαι σε πισίνα. Από την άλλη, απόκρημνα βράχια που θυμίζουν σκηνή από τη Limbo του Inception. Στα πόδια σου μικρό βοτσαλάκι, καμία σχέση με την εκνευριστική άμμο που κολλάει πάνω σου και δε φεύγει με τίποτα ούτε και με τις μεγάλες πέτρες που δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς να πονέσεις. Αυτό ακριβώς το σκηνικό υπήρχε στο Κάτεργο, ένα σχεδόν απόκοσμα όμορφο τοπίο που σε κάνει να μη θες να γυρίσεις πίσω. Όπου κι αν είναι αυτό.
Η επίσης ξακουστή Αγκάλη έχει υπέροχα τιρκουάζ νερά, μεγάλη ακτή για να μπορέσεις να βρεις το spot σου χωρίς η διπλανή παρέα να μιλάει πάνω από το κεφάλι σου, αλλά και ένα ιδιαίτερο bonus: είναι περιτριγυρισμένη από ταβέρνες. Οπότε, με το που νιώσεις πείνα, είσαι κυριολεκτικά δύο λεπτά από τα εστιατόρια, κάτι που το λες και εξαιρετικό (σ.σ. Η πείνα της θάλασσας δύσκολο πράγμα).
Το εκπληκτικό είναι ότι η λίστα απλά συνεχίζεται μέχρι να απαριθμήσεις όλες τις παραλίες, γιατί πολύ απλά το νησί δεν έχει «κακή» παραλία. Παρά μόνο καλύτερη.
Και μιας και μιλήσαμε για φαγητό…
Στη Φολέγανδρο έφαγα το πιο συνολικά, ποιοτικά, γευστικά ωραίο φαγητό νησιού. Όπου και να καθίσαμε ήταν πολύ περιποιημένα. Σπιτικό, αλλά σκέψου το σαν η μαμά σου να πήγε στο MasterChef και να συνδύασε τα tips της γιαγιάς με τις μοντέρνες τάσεις. Highlight του ταξιδιού οι μακαρονάδες, τα ριζότο και οι καταπληκτικοί φάκελοι με μελωμένο φύλλο κρούστας και γέμιση από τυριά που φάγαμε λίγο πριν φύγει το καράβι του γυρισμού και μας έχουν στοιχειώσει. Άσε που η χώρα του νησιού είναι μία από τις πιο όμορφες που θα περπατήσεις και ίσως η πιο καθαρή. Όλα είναι τακτοποιημένα, δεν υπάρχουν σκουπίδια πεταμένα από δω κι από κει και, όπως και να το κάνεις, συμβάλλει πολύ θετικά στη γενικότερη αισθητική του νησιού.
Μην ξεχάσεις...
1. να πας στην Παναγία. Είναι η μεγαλύτερη εκκλησία του νησιού, τοποθετημένη πολύ πιθανόν στη θέση κάποιου αρχαίου ναού, ψηλά στη χώρα (σ.σ. Οπότε φρόντισε να αφήσεις το φαγητό για μετα και όχι πριν την ανάβαση, ώστε να μπορείς να περπατήσεις άνετα), και προσφέρει μία υπέροχη πανοραμική θέα της χώρας.
2. να κάνεις τη βόλτα σου στο Κάστρο. Βρίσκεται μέσα στη χώρα και ουσιαστικά πρόκειται για έναν μεσαιωνικό οικισμό που αρχικά χτίστηκε για να προστατεύει τους κατοίκους του από επιδρομές.
3. να περάσεις από τη σπηλιά Γεωργίτση. Ιδανικό σημείο για καταδύσεις, η σπηλιά Γεωργίτση βρίσκεται στη διαδρομή σου προς το Κάτεργο. Το καραβάκι που θα πάρεις προς την παραλία κάνει ούτως ή άλλως τη στάση του.
Υ.Γ. Πληροφοριακά, ναι, κλείσαμε να πάμε και φέτος. Κάτι λέει αυτό.
