Η γιορτή του Πατέρα, δεν είναι μια μέρα που «κυκλώνουμε» στο ημερολόγιο για να τη θυμόμαστε, όπως συμβαίνει με τη Γιορτή της Μητέρας. Ούτε «βομβαρδίζουμε» τα παιδιά με kind reminders, τύπου «μην ξεχάσεις να πάρεις λουλούδια στη μανούλα». Όχι ότι δεν αγαπάμε τους μπαμπάδες μας ή δεν μας αγαπάνε τα παιδιά μας, αλλά ακόμα και αυτή τη μέρα με κάποιον τρόπο επιβεβαιώνονται τα διάφορα στερεότυπα: οι άντρες είναι πιο σκληροί, είναι λιγότερο ευαίσθητοι, δεν κλαίνε ή δεν πρέπει να κλαίνε, πρέπει να είναι πάντα οι δυνατοί στην οικογένεια και διάφορα παρόμοια.
Ισχύει φυσικά ότι ο άντρας, παραδοσιακά, με τον τρόπο που έχει δομηθεί η ελληνική κοινωνία εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια, έχει το ρόλο του «βράχου», από τότε που εκείνος δούλευε και έφερνε τα λεφτά σπίτι, τη στιγμή που η γυναίκα ήταν η νοικοκυρά και μητέρα που μεγάλωνε τα παιδιά. Και όσο πέρναγαν τα χρόνια μπορεί αυτή η εικόνα να «ράγισε» και η γυναίκα να δουλεύει (μπορεί και περισσότερες ώρες από τον άντρα) ή να φέρνει εκείνη τα ίδια ή και περισσότερα λεφτά στο σπίτι, αλλά κάποια πράγματα, κάποιοι ρόλοι, παραμένουν πάνω – κάτω οι ίδιοι. Συνηθίζουμε να λέμε ότι ο πατέρας είναι ο «δυνατός» ή ο «σκληρός» και η μητέρα η πιο τρυφερή και ευαίσθητη. Ότι ο πατέρας θα αναλάβει τις πιο δύσκολες και βαριές δουλειές και η μητέρα θα «τρέξει» το σπίτι. Ότι ο πατέρας θα είναι αυτός που θα «μαλώσει» τα παιδιά όταν κάνουν αταξίες και θα τα πάει στο ποδόσφαιρο ή στην ενόργανη, ενώ η μητέρα θα τα πάρει αγκαλιά, θα τα παρηγορήσει, θα τα βοηθήσει στο διάβασμα ή θα τα βάλει για ύπνο.
Φυσικά και δεν ισχύουν όλα αυτά ή δεν ισχύουν παντού – κάθε οικογένεια έχει τη δική της δομή, το δικό της τρόπο ισορροπίας και το δικό της μοίρασμα αρμοδιοτήτων, ανάλογα με το πρόγραμμά τους, τα ωράρια της δουλειάς και φυσικά το χαρακτήρα των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Αλλά ο ρόλος του πατέρα, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, είναι σαν το Όσκαρ Β ρόλου στις τελετές απονομής: δεν είναι ποτέ ο πρωταγωνιστής, αλλά παίζει υπέροχα έναν ρόλο, χωρίς τον οποίον δεν θα απογειωνόταν ποτέ η «ταινία».
Ο Πατέρας, όπως τον έζησα στη δική μου οικογένεια και όπως προσπαθώ να είμαι απέναντι στο παιδί μου, είναι ο άνθρωπος που αγαπάει άνευ όρων. Είναι αυτός που είτε περνά πολλές ώρες στο σπίτι, είτε δουλεύει σε μια άλλη πόλη ή χώρα και έρχεται δυο φορές το μήνα, είναι πάντα εκεί. Που κοιμάται και ξυπνάει με τη έγνοια της οικογένειας, που πασχίζει να δίνει το καλό παράδειγμα, που ανησυχεί κάθε φορά που το παιδί αργεί 10 λεπτά να γυρίσει, που αγχώνεται κάθε φορά που το παιδί του δίνει εξετάσεις (ίσως και περισσότερο από το ίδιο χωρίς να το δείχνει...) Είναι αυτός που θα μιλήσει «λίγο» και «όταν πρέπει» αλλά θα «πει πολλά» ακόμα και ένα βλέμμα, ακόμα και με τη σιωπή του. Και θα πάρει χαρά από διάφορα μικρά πράγματα της καθημερινότητας: από μια ταινία που θα δει με το γιο του ή ένα γήπεδο που θα πάνε, από μια τρυφερή αγκαλιά που θα τον πάρει η κόρη του – θα »λιώσει» κυριολεκτικά αν του πει «μπαμπούλη μου, σ’ αγαπάω!».
Ο Πατέρας, ο σωστός Πατέρας, είναι πάντα δίπλα στα παιδιά του ακόμα κι αν χωρίσουν οι δρόμοι τους με τη μαμά τους, ακόμα κι αν εκείνος ή εκείνη προχωρήσει τη ζωή του ή τη ζωή της και ξαναπαντρευτεί. Θα φροντίσει να είναι πάντα με κάποιον τρόπο στη ζωή τους ακόμα κι όταν μεγαλώσουν, με τρόπο διακριτικό αλλά ουσιαστικό. Εκείνος θα βγει την πρώτη βόλτα με το γιο του ή την κόρη του όταν πάρει το δίπλωμα οδήγησης, θα μιλήσει μαζί τους για το σεξ και τι πρέπει να προσέχουν, θα καμαρώσει που πέρασε στη σχολή που ήθελε – και θα κλάψει από χαρά συνήθως μόνος του, στα «κρυφά». Αλλά θα είναι υπερήφανος για όσα καταφέρνουν τα παιδιά του, μικρά και μεγάλα, για κάθε μικρό βηματάκι που τους πηγαίνει μπροστά, όπως θα είναι πάντα εκεί σε κάθε στραβοπάτημά τους για να τους δώσει το χέρι του και να τους βοηθήσει να σταθούν και πάλι στα πόδια τους, όχι για να τους «μαλώσει» ή να τους επιπλήξει ή να τους τρίψει στα μούτρα το «είδες που στα έλεγα»;
Ο Πατέρας δεν «γιορτάζει όλο το χρόνο», δεν ισχύει αυτό το κλισέ – μετά βίας θυμόμαστε αυτή τη μέρα, τη Γιορτή του Πατέρα. Αλλά από τη δική του πλευρά όλο το χρόνο, ο Πατέρας προσπαθεί να είναι πάντα συνεπής στο ρόλο του, να χαρίζει την αγάπη του χωρίς «ψιλά γράμματα», να κάνει τα πάντα χωρίς να περιμένει ανταπόδοση και να βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν και να γίνονται ενήλικες που θα αρπάξουν τη ζωή και θα την κάνουν αυτό που θέλουν. Να τους αγαπάτε τους μπαμπάδες σας όπως σας αγαπάνε κι εκείνοι και να αγαπάτε τα παιδιά σας όπως σας αγαπάνε κι εκείνα – κι ας έχουν συνήθως «αδυναμία στη μαμά». Δεν θέλουμε εμείς λουλούδια ή σοκολάτες αυτή τη μέρα – ένα «σ’ αγαπώ» μπορεί να μας διαλύσει κυριολεκτικά σε χίλια κομμάτια. Αλλά, όπως πάντα, θα προσπαθήσουμε να το παίξουμε «σκληροί»...
ΥΓ. Το «Πλαίσιο» έφτιαξε ένα υπέροχο βίντεο γι’ αυτή τη μέρα, για τη Γιορτή του Πατέρα, το οποίο αξίζει πραγματικά να αφιερώσετε λίγα λεπτά για να το δείτε. Διότι οι εταιρείες, δεν είναι κάτι απρόσωπο – γεμάτες μαμάδες και μπαμπάδες είναι, σαν όλους εμάς...
