Στις ημέρες του κορονοϊού και της καραντίνας δύο πράγματα δείχνουν να τεστάρονται, εκτός από την υγεία μας. Αρχικά η υπομονή μας λόγω του περιορισμού στο σπίτι –ο λεγόμενος πυρετός «καμπίνας»- και ύστερα η τεράστια όρεξη του Έλληνα να βγει έξω και να αθληθεί.
Όσο να ‘ναι μια μικρή βόλτα σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και ανανέωσης των ίδιων εικόνων που βλέπεις καθημερινά, οπότε γιατί να μην συνδυαστεί με λίγο τρέξιμο ή περπάτημα, που θα στην τελική καλό στον οργανισμό θα σου κάνει.
Αυτή είναι μια γενικότερη άποψη περί του θέματος. Υπάρχει μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που δείχνει να μην «εκτιμάει» αυτή την ελευθερία κινήσεων στις δύσκολες αυτές ημέρες. Και ποια είναι αυτή; Οι γυμναστηριακοί.
Προφανώς και υπερβάλλουμε αλλά για έναν τύπο που έχει κάνει το γυμναστήριο δεύτερο σπίτι, που στα διλήμματα «μπαρ ή πάγκος;», «αλκοόλ ή συμπλήρωμα;», «σεξ ή ελλειπτικό», «φωτογραφία με την παρέα ή ιδρωμένη σέλφι στα αποδυτήρια» πάντα επιλέγει τυφλά το δεύτερο καταλαβαίνει κανείς ότι το να κοπεί αυτή η καθημερινή συνήθεια, δεν ισοδυναμεί με έναν απλό κρατούμενο που του λείπει η ελευθερία αλλά με αθώο θανατοποινίτη που λυσσάει για εξιλέωση λίγο πριν την εκτέλεσή του.
Ο Φίλιππος Κεράνης λοιπόν είναι ένας άνθρωπος που έχει αποδειχτεί πολλάκις πηγή έμπνευσης για αρκετά θέματα που έχουν γραφτεί εδώ στο Ratpack. Είναι ένας σοβαρός επαγγελματίας, λάτρης του Instagram και πάνω από όλα ένας συνειδητοποιημένος τύπος που γνωρίζει και κατανοεί την ιδιαιτερότητα της κατάστασης και τον περιορισμό λόγω του κορονοϊού. Μέσα σε όλα τα παραπάνω ωστόσο ξέχασα να σας πω ότι ανήκει στην παραπάνω κατηγορία ανθρώπων. Ναι στους γυμναστηριακούς.
Και σύμφωνα με το γράμμα που μας έστειλε, περιγράφει με αρκετή δόση χιούμορ τον ατέρμονο εφιάλτη που βιώνει καθημερινά. Διότι δεν είναι μόνο το ότι πλέον υποχρεώνεται να σηκώνει καναπέδες και τη μητέρα του αντί για βάρη, ή να αρκείται σε ένα απλό τζόκινγκ στο δρόμο αντί για το αγαπημένο του ελλειπτικό, αλλά κυρίως γιατί του πήραν ένα κομμάτι από την ψυχή του.
Διότι για έναν καθαρόαιμο γυμναστηριακό, ο «ναός του γυμναστηρίου» δεν είναι απλώς ένα μέρος για άσκηση, αλλά το μέρος που θες να πεθάνεις και να ξαναγεννηθείς.
Το γράμμα
«Αγαπημένο μου Ratpack,
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή εκείνη. Δύσκολα ξεχνιέται άλλωστε. Ήταν Πέμπτη (12/3) βράδυ, όταν είχα αρχίσει να αισθάνομαι ότι κάτι κακό θα συμβεί σύντομα. Έχοντας σχολάσει από τη δουλειά, πήρα τηλέφωνο ως συνδειδητοποιημένος και κυρίως υποψιασμένος πελάτης στο γυμναστήριο προκειμένου να μάθω αν οι φήμες δεν αληθεύουν. Αυτές που έλεγαν ότι όλα κλείνουν από Παρασκευή. Πήρα ελπίζοντας για το καλύτερο, φοβούμενος γαρ για το χειρότερο. Αυτή η γλυκύτατη καλησπέρα που είπα στην γραμματέα, περιείχε τόσο μεγάλη γλύκα που ήλπιζα ότι θα μετρούσε προς όφελός μου αλλά και του υπόλοιπου γυμναστηρίου. Η απάντησή της όμως ήταν:
"Λόγω της γενικότερης οδηγίας αύριο θα είμαστε κλειστά". Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό, αλλά η απάντηση όταν τη ρώτησα για πόσο καιρό θα παραμείνει κλειστό.
"Tουλάχιστον για 14 ημέρες και βλέπουμε". Καλό μου Ratpack, δεν θα γράφω υπερβολές. Μου κόπηκαν τα πόδια. Όλα σκοτείνιασαν. Δεν είχα δύναμη να κρατήσω το τηλέφωνο και ας λιώνω καθημερινά στις ασκήσεις δικεφάλων. Ένιωσα να περνά η καθημερινότητα μπροστά από τα μάτια μου και να μην έχει νόημα πια. Άρχισα να μπαίνω στο ίντερνετ αναζητώντας μέρη στην Ελλάδα που δεν έχει χτυπήσει ακόμα ο κορονοϊός, γιατί μπορεί εκεί τα γυμναστήρια να μην έχουν κλείσει.
Μπορεί να ακούγεται αστείο για κάποιους αλλά για όλους τους συναδέλφους γυμναστηριακούς εκεί έξω το νιώθω ότι με καταλαβαίνουν. Διότι για όλους εμάς το να πάμε εκεί δεν είναι απλά μια προπόνηση αλλά ένα μέρος που μας έλκει. Που θέλουμε να πάμε περισσότερο και από το σπίτι μας. Δεν θα σοκαριζόσουν αν σε άφηναν έξω από το σπίτι σου;
Όπως ξυπνάει κανείς και πίνει καφέ, έτσι και εμείς μετά τη δουλειά θέλουμε το γυμναστήριό μας. Είναι απαραίτητο για τη λειτουργία μας σαν άνθρωποι. Ο κόσμος νομίζει ότι το γυμναστήριο απλώς είναι ένα μέρος που θα γυμναστείς, θα μιλήσεις σε δυο τρεις ανθρώπους και θα κοιτάξεις κάποια όμορφη παρουσία. Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτά.
Δυστυχώς ούτε απλοί υπαίθριοι χώροι ή εναλλακτικοί τρόποι εκγύμνασης μπορούν να αντικαταστήσουν την παρουσία στο μέρος αυτό. Μπορεί να ξεκινά από το ότι πλέον πρέπει να «φουσκώνω» κάνοντας push ups, αντί να λιώνω ατελείωτη ώρα στον πάγκο που με τόση ευλάβεια περίμενα στην ουρά. Στην εποχή του κορονοϊού ό,τι άσκηση κάνουμε είναι για να λέμε ότι κάνουμε κάτι και όχι για να καλύψει αυτά που μας προσφέρει το γυμναστήριο. Για να μην πούμε ότι τελικά το εγκαταλείψαμε εντελώς το άθλημα και να μπορούμε να κοιμηθούμε χωρίς δάκρυα το βράδυ στο σπίτι.
Καταραμμένε κορονοϊέ, εκτός από το ότι μου στέρησες την ελευθερία μου, μου στέρησες και ένα από τα λίγα πράγματα που μπορώ να πω ότι έχω πολύ ψηλά σε αυτόν τον κόσμο. Κρατώντας με μακριά από το γυμναστήριο με ανάγκασες να ξαναρχίσω το αερόβιο το οποίο συνειδητά είχα εγκαταλείψει και τώρα θα αναγκαστώ να βλέπω τους μύες μου να ξεπρήζονται και το σώμα μου να γραμμώνει.
Επίσης σε σιχαίνομαι γιατί μου στέρησες την μοναδική αυτή τη στιγμή της ημέρας όπου μπορώ να συναναστρέφομαι τόσους ανθρώπους ίδιας λογικής με μένα, που εκτός από την άσκηση και την πειθαρχία, θα μπορέσουμε να εκφραστούμε και να γελάσουμε παρέα, θα κοροϊδέψουμε κάποιο γνωστό μας στο Instagram, που θα ανταγωνιστούμε τον διπλανό ο οποίος σηκώνει παραπάνω κιλά από εμάς και θα ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη κοιτάζοντας τον εαυτό μας αλλά και αν το κάνει κανείς άλλος ταυτόχρονα με μας.
Περισσότερο από όλα όμως σε μισώ κορονοϊέ γιατί εδώ και τόσα χρόνια κρατούσα αυτό το απίστευτο σερί 6/7 (6 ημέρες την εβδομάδα) αδιάκοπης παρουσίας, σε σημείο που θα ξεπερνούσα ακόμα και τον Τζόρτζεβιτς σε συμμετοχές. Ήμαρτον.
Λένε πως το γυμναστήριο είναι πάντα εκεί για σένα, σε στηρίζει, σου προφέρει τη ζεστή θαλπωρή του. Σε εξελίσσει σαν άνθρωπο και σε στηρίζει. Ιδανικότερο και από την ιδανικότερη γυναίκα. Δυστυχώς μας το στέρησες και αυτό, όπως και πολλά άλλα.
,Φίλιππος Κεράνης».
