Θυμάσαι πόσες φορές έκανες πίσω ή δεν ολοκλήρωσες μια πράξη γιατί απλά αισθάνθηκες την αποτυχία πίσω από τον ώμο σου; Δυστυχώς, από μικρή ηλικία, μας μαθαίνουν να φοβόμαστε τα χτυπήματα της ζωής. Πολλά από αυτά, ξεπερνούν ένα απλό σκίσιμο στο κάτω χείλος. Τα πραγματικά χτυπήματα, αυτά που τα θυμόμαστε μέχρι σήμερα, είχαν να κάνουν ή έχουν να κάνουν με τον φόβο που κυριαρχεί μέσα μας και δεν μας επιτρέπει να κάνουμε τις επιθυμίες μας πραγματικότητα, ή τουλάχιστον, να προσπαθήσουμε.
Ο φόβος της αποτυχίας είναι αυτός που μας οδηγεί και αυτός που αποτρέπει την εξέλιξη του εαυτού μας. Είναι ο χειρότερος εχθρός μας και η καλύτερή μας φίλη. Πρώτα, όμως, πρέπει να αποδεχτούμε πως η ζωή δεν είναι και ούτε θα υπάρξει ποτέ δίκαιη απέναντί μας. Το σημαντικότερο βήμα, είναι αυτό.
Η αποτυχία σου είναι αναπόφευκτη. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Ακόμα και η αστοχία σου να βάλεις ένα χαρτί στον κάδο από το μισό μέτρο, θεωρείται αποτυχία εφόσον ο αρχικός σου στόχος, ήταν να ευστοχήσεις. Αν αποδεχθείς πως η αποτυχία είναι στην καθημερινότητά μας, ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες, τότε θα νιώσεις καλύτερα.
Το να χάσεις σε ένα παιχνίδι ή σε μια σχέση, μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σου. Εκτός από το κλασικό, «μαθαίνουμε από τις ήττες μας», εκείνες μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε πως μέσα μας κατοικεί κάτι που για καιρό μας ήταν άγνωστο: o σωστός εγωισμός, εκείνος που μας τραβά από το χέρι και μας βοηθά να δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι δυνατότητές μας.
Μπορεί η δόξα μας να χαθεί μέσα σε μια στιγμή ή ξεθωριάσει με την πάροδο του χρόνου; Φυσικά. Θεωρείται και αυτό αποτυχία; Μπορεί. Υπάρχει καλύτερη πρόκληση από το να αποκτήσουμε την παλιά μας δόξα και ακόμα καλύτερα να την κάνουμε ακόμα πιο δυνατή, τόσο που θα μπορεί να νικήσει και το χρόνο; Για να βρεθείς σε αυτό το σημείο, πρέπει πρώτα να αποτύχεις. Για αυτό το λόγο, μη φοβάσαι να γευτείς την πικρή γεύση της αποτυχίας, απεναντίας, πρέπει να την περιμένεις με το πιάτο σου άδειο, έτοιμος να την καταβροχθίσεις.
