Παρασκευούλα ζάχαρη (ή στέβια), Παρασκευούλα μέλι. Ή, μήπως, κατά το τραγούδι των Στρουμφ, Παρασκευή πρωί λα λα λα λα λα λα λα; Εσύ αποφασίζεις (αν ακούς τη φωνή του Γιάννη Βούρου, έχεις ζήσει ωραία χρόνια).
Ό,τι και αν αποφασίσεις, ένα είναι το σίγουρο. Η Παρασκευή είναι εκείνη η μέρα, που ξυπνάμε με καλή διάθεση και σχεδόν δεν μας πειράζει που «τρώμε» μιάμιση ώρα στον δρόμο για να φτάσουμε στο γραφείο. Είναι κοινώς αποδεκτό, άλλωστε, πως πρόκειται για τη μόνη καθημερινή που την περιμένουμε πώς και πώς από την, εχμ, προηγούμενη Κυριακή γιατί μετά από αυτήν, ακολουθούν δύο μέρες που δεν θα ακούσουμε το (πολύ πρωινό) ξυπνητήρι. Δυο μέρες που δεν θα μας περιμένουν ατελείωτα projects που πρέπει να γίνουν… χθες. Με λίγα λόγια, δυο μέρες χωρίς στρες, που μπορείς να τις απολαύσεις όπως θες (να τη και η ρίμα).
Ε λοιπόν, όλα αυτά δεν αποτελούν ιδανικές αφορμές για να γιορτάσεις τον ερχομό του σαββατοκύριακου, από την Παρασκευή κιόλας, με μια μπύρα στο αγαπημένο σου μπαράκι;
ΕΔΩ ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο...
...και ξαφνικά, όλως τυχαίως, ακούγεται από τα ακουστικά η βελούδινη φωνή της Αρλέτας, την ώρα που μπαίνουμε στον δικό μας «ναό». Δηλαδή το αγαπημένο μας συνοικιακό μαγαζί, το οποίο μπορεί να μην το λένε «Μπαρ το ναυάγιο» αλλά ένας… άγιος κάθεται στο διπλανό σκαμπό. Ή, μάλλον, απέναντι, πίσω (και όχι κάτω) από την μπάρα. Ναι, για τον μπάρμαν μιλάμε, πού το κατάλαβες;
Μπήκαμε, που λες, στον «ναό» ακριβώς την κατάλληλη ώρα, αυτήν που έχει τόσο-όσο κόσμο. Τόσο, ώστε να μην είναι άδειο το μαγαζί και όσο χρειάζεται για να μην πούμε ότι είναι φίσκα και δεν μπορούμε να ανταλλάξουμε μια κουβέντα με τον άγιο που λέγαμε πριν. Επιβεβαιώνει φυσικά, και αυτός το κατάλληλο timing και την πολλή δουλειά που θα «πέσει» μετά. «Τώρα είναι χαλαρά. Σε καμιά ώρα θα γεμίσει το μαγαζί, κυρίως με φοιτητοπαρέες. Ξέρεις, φεύγουν από τις σχολές τους και έρχονται εδώ απευθείας. Και δεν θα προλαβαίνω να τους ετοιμάζω τις παραγγελίες. Ούτε που ξέρω πόσες μπύρες φεύγουν σε μια Παρασκευή. Αν υπολογίσω και το Σαββατοκύριακο, ασ’ το. Αλλά σε πήρα μονοκοπανιά. Να μας βάλω το… γνωστό»;
...και κοινωνούσε με βύνη και νερό
Όπου γνωστό, βάλε ΦΙΞ Άνευ, που έχει ισορροπημένη πικράδα και εκλεπτυσμένα αρώματα, με κάπως πιο έντονο το άρωμα της βύνης για να «μένει» η γεύση για πολλή ώρα. Με λίγα λόγια, έχει την αυθεντική γεύση της μπύρας, απλά το αλκοόλ λείπει από τη γευστική «εξίσωση».
Η ερώτηση «να μας βάλω το γνωστό;» ήταν, φυσικά, ρητορική, οπότε τα μπουκάλια της μπύρας βγήκαν αμέσως από το ψυγείο και τσουγκρίσαμε. Και μετά τον ρωτήσαμε πώς θα εξελιχθεί η βραδιά σε λίγες ώρες. Τα δικά μας τα ακούει συνέχεια άλλωστε (ούτε ψυχολόγος να ήταν), ας ακούσουμε και εμείς τις δικιές του ιστορίες.
«Πώς θα πάει; Τη βλέπω μπροστά μου τη συνέχεια να περνάει σαν ταινία που την έχω δει πολλές φορές σε επανάληψη. Θα πιούν μια μπύρα παραπάνω και, όταν τους δω ότι θα ξεφύγουν, θα προσπαθήσω να τους μαζέψω. Ένα “ώπα βρε παιδιά, δεν θα πιείτε άλλο, κάποιοι οδηγείτε, κρίμα είναι να έχετε άλλες ιστορίες μετά”, την κάνει τη δουλειά του».
Φτάνει αυτό; «Ε, πρέπει να τους δώσω και την εναλλακτική για να πειστούν, που εμείς δεν την είχαμε στα φοιτητικά μας χρόνια, να τα λέμε και αυτά. Ξέρω, ok boomer, αλλά τι να κάνεις; Κάποιος πρέπει να τα πει. Οπότε τους κάνω πάσα αυτήν εδώ την μπύρα που πίνουμε. “Ώπα παιδιά, γυρίστε το σε ΦΙΞ Άνευ, μια χαρά κέφι θα κάνετε και χωρίς αλκοόλ. Και θα χορέψετε και θα τραγουδήσετε μετά και απ’ όλα. Και θα τα κάνετε και πιο νηφάλιοι όλα αυτά, θα τις θυμάστε αυτές τις φάσεις. Ώπα”. Κάτι τέτοια τους λέω, τι να κάνω».
Και πιάνουν τόπο τα λόγια; «Συνήθως ναι. Και αν δεν πιάσει αυτό, λέω και ότι το “ώπα” στο αλκοόλ δεν σημαίνει και “ώπα” στη διασκέδαση, τους ακούγεται βαθυστόχαστο και πείθονται. Στη δουλειά μας, άλλωστε, ο μπάρμαν πρέπει να είναι και λίγο ψυχολόγος -το ξέρεις- και λίγο δικηγόρος μάλλον. Είναι να μην την αγαπάς μετά; Τέλος πάντων, πολύ μίλησα σήμερα. Πέρασε η ώρα και βλέπω ήρθαν ήδη δυο παρέες».
Όντως, ήρθαν. Και αφήσαμε τη ΦΙΞ Άνευ και δώσαμε χώρο σε άλλους να περάσουν καλά. Cheers παιδιά, το Σαββατοκύριακο ξεκινάει από την Παρασκευή είπαμε.
