Από τη Λίντα Παπασταύρου
Πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα, αλλά είναι σαν να ήταν χθες, που μπήκαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο για να παρακολουθήσουμε το live των αγαπημένων Rammstein και μόνο μια φράση έρχεται στο μυαλό μας για να την περιγράψουμε: «Τι ζήσαμε!».
Από νωρίς το απόγευμα, είχε σχεδόν γεμίσει η αρένα και οι fans περίμεναν με ανυπομονησία τη συναυλία που ήταν να ξεκινήσει στις 20:30 κι ας τους έκαιγε ο απογευματινός ήλιος... Κανείς δε διαμαρτυρήθηκε, αφού ήξερε κατά βάθος ότι θα «αποζημιωνόταν» για την ταλαιπωρία του αργότερα και με το παραπάνω κι έξω δεν έπεσε. Άλλωστε σε κάθε γωνιά μέσα στο στάδιο υπήρχαν σημεία που πωλούνταν νερά, αναψυκτικά και μπίρες για να δροσίσουν το κοινό, αλλά και «κέντρο βοήθειας» που τελικά ήταν... αχρείαστο.
Από τις 19:00 έως τις 20:15 μας κράτησαν συντροφιά οι Abelard με τα πιάνα τους, κάνοντας την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ευχάριστη. Μέχρι τις 20:00 είχαν γεμίσει η αρένα και οι κερκίδες και δεν έπεφτε καρφίτσα!
Συνεπείς... σχετικά, κατέβηκαν με τον ανελκυστήρα-μέρος της κεντρικής σκηνής στις 20:35 και με την εμφάνισή τους, ξεχάστηκαν όλα κι ας μας καλησπέρισε ο Till με την πλέον γνωστή ανά τον κόσμο ελληνική βρισιά «μ...ας»! Μεγαλύτερα, αλλά και μικρότερα, ηλικιακά, άτομα (είδαμε ακόμα και οικογένειες), Έλληνες και τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων, δε σταμάτησαν να τραγουδούν και να χορεύουν και να χτυπιούνται, καθ’ όλη τη διάρκεια του live, που κράτησε δύο ώρες, στους ρυθμούς των πιο γνωστών τους κομματιών, να εκστασιάζονται με τις φωτιές και τις «εκρήξεις» που συνόδευαν το κάθε τους τραγούδι και να χειροκροτούν συνέχεια. Το show άλλωστε είναι το «δυνατό» τους στοιχείο και αυτό κάνει τις συναυλίες τους μοναδικές.
Όμως, εκεί που έγινε πραγματικά ο ΧΑΜΟΣ ήταν με το άκουσμα της πρώτης νότας του Du Hast και οι fans ξέφυγαν (με την καλή έννοια) τελείως. Ένα ολόκληρο στάδιο τραγουδούσε και χόρευε, καλύπτοντας σχεδόν τη φωνή του Till Lindemann. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η μεγαλύτερη επιτυχία τους, από το 1997 που κυκλοφόρησε στο album «Sehnsucht», το οποίο τους έκανε παγκοσμίως γνωστούς.
Οι φωτιές, οι πυρσοί, τα φλογοβόλα, οι εκρήξεις, τα καζάνια και όλη η σκηνική παρουσία είναι τα στοιχεία που «σφραγίζουν» τις συναυλίες των Rammstein και σίγουρα αυτά που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό, όσοι παρευρεθήκαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο. Όμως χαραγμένο στη μνήμη θα μείνει και το «ταξίδι με τα φουσκωτά». Τι εννοούμε;
Στο πρώτο Encore (υπήρχε και δεύτερο), βρέθηκαν στην εξέδρα, που πριν την έναρξη ήταν οι Abelard. Με την ολοκλήρωση του Engel, (καταπληκτικό ορχηστρικό) όλο το συγκρότημα, ανά δυάδες, μπήκε σε φουσκωτές βάρκες και μεταφέρθηκε με τη βοήθεια του κόσμου που τους κρατούσε κυριολεκτικά στους ώμους τους (!!!), πίσω στην κεντρική σκηνή. Για πολλούς ήταν όντως το πιο ωραίο θέαμα. Μας καληνύχτησαν, πέφτοντας στο ένα γόνατο και με το χέρι στην καρδιά, λέγοντας "Αθήνα ευχαριστώ" και... ξαναλέγοντας τη γνωστή βρισιά άλλες δυο-τρεις φορές, που έκανε πολλούς να γελάσουν...
Ωραία όλα αυτά, θα πεις, αλλά τι χρειάζεται πραγματικά ένας άνθρωπος για να ευχαριστηθεί από την αρχή έως το τέλος ένα live;
Εκτός από το performance που πρέπει να είναι αντάξιο της τιμής του εισιτηρίου έχει σημασία και η έλλειψη ταλαιπωρίας και εδώ μόνο καλά λόγια έχουμε να πούμε για την High Priority Promotions που από την είσοδο στο Ολυμπιακό Στάδιο έως και την αποχώρηση, φρόντισε, έτσι ώστε να μην ταλαιπωρηθεί καθόλου το κοινό και ας ήταν αρκετά μεγάλο.
Οργανωμένα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, με σημάνσεις και προσωπικό πρόθυμο να σε κατευθύνει στο Gate ή την είσοδο στην Αρένα, προνοητικό όσον αφορά στο κέντρο άμεσης βοήθειας, που, όπως προαναφέραμε, ευτυχώς δεν χρειάστηκε, αλλά και κατά την έξοδο, αφού είχε προηγηθεί συνεργασία με τη ΣΤΑΣΥ για επέκταση του ωραρίου των συρμών του ΗΣΑΠ, έτσι ώστε να αποφευχθεί η ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού.
High Priority Promotions, σας ευχαριστούμε για τη βραδιά που μας χαρίσατε και ελπίζουμε και σε πολλές άλλες ακόμα!
