Το καλοκαίρι δεν είναι εποχή. Είναι διάθεση. Μια διάθεση που για να την κρατήσεις όταν το ημερολόγιο δεν δείχνει πια… καλοκαίρι, πρέπει να έχεις καλούς φίλους. Και εκπλήξεις. Από αυτές που σου γεννούν συναισθήματα, χωρίς να το περιμένεις. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που γίνονται καλές αναμνήσεις.
Γύρισα από διακοπές. Πρώτες μέρες στο γραφείο. Βαριά η καλογερική. Από εκεί που ακούς το κύμα, ακούς τα πληκτρολόγια και τα τηλέφωνα να χτυπάνε. Και όλα για δουλειά. Γι’ αυτά που έμειναν πίσω λόγω Αυγούστου ή για αυτά που έρχονται.
Ένα τηλεφώνημα όμως, δεν ήταν για δουλειά. Πήρε ο κολλητός. «Πάμε κέντρο για φαγητό και καμιά μπίρα;». Δεν σκέφτηκα δεύτερη φορά. Γιατί θα ρίσκαρα να νικήσει η υποχρέωση.
Το ραντεβού ήταν πράγματι στο κέντρο, αλλά τίποτα δεν θύμιζε… κέντρο. Βλέπεις ο κήπος του Black Duck Garden σε πάει ταξίδι! Σιγά σιγά βραδιάζει. Η ώρα που γαληνεύει το σύμπαν. Εμείς όμως δεν είχαμε διάθεση… γαλήνης. Θέλαμε διακοπές. Ή έστω ένα διάλειμμα. Ένα ακόμα. Όταν ξεκίνησαν να έρχονται τα πιάτα, τα διλήμματα πήγαν περίπατο. Σιγά μην δεν ερχόμουν. Σιγά μην καθόμουν κι άλλο στο γραφείο.
Στην πρώτη μπουκιά έπαθα σοκ. Ήταν σαν να έτρωγα δίπλα στη θάλασσα. Εκεί που όλα είναι νόστιμα -και το νερό. Ήρθε και η μπίρα. Και στην πρώτη γουλιά της παγωμένης Fischer ήταν σαν να άκουγα το κύμα. Καλοκαίρι! Ναι, καλοκαίρι παντοτινό, στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό… παντού.
Δεύτερο πιάτο. Απόλαυση. Μικρές εκρήξεις μέσα στο στόμα. Και κύματα… από τις γουλιές της Fischer. Μαγικός συνδυασμός! Γευόμασταν τη χαρά σε όλο της το μεγαλείο. Τρίτο πιάτο. Το κυρίως που λένε ή για την ακρίβεια, κυρίως ευτυχία. Η γεύση με τη δροσιά της Fischer ήταν ακριβώς αυτό. Ζεστή σαλάτα με γλυκοπατάτα, κολοκύθι, γαλομυζήθρα και μαρμελάδα από φρούτα εποχής, φιλέτο λαυράκι αρωματισμένο με πορτοκάλι, μαρμελάδα τομάτας και καπαρόμηλα, πένες κόκκινης φακής με ψητά λαχανικά, φυστικοβουτυρο και παρμεζάνα από κάσιους. Ευτυχία. Και ο κολλητός εξίσου ευτυχής. Άρα καλοκαίρι εις διπλούν.
Φύγαμε από το Black Duck Garden γεμάτοι, αλλά όσο και αν απολαύσαμε αυτήν τη συνάντηση, θέλαμε και συνέχεια. Θέλαμε και άλλο καλοκαίρι. Με λίγα λόγια, δεν ήμασταν έτοιμοι να επιστρέψουμε στο σπίτι. «Πάμε για μία ακόμη Fischer;». Η ερώτηση «έπεσε» στο τραπέζι και δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για να αποφασίσουμε πού θα πηγαίναμε μετά.
Το ραντεβού για τη νέα αναπάντεχη foodie εμπειρία δόθηκε σε μία άλλη γνωστή foodie γωνιά της Αθήνας. Ο λόγος για το Gastone Athens, στην οδό Πραξιτέλους. Η ελληνική κουζίνα στην πιο «ψαγμένη» της εκδοχή μας συστήθηκε στην «καρδιά» της πόλης, σε έναν δρόμο από τον οποίο περνάμε σχεδόν σε καθημερινή βάση, άλλοτε καθώς πηγαίνουμε σε ένα επαγγελματικό και άλλοτε σε κάποιο φιλικό ραντεβού.
Στη γωνιά του Gastone όμως, οι καλοφαγάδες και οι foodies της πόλης, γνωρίζουν πως πρέπει να κάνουν μία στάση. Το ξέραμε και είχε έρθει η ώρα να μάθουμε από πρώτο χέρι το γιατί. Και από την πρώτη μπουκιά και την πρώτη γουλιά, καταλάβαμε γιατί όλοι επιστρέφουν στο Gastone Athens.
Είτε επιλέξεις να κάτσεις μέσα, είτε έξω, η γαστρονομική εμπειρία που θα βιώσεις καθώς θα απολαμβάνεις την μπίρα σου, θα είναι εξίσου δυνατή. Τζατζίκι γκοργκοντζόλα, βασιλική κινόα, rice bowl με ταρτάρ («παίζει» και με γουρουνοπούλα), μορταδέλα μαύρου χοίρου, καρπάτσιο στέπικης αγελάδας, σάντο με μελιτζάνα και η αγαπημένη μας premium μπίρα στα ποτήρια μας.
Στο Gastone θα απολαύσεις γκουρμέ γεύσεις με ουσία, οπότε δεν χρειάζεται δεύτερη σκέψη για το πού θα πας, αν βρεθείς στο κέντρο της Αθήνας και αναζητάς έναν foodie προορισμό.
Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, λίγο αφότου κάναμε το τελευταίο τσούγκρισμα με τις Fischer στα ποτήρια μας, δώσαμε μία υπόσχεση στους εαυτούς μας. Ποια ήταν αυτή; Το να επαναλάβουμε σύντομα αυτήν τη γαστρονομική εμπειρία, που έβαλε τόση γεύση σε ένα κατά τα άλλα συνηθισμένο απόγευμα και εξέπληξε αναπάντεχα τους ουρανίσκους μας. Όσο έντονο και αν ήταν το πρόγραμμά μας την επόμενη εβδομάδα, θα βρίσκαμε χρόνο, θα «ξεκλέβαμε» έστω και μία ώρα για μία αστική εξόρμηση που θα μετατρεπόταν σε μία ξεχωριστή urban foodie εμπειρία. Άλλωστε, εμείς είμαστε εκείνοι που δίνουμε στην καθημερινότητά μας τη γεύση που της αναλογεί. Για την ακρίβεια, μας το οφείλουμε.
