Είναι ιεροτελεστία, είναι λατρεία, είναι κάτι παραπάνω από θρησκεία. Το σινεμά, το αυθεντικό το σινεμά, που μπαίνεις στη σκοτεινή αίθουσα, κάθεσαι στην αριθμημένη θέση σου και απολαμβάνεις την ταινία δίχως τζιτζίκια και κουνούπια να κερδίζουν τη μάχη με τα οπτικοακουστικά εφέ στα θερινά, είναι μια κατάσταση που πλέον τείνει να ξεχαστεί.
Μια αγαπημένη συνήθεια που στην εποχή της τηλεόρασης έγινε πιο σπάνια και από τους δεινόσαυρους, είδε και τον κορονοϊό να την πολεμάει σε επίπεδο έχθρας, καθώς η αβεβαιότητα από τη μία και τα μέτρα από την άλλη δεν της έδιναν και πολλά περιθώρια για επιβίωση. Στην Ελλάδα ειδικά έχουμε ξεχάσει τι θα πει Κλειστό Σινεμά, σε σημείο που φτάσαμε να λέμε πάλι που άνοιξαν τα θερινά για να πούμε ότι είδαμε κάτι σε κάποια αίθουσα, παρέα με hot dog και νάτσος με (τριπλό και πασαλειμμένο) τυρί.
Δείτε εδώ τα κορυφαία Θερινά Σινεμά της Αθήνας.
Αναμφίβολα το θερινό σινεμά είναι μια λατρεία που στην Ελλάδα ειδικά, έχει εφάμιλλη σημασία με το νησί το καλοκαίρι και η είδηση ότι από σήμερα ανοίγουν τα Κλειστά Σινεμά με 85% πληρότητα με τη χρήση μάσκας για τους εμβολιασμένους, μπορεί να πέρασε στο ντούκου. Παρόλα αυτά το κανονικό το σινεμά έχει φανατικό και κυρίως «πεινασμένο» κοινό, που ζει και αναπνέει για την ώρα και τη στιγμή που θα μπει ξανά σε αίθουσα.
Και οι λόγοι είναι πολλοί. Αυτοί όμως είναι οι κυριότεροι.
Οπτικά εφέ και λίγο τρίξιμο καρέκλας
Στο γεγονός ότι η τηλεόραση απορρόφησε μεγάλο ποσοστό του κόσμου που κάποτε είχε στο πρόγραμμα τουλάχιστον ένα σινεμά τη βδομάδα, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη ιδεών που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή το Hollywood και όλες τις παραγωγές ταινιών. Με λίγα λόγια, κύριος λόγος για να σε τραβήξει μια ταινία στο σινεμά αντί να τη δεις ήρεμα, χαλαρά και πιο φτηνά από τον καναπέ του σπιτιού σου, ήταν τα οπτικά εφέ που μόνο στον κλειστό κινηματογράφο μπορείς να τα βιώσεις.
Με δεδομένο ότι στην κλειστή αίθουσα δεν πας για κουβεντολόι και χαχάνισμα με τους διπλανούς αλλά για να απολαύσεις 100% με νοητές παρωπίδες την ταινία, το δέλεαρ των σπέσιαλ ηχείων που προσφέρει μια κλειστή αίθουσα, το τρίξιμο της καρέκλας μετά από κάθε έκρηξη, κλοτσιά ή απότομη σκηνή από θρίλερ, δεν το συναντάς πουθενά αλλού. Ούτε στο σπίτι, ούτε καν στο θερινό σινεμά. Βγαίνει και το Black Widow σε λίγες μέρες, οπότε έχουμε και έναν παραπάνω λόγο να το περιμένουμε με ανυπομονησία.
Όχι άλλο Autan, αρκετά
Ψεκάζεσαι που ψεκάζεσαι στο σπίτι τα βράδια, στον κήπο ή το μπαλκόνι, δεν αντέχεται να το κάνεις και στις αίθουσες. Δεν έχω ιδέα αν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών στα θερινά σινεμά, αλλά αυτό το πράγμα που πηγαίνεις να δεις ταινία με δέρμα τσίτα και φεύγεις με το χέρι σαν το γεωφυσικό χάρτη της Ελλάδος από τις ασταμάτητες επιθέσεις κουνουπιών, τον εκνευρισμό από τα «ιιιιιιι» δίπλα στο αφτί σου και τις «τυμπανοκρουσίες» από τα τζιτζίκια που ακούγονται περισσότερο και από τους διαλόγους, είναι μια κατάσταση που ένας λάτρης του Κλειστού Σινεμά όχι απλά δεν ανέχεται, θεωρεί δεδομένο ότι δεν υπάρχει.
Έχουμε που έχουμε τον υδράργυρο να χτυπάει κόκκινο με αποτέλεσμα η γυναίκα ή η μητέρα μας να αναρωτιέται αν πήγαμε βραδιάτικο στο γυμναστήριο, δεν αντέχεται ούτε το κουνούπι, ούτε και η μπόχα από το ψέκασμα του αντικουνουπικού. Βεβαίως, αν είχες πάει σε Κλειστό σινεμά έντομα, Autan και ιδρώτας δεν υπάρχουν στον ορίζοντα. Πλήρης ησυχία, ο ήχος που κυριαρχεί είναι της ταινίας (άντε και το «κρατς» από τα νάτσος) ενώ η δροσιά του air-condition σε ανεβάζει πέντε επίπεδα.
Η μεγαλύτερη άνεση μέσα στις ανέσεις
Κλειστός κινηματογράφος σημαίνει άνετο κάθισμα και όχι πάνινη καρέκλα που σου προκαλεί ουλές και πιασίματα λες και έβγαλες αιμορροΐδες. Στις κλειστές αίθουσες δεν έχεις να ανησυχείς για το αν θα βλέπεις καθαρά στην οθόνη επειδή ακόμα δεν έχει πέσει το σούρουπο και μερικές ακτίνες του ηλίου πέφτουν ακόμα στα μάτια σου, όπως επίσης όσοι κάθονται γύρω σου δεν μιλάνε αλόγιστα την ώρα που στο θερινό βλέπουν ανοιχτό ουρανό και νομίζουν ότι είναι στο γήπεδο.
Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες:
Μαζί με αυτό και κάποια άλλα «αγκαθάκια» ο Κλειστός Κινηματογράφος προσφέρει και μια άλλη, μεγαλύτερη άνεση. Ή καλύτερα εξαλείφει το μεγαλύτερο άγχος που πάει πακέτο με κάθε σου είσοδο σε θερινό σινεμά. Και αυτό είναι η μάχη για την καλύτερη θέση. Την ώρα που στις κλειστές αίθουσες κλείνεις από πριν τη θέση σου ή απλά γνωρίζεις πριν μπεις μέσα πού θα κάθεσαι, χωρίς να σκέφτεσαι ότι πρέπει σαν τους Νεάντερταλ θα τρέξεις για να προλάβεις την καρέκλα στο διάδρομο ή πίσω από κάποιο τραπεζάκι, λες και πληρώνεις πινακίδες αυτοκινήτου στη ΔΟΥ της περιοχής σου. Αυτή η άνεση (και όλα τα παραπάνω) και όχι η τρέλα της τελευταίας στιγμής είναι που διαχωρίζει αυτούς που πραγματικά αγαπάνε τον Κλειστό Κινηματογράφο και τα καλά τα οποία προσφέρει.
Αυτοί που λατρεύουμε τις κλειστές αίθουσες, από σήμερα νιώθουμε πως μια αγαπημένη ανάμνηση επιστρέφει στη ζωή μας. Σαν τον πιο ισχυρό έρωτα που μας άφησε δίχως λόγο στο παρελθόν και πλέον επέστρεψε μετανιωμένη για να μας τονώσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση μετά από διάλειμμα αρκετών μηνών στο οποίο βασανιζόμασταν μην ξέροντας την αλήθεια που μας άφησε.
Από σήμερα ωστόσο (1/7), τα ψέματα τελειώνουν. Γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας είναι ξανά στην (άνετη, κινηματογραφική) θέση του.
