Άργησα να βγω στον Κεραμεικό. Πρέπει να ήμουν 23 ή 24 χρονών και τότε βρισκόταν σε μία από τις καλύτερες περιόδους του. Δεν ήταν απλά ένα σημείο αναφοράς για τους φοιτητές, αλλά για ένα μεγάλο κομμάτι των Αθηναίων που έψαχναν ένα κομμάτι του εαυτού τους στα μπαρ. Η Τεχνόπολη έκανε ήδη τα πράγματα καλύτερα και με την άφιξη του μετρό, υπήρχε μία μόνιμη ροή κόσμου 24 ώρες το 24ωρο, τόσο για τα κρυμμένα μαγαζάκια όσο και τα πιο μεγάλα στην Ιερά Οδό. Και ήταν μόλις εχθές που συνειδητοποίησα αυτό: πως το Γκάζι μοιάζει με πόλη-φάντασμα σαν εκείνες της Άγριας Δύσης. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν αυτό εδώ το βίντεο.
Παρότι τις καθημερινές τα πράγματα ήταν πάντα πιο ήρεμα, το Γκάζι είχε πάντα τους θαμώνες του. Τόσο εκείνους που την έβγαζαν σε στέκια τύπου Γκαζοχώρι ή Γκαζάκι, όσο και εκείνους που προτιμούσαν το Socialista, το MoMix του Άρη ή τα θεάματα του Gazarte – το τελευταίο ευτυχώς καλά κρατεί. Υπάρχουν ακόμη μαγαζιά τα οποία, όχι απλά έχουν αντέξει στο χρόνο, αλλά συνεχίζουν και αποτελούν πρώτη επιλογή για τον κόσμο μέχρι σήμερα. Το Afrikana είναι ένα τέτοιο όπως και το A Liarman. Παρόλα αυτά αν συνήθιζες να βγαίνεις τακτικά στο Γκάζι θα δυσκολευτείς να ξεχάσεις τις ορδές πιτσιρικάδων που ανεβοκατέβαιναν τον δρόμο του Why Sleep? Και των λοιπών της σειράς. Το Γκάζι είχε τον δικό του κόσμο και ήξερε πως να ξενυχτά μέχρι πρωίας. Ευτυχώς που τα σουβλάκια του Κάνδαυλου κάνουν παρέα στον κόσμο και που διοργανώνονται events όπως το Athens Burger Festival.
Μιλάμε για μία κατάσταση που, κάποια στιγμή, είχε γίνει αφόρητη. Ο Κεραμεικός είχε τόσο πολύ κόσμο που, αν έκανες το λάθος να κατέβεις με το αυτοκίνητο, όχι μόνο θα έμενες κολλημένος στην Ιερά Οδό ή στην Κωνσταντινουπόλεως, αλλά πιθανότατα θα έχανες τις πινακίδες σου αν δεν το έβαζες σε πάρκινγκ. Όσο περισσότερο κάθομαι και το σκέφτομαι, τόσα περισσότερα μαγαζιά μου έρχονται από την περιοχή. Το Hoxton. Το ιστορικό Κ44. Τα ροκάδικα της περιοχής, το 45 Μοίρες με το White Noise και το ακόμα πιο βαρύ Fox. Κάποια από όλα τα παραπάνω, θα τα επισκεφθώ και σήμερα, αλλά δεν γίνεται να μην διαπιστώσεις την άσχημη αλήθεια.
Το Γκάζι πνέει τα λοίσθια. Και όχι τώρα με τον κορωνοϊό, αλλά σίγουρα τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός ότι μπορείς από τον Κεραμεικό να φτάσεις στα μαγαζιά του Μεταξουργείου ακόμη και με τα πόδια -ειδικά αν θες να κάνεις μπαρότσαρκα- είναι ίσως ένα από τα πράγματα που κρατούν ακόμη την κατάσταση τριγύρω. Άλλωστε η Αθήνα ξεχωρίζει πανευρωπαϊκά για το γεγονός ότι μπορεί να χαθείς σε ένα στενό και να ανακαλύψεις ένα καινούργιο μπαρ. Το γεγονός ωστόσο ότι ο τόπος κάποτε έσφυζε από ζωή, σου προκαλεί μία κάποια λύπη και νοσταλγία για τις παλιές καλές ημέρες.
Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε γυρίσουν.
