Δεν νομίζουμε πως αυτή η νοοτροπία θα υπάρχει εύκολα σε κάποια άλλη χώρα. Αυτό δηλαδή που περιμένουμε πως και πως το Σάββατο, αλλά γυρνάμε με ύφος και λέμε ο ένας στον άλλο: «Μα καλά, Σάββατο θα βγεις που βγαίνει και η κουτσή Μαρία;».
Υπάρχει ένας μικρός ρατσισμός ως προς την Σαββατιάτικη έξοδο, που για κάποιους είναι δικαιολογημένη και για άλλους ανεξήγητη. Κάποιοι προτιμούν την θαλπωρή του σπιτιού τους, άλλη μία πιο «χαλαρή» σε δραστηριότητα έξοδο, ενώ υπάρχουν και εκείνη που κάθε φορά παρτάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Καταλήξαμε στο ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Στις δικές μας ζωές δηλαδή και είπαμε να ανταλλάξουμε γνώμες για το αν τελικά ανήκουμε ή όχι σε εκείνους που βγαίνουν τα Σάββατα.
Και θα έλεγε κανείς πως η κατάσταση κύλησε 50-50.
Ο Κωνσταντίνος Δέδες τραγουδάει ''It's Friday, I'm in love''
Είμαι από τους τύπους της Παρασκευής για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς έχει άμεση σύνδεση με τη δουλειά αλλά με τα μαθητικά μας χρόνια. Είναι ίσως η καλύτερη μέρα της εβδομάδας και σίγουρα η πιο λυτρωτική καθώς οι υποχρεώσεις μειώνονται ή απλά εξαφανίζονται. Επίσης, θεωρώ την Παρασκευή πιο ποιοτική μέρα από το Σάββατο. Αν θες να ευχαριστηθείς το ποτό σου, τότε θα ήταν καλύτερο να το πιείς μεσοβδόμαδα ή την Παρασκευή. Τα Σάββατα είναι για αυτούς που προτιμούν τα κλαμπ ή που αρέσκονται στο να τους βάζουν φωτιά στα μπουζούκια. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που επιλέγει κάποιος να διασκεδάζει. Θες θόρυβο; Βγαίνεις Σάββατο. Θες λιγότερο θόρυβο; Βγαίνεις Παρασκευή. Όπως και να έχει, το καλό με τις δύο αυτές ημέρες, είναι πως δεν ακολουθεί ένα πρωινό στο γραφείο έχοντας πιει δύο παυσίπονα για να αντέξεις. Διαλέγεις και παίρνεις, που λένε.
Ο Χρήστος Κάβουρας δεν κάθεται και ποτέ στο σπίτι του
Πόσο θα φορεθεί πια αυτό το «δεν βγαίνω Σάββατο»; Καταλαβαίνω, γίνεται της τρελής έξω λόγω κόσμου, δεν βρίσκεις ούτε θέση-γωνία-μαρμαράκι-τασάκι στο μπαρ, το πάρκινγκ είναι μεγαλύτερο βασανιστήριο και από αβγό σε μασχάλη, ενώ στο κλαμπ είναι αβέβαιο αν θα σε αφήσουν να μπεις εφόσον δεν έχεις κλείσει. Τι να κάνω όμως, να μείνω μέσα; Κάθε Σάββατο έχω μάλιστα παιχνίδι με την ομάδα μπάσκετ –εκτός Αθηνών κιόλας- αλλά δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να πω «όχι» σε μια καλή πρόταση, ό,τι ώρα και αν είναι. Όχι ότι και τις καθημερινές έχω θέμα να βγω, αλλά επειδή μιλάμε για Σαββατόβραδο ξέρω ότι πολύς κόσμος υποστηρίζει ότι δεν βγαίνει αλλά συνέχεια όλο και κάπου εκτός βρίσκεται. Τουλάχιστον όχι στο σπίτι του.
Η Γωγώ Φούντα συνήθως κοιμάται
Αν υπάρχει μία μέρα που έχει μνημονευτεί όσο καμία άλλη, αυτή είναι το Σάββατο, και δη το Σαββατόβραδο, που είτε του βάλεις φωτιά (σ.σ.: γεια σου ρε Άντζελα) είτε κλαις και είσαι του θανάτου (σ.σ.: γεια σου ρε Μαζώ), θα είναι για πάντα η γλυκιά παρηγοριά όλης της τιποτένιας σου εβδομάδας: «Τουλάχιστον το Σάββατο θα βγω και θα το κάψω» σκέφτεσαι εκείνη την παλιοτετάρτη που για ακόμη μία φορά το κεφάλι σου είναι καζάνι από τις αηδίες που ακούς γύρω σου. Το θέμα είναι όμως που προκύπτει είναι ένα και κρίσιμο: Αν δε βγαίνεις το Σαββατόβραδο τι κάνεις; Αξίζει να ζεις όλη την υπόλοιπη εβδομάδα; Είναι το άραγμα με ταινία, φαγητό και κρασί (αναψυκτικό για μένα) ικανό να σε αναζωογονήσει και να σου δώσει το πουσάρισμα που χρειάζεσαι για να επιστρέψεις στο γραφείο τη Δευτέρα; Ως άτομο που έχω να βγω Σάββατο από μία χρονιά που συνέπεσε με την Παραμονή Πρωτοχρονιάς, σου απαντώ υπεύθυνα πως ναι, είναι! Ξέρεις πόσο ωραία νιώθεις όταν απλώς ξαπλώνεις για να δεις ταινία, έχοντας το φαγητό και το ποτό σε ακτίνα βολής, και φορώντας το σκισμένο σου κολάν, ενώ παράλληλα άλλοι, αγωνιούν να πιάσουν ένα στασίδι σε ένα από τα (πολλά και ωραία δεν αμφιβάλλω) μαγαζιά του κέντρου; Και άντε, να είσαι 20 να το καταλάβω. Όταν είσαι γριά γυναίκα σαν εμένα (32 περικαλώ) με τι αντοχές να πας να τσακωθείς για το σκαμπό; Μου λες; Κλείνοντας, θα παραθέσω και κάτι που σκέφτηκα μόλις τώρα: Το εναλλακτικό όνομα του Σαββατόβραδου θα μπορούσε να είναι «τόπος στα νιάτα», γιατί όλοι ξέρουμε ότι εσύ που έχεις περάσει τα 30 θα βγεις και καθημερινή βαριά μέχρι τις… 11.
O Δημήτρης Δρίζος δηλώνει αυστηρά σπιτόγατος
Με ρώτησαν τα παιδιά για τις σαββατιάτικες εξόδους. Εμένα. Που κάνω φωτοσύνθεση και κουνιέμαι από το σπίτι μου μόνο για γυμναστήριο. Λοιπόν θα είμαι λιτός και περιεκτικός σχετικά με τις εξόδους του Σαββατόβραδου. Δεν είμαι φαν. Είμαι γενικά σπιτόγατος. Θα βγω Σάββατο για κανένα σινεμά, για κανένα φαγητό και ποτάκι χαλαρό σε μπαρ με μουσική που είναι καλή και τα ντεσιμπέλ της τόσο πολλά που να μην σπάνε τα τύμπανα. Οι λόγοι που δεν είμαι τόσο μεγάλος θαυμαστής της βραδινής εξόδου τα Σάββατα δεν είναι τίποτα περίεργοι. Προτιμώ να κάτσω με την κοπέλα μου, να της μαγειρέψω, να δούμε ταινία, να κάνουμε άλλα και άλλα. Δεν προτιμώ, από την άλλη να στριμώχνομαι, να περιμένω σε ουρά (!) για να κάτσω να φάω ή να ακούσω μουσική που μπορεί να μου φέρει μόνιμη απώλεια ακοής. Αν βγω θα είναι για κάτι χαλαρό. Δεν ασπάζομαι αυτή την ατάκα «Είναι Σάββατο ΠΡΕΠΕΙ να βγω». Πείτε με περίεργο, πείτε με ιδιόρρυθμό, πείτε με παλιόπαιδο μέχρι και ληστή. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου.
Πάντως αν μείνεις μέσα ρίξε μία ματιά σε αυτές τις ταινίες που πάνε για Όσκαρ.
Ο Στέλιος Παπαγρηγορίου είναι λιώμα από την Παρασκευή
«Τι κι αν είναι Σάββατο», που λέει ο φίλος ο The Βoy. Αλλά. Αν είχα επιλογή δεν θα έβγαινα Σάββατο μιας και όλοι ξέρουμε πως θα βγουν όλοι, αλλά όταν δουλεύεις το κλασικό πενθήμερο-οχτάωρο-Ρωμαϊκή γαλέρα-μοτόρι-μηχανή του κιμά, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Βέβαια υπάρχει και η Παρασκευή και πολλές φορές περνάω πιο καλά τις Παρασκευές όταν βγαίνω. Αυτό είναι μια αλήθεια. Οι Παρασκευές είναι πιο καλές. Οι Παρασκευές μας σώζουν από τα Σάββατα αυτού του κόσμου. Αλλά επειδή δυο μέρες έχουμε και δεν μπορούμε να τις χαραμίσουμε, ε, και το Σάββατο θα βγω ή εναλλακτικά μπορεί να χτυπήσω ένα σινεμά ή κάποια ταβέρνα, ίσως κάτι λίγο πιο light σε έξοδο, μιας και συνήθως τη Παρασκευή θα γίνω λιώμα πιο εύκολα και συνήθως αναρρώνω το Σάββατο. Αν θέλω να βγω το Σάββατο, που μάλλον πως θα βγω, μπορώ να πω πως είμαι λίγο πιο προσεχτικός στο που θα πάω για να αποφύγω τα αδηφάγα, αλαλάζων πλήθη που σκίζουν βρακιά για λίγο Σαββατιάτικη λάμψη.
Ο Νίκος Συρίγος δεν φοβήθηκε ποτέ το Σάββατο
Όταν το πρόγραμμα σου, Δευτέρα-Παρασκευή, ξεκινάει στις 5.45 το πρωί (ναι, το ΠΡΩΙ) και τελειώνει λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αν δεν βγεις και στο ένα από τα δύο βράδια που έχεις για να μην ξυπνήσεις, σαν να πρέπει να σηκώσεις το παραγάδι, όντως θα… πας για ψάρεμα! Και γιατί πρέπει να μην ξεχάσεις ότι υπάρχει και κάτι άλλο σε αυτή τη ζωή εκτός από τη δουλειά αλλά και διότι όσοι ζουν μαζί σου δεν είναι υποχρεωμένοι απλά να σε βλέπουν να δουλεύεις… Κι ας είναι τα Σάββατα, τα μαγαζιά- από εστιατόρια μέχρι μπουζούκια- πατείς με-πατώ σε. Κι ας μην έχεις πολλές πιθανότητες να φας καλά, να διασκεδάσεις καλά, να περάσεις καλά… Αλλά αν δεν κάνεις τουλάχιστον την προσπάθεια σου, θα σε φάει ο… Σπύρος Παπαδόπουλος. Έξοδος λοιπόν το Σάββατο; Από μένα είναι «ναι». Αλλά να το δω και με μαγιό.
Ο Κώστας Τσιτούνας έχει μόνιμα κλεισμένα τα Σάββατά του
Μάντεψε τι κάνω τα βράδια. Δηλαδή που θέλατε να πηγαίνω Σάββατο βράδυ ρε παιδιά; Στον Ρέμο με τις «γκαμήλες» και τους «αμπουντάμπηδες»; Με τρία παιδιά κομματάκι δύσκολο. Μάντεψε λοιπόν τι κάνω τα βράδια. Κάνω παρέα με το τελεβιζιόν και τον Γκρου. Τώρα θα ρωτήσετε «ποιος είναι ο Γκρου;» καθότι είσαστε και γατάκια και ασχολείστε μόνο με τον Joker. Ο Γκρου είναι ο καλύτερος φίλος του μπαμπά, μετά τον Πάτρικ και τον Μπομπ τον τετραγωνοπαντελονή. Και για να δεις να πούμε τον «Εγώ ο Απαισιότατος» πρέπει οπωσδήποτε να έχεις μαζί σου μικροποσότητα ποπ-κορν και χυμό ρόδι ή πορτοκάλι (αυτό το τελευταίο μην το πείτε στο Χρυσοχοϊδη και μας κάνουν κάνα ντου τα ΕΚΑΜ). Πάντως μετά, όταν τελειώσει ο Γκρου και τα Minions, εγώ την βρίσκω με Βελόπουλο, δηλητήριο μέλισσας και πρόπολη. Αρνούμαι να παρακολουθήσω τα «στην υγειά μας ρε παιδιά» και τα συναφή. Γουστάρω Κυριάκο, «τελοπόν» και «αγιορείτικες ευχές». Τέλος. Γούστο μου και καπέλο μου.
Ο Κώστας Χρήστου ρωτάει πάντα «με ποιους;»
Έτσι ξεκινάνε αυτά. Με ένα διάλογο στο messenger ή στο whats app. Σε μία ομαδική συνομιλία με φίλους που ζητάς ξεκάθαρες κουβέντες.
- Πού λέτε ρε 'σεις;
- Κέντρο μάλλον
- Εγώ εσύ και ο Γιάννης;
- Και η ψηλή, η φίλη της δικιάς του
- Να βγείτε εσείς με την ψηλή
- Γιατί ρε συ Κώστα;
- Γιατί πετάει βλακείες, μασάει τσίχλα και παίζει με τα μαλλιά της.
Έτσι πάει. Αν είναι να βγεις Σάββατο, δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη και άχαρες κινήσεις. Θα βγούμε; Ωραία λοιπόν να βγούμε. Αλλά μίζερους και ηλίθιους στην παρέα δεν γουστάρω. Δεν θα φάω την κίνηση και τον εκνευρισμό του κοσμάκη (σ.σ.: γιατί θα τον φάω) για να συναντήσω φάτσες που δεν συμπαθώ. Δεν θα κινδυνέψω να με γράψουν ή να μου πάρουν τις πινακίδες για την πάρτη τους. Δεν θα με σπρώξει η γριά στο μετρό και θα με πατήσει η μάνα με το καρότσι για να ταξιδέψω και να βρω τις φάτσες τους. Τις καθημερινές που δεν γίνεται χαμός, υπάρχουν περιθώρια για λάθη. «Δεν μου βγήκε» λες, «συμβαίνουν αυτά». Τα Σάββατα όμως, θα πρέπει η φάση να κυλήσει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι για να μην φτάσει η πίεση 50. Απλά τα πράγματα και ας διαμαρτύρεται η ψηλή στα μηνύματα.
- Κώστα πάλι δεν θα έρθεις;
- Άι στο διάολο μωρή Σαββιατιάτικο.
