Είναι γνωστό ως το σπίτι του αυθεντικού Bloody Mary. Στέκι διάσημων συγγραφέων και μουσικών όπως του Ernest Hemingway, του F. Scott Fitzgerald και του George Gershwin. Κάπου εδώ μέσα, σε κάποιο από τα βαριά ξύλινα τραπέζια σε μία σκοτεινή γωνίτσα, ο πιο διάσημος ήρωας του Ian Flemming, ο James Bond, έχασε την παρθενιά του. Ένα αγαπημένο μέρος με βαριά ιστορία και παρανοϊκά καλά single malt ουίσκι, για να πιεις ένα, και όχι μόνο, σοβαρό ποτό στο Παρίσι.
Φωτογραφίες: Oriana Debandi
Με το που μπαίνεις μέσα στο στενό της 5 rue Daunou, το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι εκείνη την είσοδο. Δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο. Νομίζεις πως κάποιος σε πέταξε ξαφνικά σε κάποιο στενάκι του Μανχάταν του 1920...αλλά όχι. Βρίσκεσαι ακόμη στο Παρίσι του 2019, δίπλα στην Όπερα Garnier. Απ' έξω φαίνεται μικρό αλλά μόλις σπρώξεις την πάντα κλειστή πόρτα η βαριά μυρωδιά της βελανιδιάς σε ζαλίζει. Το μπαρ είναι τεράστιο και παντού μα παντού βλέπεις μπουκάλια. Σημαίες από αρχαίες ομάδες κολεγίων, φωτογραφίες από σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα. Ο bartender φοράει λευκό μακρύ σακάκι και ναι αυτό σε αρπάζει αμέσως και σε βάζει μέσα στο σέικερ της μηχανής του χρόνου. Πρέπει να έχεις προσγειωθεί τώρα κάπου στο 1930. Το μέρος ξεχειλίζει από κόσμο και φωνές και καπνό από άφιλτρα τσιγάρα. Στο μπαρ είναι ο πάπα Hemingway και πίνει μαλτ και προσπαθεί να εξηγήσει με δυνατή φωνή σε κάποιον Γάλλο γιατί λατρεύει τις ταυρομαχίες.
Οι φωνές των ξενέρωτων Αμερικάνων τουριστών δίπλα σου σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα όμως. Πλέον απαγορεύεται να καπνίσεις μέσα φυσικά αλλά η ατμόσφαιρα είναι καταπληκτική και δεν σε αφήνει λεπτό. Στο διήγημα του Ian Flemming, View for a Κill, ο James Bond, καθώς βρίσκεται στο Παρίσι, ο συγγραφέας μας ενημερώνει για τις κινήσεις του : «Κολλημένος στα ίδια μέρη...αν ήθελε ένα πραγματικό ποτό θα πήγαινε στο Harry's New York Bar». Μέχρι τότεͺπου ο Flemming έγραφε αυτές τις γραμμές, το Harry's πρέπει να ήταν πάνω από πενήντα χρονών και το μέρος ήταν ήδη ένα ίδρυμα για τους φανατικούς επαγγελματίες του ποτού στο Παρίσι. Οι τιμές στα ποτά αυξάνονται μετά τις δέκα τη νύχτα, μία ανάρτηση στην είσοδο σε προειδοποιεί, και το πιάνο που ο George Gershwin έπαιζε κάθε φορά που επισκεπτόταν το Παρίσι βρίσκεται στο υπόγειο και είναι διαθέσιμο να το δεις μόνο μετά τις εφτά το απόγευμα.
O Tod Sloan άνοιξε για πρώτη φορά το μπαρ το 1911 και τότε ονομαζόταν απλά «New York bar». Το ίδιο το ξύλινο έπιπλο που χρησιμοποιήθηκε για το μπαρ εισάχθηκε από το Μανχάταν και ένας νεαρός με το όνομα Harry McElhone προσλήφθηκε για να τρέχει το μαγαζί. Το 1923 ο Harry αγόρασε το μπαρ και το μετέτρεψε σε ένα από τα πιο διάσημα στέκια για να μεθύσεις στο Παρίσι. Το μαγαζί του έγινε ένα σημείο αναφοράς για την εποχή της τζαζ και όλοι οι μουσικοί, καλλιτέχνες και οι διασημότητες της εποχής, σύχναζαν εκεί κάθε βράδυ. Οι τοίχοι πίσω από το μπαρ είναι γεμάτοι με δεκάδες χαρτονομίσματα και εδώ θα δεις πραγματικά τις πιο μεγάλες οδοντογλυφίδες του κόσμου.
Το πιο φτηνό πράγμα που μπορείς να παραγγείλεις είναι μία draft beer η οποία θα σου κοστίσει εφτά ευρώ και το πιο ακριβό cocktail θα το πληρώσεις είκοσι ευρώ εν ώρα αιχμής, δηλαδή μετά τις δέκα τη νύχτα. Εδώ φτιάχτηκε για πρώτη φορά το αυθεντικό Bloody Mary και υπάρχει ολόκληρο άρθρο στον τοίχο που το αποδεικνύει. Οι Αμερικάνοι που κάθονται δίπλα σου μιλάνε για τη Hilary Clinton και το Ριτς και κραδαίνουν τεράστιους καφέδες από τα Starbucks. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι σκατά κάνουν εδώ μέσα. Είναι σαν κάποιος να τους έχει φέρει εδώ με το ζόρι.
Η κάρτα και τα μενού του μαγαζιού γράφουν Sank Roo Doe Noo και έχει μείνει σαν η φράση που πρέπει να πει ο «διψασμένος» στον Παριζιάνο ταρίφα για να τον πάει, που αλλού, στην οδό 5 Rue Daunou.Δίπλα σου ένας περίεργος τύπος με γυαλιά ηλίου, αχνό μουστακάκι και δύο άδεια ποτήρια που κάποτε πρέπει να φιλοξενούσαν Bloody Mary κοιτάει το κενό και δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι μέρος της μόνιμης επίπλωσης του μπαρ. Ήταν εδώ πριν από σένα και θα βρίσκεται εκεί μετά που εσύ θα σηκωθείς από το σκαμπό σου.
Κάποιοι από τους πιο γνωστούς που ακολούθησαν τη φράση του Sank Roo Doe Noo ήταν ο F. Scott Fitzgerald, o πυγμάχος Jack Dempsey και φυσικά ο Ernest Hemingway. Κάπου στο υπόγειο πιάνο μπαρ ήταν που ο Geaorge Gershwin συνέθεσε το All American in Paris. Ο ίδιος ο Harry είχε ιδρύσει μία μυστική ομάδα που την ονόμαζε Bar Flies όπου ο μόνος σκοπός των μελών της ήταν να λιποθυμάνε από το ποτό, σαν τις μύγες. Είχαν τη δική τους secret χειραψία και στις γραβάτες τους φορούσαν καρφίτσες που απεικόνιζαν δύο φιλικές, καλοντυμένες μύγες, εξού και το λογότυπο του μαγαζιού που το βλέπεις στα σουπλά και στο μενού.
Εκεί, ο Fernard Petiot, το 1921, λέγεται πως ανακάλυψε τη συνταγή του Bloody Mary. Ο ίδιος ο Harry έφτιαξε και το κοκταίηλ French 75, το οποίο και «χτυπούσε»ͺμέσα σε έναν 75 μιλιμέτρ κάλυκα του γαλλικού πυροβολικού, ένα μίγμα από σαμπάνια, τζιν, ζάχαρης και φρέσκο χυμό λεμόνι. Η μόνη μουσική που θα ακούσεις εκεί μέσα είναι από το υπόγειο και θα έρθει κατευθείαν από το ιστορικό πιάνο του Gershwin. Καμπουριάζεις και παρακαλείς το θεούλη να σε είχε κάνει ο πατέρας σου πλούσιο για να μπορείς να κατεβάσεις μερικά ακόμη Old Fashioned.
Δεν είναι εύκολο να μεθύσεις εδώ εκτός κι αν θέλεις να μείνεις εντελώς άφραγκος στη μέση του Παρισιού, μιας και πλέον έχει γίνει στέκι περισσότερο τουριστικό και αναφέρεται σε πιο ματσωμένους. Το βλέπεις άλλωστε μόλις μπεις μέσα, τουρίστες με ακριβά ρούχα και Γάλλοι ντόπιοι επιχειρηματίες που εργάζονται στα γύρω γραφεία. Ο περίεργος Γάλλος δίπλα σου σε κόβει αμέσως όμως πως είσαι μπατίρης οριζινάλ και ξένος σε αυτά τα μέρη κι έτσι το παλιό αλκοολικό του ένστικτο τον κάνει να σε κεράσει ένα ακόμη πανάκριβο μαλτ, por mon ami Grec! To ηθικό μου ανεβαίνει και ο δικός μου αρχίζει να λέει την δική του πονεμένη ιστορία, πλέον δικαιωμένος. Μόλις ξύπνησε από μία αχαλίνωτη βόλτα με τρελαμένες Αμερικάνες τουρίστριες στα μπάρια της Βαστίλης και το μόνο που θα τον επαναφέρει στην πραγματικότητα είναι μερικά πυχτά και σφιχτά Bloody Mary από το μερακλίδικο χεράκι του Ζεράρ του μπάρμαν. Επαγγελματίας μπουρζουάς αλλά με καλή ψυχή.
Αξίζει όμως να το επισκεφτείς αυτό το παράξενο μέρος μιας και είναι πρακτικά το πρώτο κοκτέιλ μπαρ της Ευρώπης και έχει φιλοξενήσει εκεί πότες βαρέων-βαρών. Μόνο η βαριά μυρωδιά του ξύλου και η απόλυτα ικανοποιητική θέα της βιτρίνας με τα σπάνια μαλτ σε αποζημιώνουν στο έπακρο.
