Όταν έχεις κάτι από ροκ μέσα σου, είναι δεδομένο ότι οι Clutch μιλάνε στην καρδιά σου. Μπορεί να μην έχουν αυτό το ντελικάτο ρεπερτόριο των Red Hot Chili Peppers, ούτε την αδρεναλίνη και την τρέλα των AC/DC, παρόλα αυτά το στοιχείο του αμερικανικού νότου, επενδεδυμένο με funk και blues πινελιές είναι αρκετές για να σου προκαλέσουν… έρωτα με τον Neil Fallon και την μπάντα του.
Λένε πως η πρώτη εντύπωση παίζει μεγάλο ρόλο σε μια «σχέση» και στην περίπτωσή μου με το συγκεκριμένο συγκρότημα, αυτή ήταν το «Regulator» το μακρινό 2006 το οποίο ακούστηκε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Τότε δεν το είχα καταλάβει, αλλά οι Clutch είχαν μπει για τα καλά στη ζωή μου.
Από χτες όμως τους έζησα για πρώτη φορά από κοντά
Ομολογώ πως είμαι ιερόσυλος που χρειάστηκε να φτάσω κοντά στα 30 μου χρόνια για να τους παρακολουθήσω από κοντά, αλλά η αναμονή τόσων ετών άξιζε και με το παραπάνω. Σαν μια ανανεώσιμη πηγή αγωνίας προκειμένου να μεγαλώσει το τελικό αποτέλεσμα.
Τελικώς στην Πλατεία Νερού έφτασα λίγο πριν τις 22:20, όταν οι Black Rebel Motorcycle Club έδιναν ακόμα ρυθμό στη φαληρική πλατεία, φροντίζοντας να δώσουν το κατάλληλο έναυσμα για την μπάντα που όλοι περίμεναν. Το καλό είναι ότι έσκασα πάνω στην ώρα, απολαμβάνοντας τον τραγουδιστή τους, Peter Hayes να κοντεύει να γίνει ένα με τον κόσμο.
To καλύτερο καλωσόρισμα πριν τη θύελλα που θα ακολουθούσε.
Αφού έκανα τη βόλτα μου, πήρα την απαραίτητη μπίρα για συνοδεία, έβαλα πλώρη για το στρίμωγμα μπροστά στην σκηνή. Δεν κατάφερα να πάω τόσο κοντά όσο θα ήθελα αλλά η οπτική μου ήταν εξαιρετική. Ξάφνου ο Neil Fallon κάνει την εμφάνισή του και το κοινό που έχει προηγουμένως σιωπήσει, ζεσταίνεται απότομα. Η ώρα είναι 23:05 και ο ρυθμός των Clutch ξεκινά.
Από την αδρεναλίνη δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το πρώτο τραγούδι -τελικά ήταν το «Gimme the Keys»- αλλά σύντομα συγχρονίζομαι με το υπόλοιπο κοινό και το ροκάρισμα δίνει και παίρνει. Ρυθμός, ήχος, φώτα και εντυπωσιακά χρώματα επί της ροκ σκηνής έδωσαν παράταση στο πέπλο της ημέρας ανεβάζοντας ταυτόχρονα τα ντεσιμπέλ στα ύψη.
Τα «Regulator», «Electric Worry» και «Quick Death in Texas» έχουν φτιάξει ατμόσφαιρα, ο Fallon έχει γίνει μουσκίδι, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με το κοινό. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτό. Φαν και μπάντα είναι πλέον «ένα» και το μόνο που απασχολεί είναι το άγχος να μην σταματήσει γρήγορα.
Λίγο πριν τις 00:30 η σκληρή μπάντα από το Μέριλαντ των ΗΠΑ κλείνει την παράστασή της και ο κόσμος σιγά-σιγά αποχωρεί από την Πλατεία Νερού. Εγώ προσωπικά αποχώρησα με ένα μικρό παράπονο μέσα μου:
Ήθελα να τους απολαύσω και άλλο. Ωστόσο όταν έμπαινα στο αυτοκίνητο προκειμένου να επιστρέψω συνειδητοποίησα πως αυτό δεν ήταν παράπονο. Ήταν η απόδειξη ότι οι 3 περίπου ώρες που κάθισα στην Πλατεία Νερού και το Release Athens 2019, άξιζαν κάθε δευτερόλεπτο.
