Υπάρχει ένας μεσαιωνικός θρύλος που λέει πως στους μοναχούς επιτρεπόταν να παράγουν (και να πίνουν) μπύρα (σε μεγάλες ποσότητες) γιατί ήταν ιδανικός «σύντροφος» στο ταξίδι. Τους ξεδιψούσε και τους χόρταινε παράλληλα.
Κάποτε, λοιπόν, ένας υψηλά ιστάμενος της Δυτικής Εκκλησίας έπιασε έναν περιπλανώμενο μοναχό τύφλα στο μεθύσι. Ήταν έτοιμος να τον τιμωρήσει αυστηρά μέχρι που δοκίμασε το παρασκεύασμα που κουβαλούσε μαζί του ο Βέλγος ιερωμένος. Μια γουλιά από τον «μαγικό ζωμό» τον ανάγκασε αντί για επιπλήξεις να του μοιράσει συγχαρητήρια.
Κάπως έτσι έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας η εκπληκτική γεύση των «μοναστηριακών». Είναι μπύρες δύο ειδών: οι trappisten και οι abbey. Οι πρώτες κατασκευάζονται με τρομερά αυστηρούς κανόνες –μικρή παραγωγή, σε συγκεκριμένο μέρος, ακόμη και το που θα πάνε τα έσοδα είναι προκαθορισμένο. Οι δεύτερες, όπως και οι πρώτες, βασίζονται σε συνταγές που παράχθηκαν πρώτοι φορά στα μοναστήρια της Δυτικής Ευρώπης (και κυρίως του Βελγίου) αλλά μέχρι εκεί.
Μετά όμως από αυτό το ταξίδι στο παρελθόν ας μείνουμε σε αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως: τη γεύση αυτών των θεϊκών ποτών. Δοκίμασε κάποιες από αυτές που σου προτείνουμε στη λίστα και ξεκίνα «Αλληλούια». Τώρα που μπορείς, γιατί με τον καύσωνα είναι πολύ βαριές και δεν «τραβιούνται».
