Όταν μία αποφράδα μέρα μου «πέταξε» αυτό: «Αγάπη μη κανονίσεις τίποτα την Κυριακή! Τρέχω με τη γουρούνα στο Rotten Race. Θα πάρουμε και τα παιδιά μαζί», σκέφτηκα πολλά πράγματα παράλληλα. Θα πάω με τα παιδιά μου σε αγώνες μηχανών. Στοπ. Δε θα πάμε στο Haloween Party της Αριάνας. Στοπ. Τουλάχιστον θα είναι ένας decent αγώνας με θεαματικές φιγούρες στον αέρα και ευγενή άμιλλα μεταξύ σπουδαίων οδηγών moto cross. Όχι ρε φίλε! Μου διέφυγε να κάνω κάτι απλό: Google translation της λέξης «rotten». Και επίσης τι στο καλό θα έκανε ο Βαγγέλης με την τρίτροχη γουρούνα του σε ένα τέτοιο αγώνα; Άργησα να πάρω τα χαμπάρια μου.
Σαν καλή σύζυγος αποφάσισα να στηρίξω την κολόνα του σπιτιού σε αυτή την προσπάθεια. Και εγώ, και τα βλαστάρια μας. Τόσους μήνες φτιάχνει αυτό το μαραφέτι. Μια μέρα μου γέμισε το τραπέζι της κουζίνας γράσα. Δυο εβδομάδες δεν του έλεγα ούτε καλημέρα…
Έχοντας αυτό το backround στην κοινή μας ζωή, την Κυριακή που μας πέρασε ξυπνήσαμε από τα χαράματα. Έφτιαξα τα πράγματά μας (φρουτόκρεμες, πάνες, παιδικά μπισκότα κλπ) και σύσσωμη η οικογένεια βρέθηκε στο Τατόι για μία πρωτόγνωρη εμπειρία: «Τον σάπιο αγώνα».
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
Από τα πρώτα λεπτά της παρουσίας μας στον χώρο αισθάνθηκα λίγο μειονεκτικά. Φρικιά και τύποι με τατουάζ μέχρι το σβέρκο κι ανάμεσά τους μια σχετικά καλοντυμένη, με δυο μωρά στην αγκαλιά. «ΠΟΥ ΠΑΣ ΕΤΣΙ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ;», με ρώτησα αλλά απάντηση δεν πήρα. Κι αυτά τα πριόνια που σου σπάνε τα τύμπανα σε δυνατή ένταση. Όλοι ήξεραν τους στίχους των τραγουδιών και γούσταραν τρελά πίνοντας μπύρες. Εγώ απλώς κοίταζα και αναρωτιόμουν: «Ποιος είναι πραγματικά ο άντρας που παντρεύτηκα; Ποιος στ’ αλήθεια είσαι Βαγγέλη Ταρασιάδη;».
Ξέχασα να σας αναφέρω ότι έκανα το μέγιστο λάθος να πάρω μαζί μου στην… Κυριακάτικη οικογενειακή εκδρομούλα μας, την πεθερά μου και τον πεθερό μου. «Έλα μωρέ! Πώς κάνεις έτσι; Δεν είναι οπισθοδρομικοί οι άνθρωποι! Ίσα ίσα που θα έχω παρέα και κάποιος θα κρατήσει και λίγο το μωρό για να σε δω την ώρα του αγώνα! Αφού μου είπες ότι είναι φεστιβάλ!», του απάντησα όταν μου είπε «Πας καλά; Θα πάρεις τη μάνα μου και τον πατέρα μου στο Rotten Race;».
Ο αγαπημένος μου άντρας, αφού δήλωσε συμμετοχή και πάρκαρε τη γουρούνα του κάτω από ένα στέγαστρο όπου υπήρχαν στη σειρά διάφορες μηχανές, άπλωσε το χέρι και μου έκλεισε το μάτι: «Έλα, πάμε να σου δείξω. Πολύ γέλιο!». Τον ακολούθησα. Ένας τύπος ντυμένος αγελάδα κολλούσε ένα χάρτινο κουτί από γάλα στη σέλα του παπιού του. Ένας άλλος ντυμένος Ινδιάνος προσπαθούσε να βάλει μπροστά το χρέπι του, ένα μοτοποδήλατο του 1853. Μπροστά μου ένας τύπος ντυμένος ΠΑΣΟΚ (ακριβολογώ: Φορούσε πάνω του την πράσινη σημαία και είχε καρφώσει σημαιάκια ΠΑΣΟΚ στους καθρέφτες της βέσπας του). «Μα καλά, θα τρέξουν σε αγώνα moto cross όλοι αυτοί;». «Ποιο moto cross ρε αγάπη; Είσαι αλλού; Η φάση είναι καλαμπαλίκι!». Ο Βαγγέλης μου, το άλλο μου μισό, μυήθηκε για τα καλά σε αυτή την rotten κουλτούρα. Ντρέπομαι που θα το πω, αλλά νομίζω πως μόλις είχε αρχίσει να έχει πλάκα το πράγμα…
Μία ροκ μπάντα έκανε πρόβες στην πρασινάδα, η ψητο-μπιφτεκίλα είχε αρχίσει να φλομώνει την ατμόσφαιρα, η μπύρα έρεε και η διχρονίλα έβγαλε από τα ρούχα της την πεθερά μου η οποία με πλησίασε απειλητικά την ώρα που παρατηρούσα τον αγωνιστικό χώρο με έναν κάποιο κρυφο-ενθουσιασμό. «Καλά, αυτός είναι ανεγκέφαλος. Εσύ σαν μάνα εκθέτεις τα παιδιά σου σε αυτό το καυσαέριο και την ηχορύπανση; Αν αύριο μεθαύριο σας ζητήσει η Έλενα να κάνει τατουάζ, να δω τι θα της πείτε! Μωρέ, αν δεν ταιριάζατε δε θα συμπεθεριάζατε! Γιάννηη! Πάμε να φύγουμε! ΤΩΡΑ!», ο πεθερός μου την κοίταξε με συγκαταβατικό βλέμμα, κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. «Πώς να γυρίσουμε ρε Ελένη; Δεν έχει συγκοινωνία από το Τατόι για Άλιμο!». Εγώ κοκκίνισα ελαφριά βλέποντας τα ευγενικά φρικιά γύρω μου να με συμπονούν για το άγριο ξεμπρόστιασμα σε δημόσιο χώρο. «Είμαι καλή μάνα, μην την ακούτε!» Είπα χαμηλόφωνα για να μη με ακούσει η πεθερούλα μου και συνεχίσει το κρεσέντο. Εν τέλει, μου πήραν τα παιδιά και πήγαν για περπάτημα στη φύση. Τώρα θα απολάμβανα την καφρίλα σε όλο της το μεγαλείο χωρίς τύψεις και ενοχές.
Ο τύπος από το μικρόφωνο αναγγέλλει το ξεκίνημα του αγώνα – παρωδία. Είναι χιπστεράς και δείχνει να έχει χιούμορ. Χρησιμοποιεί ατάκες του τύπου «σήκωσέ το στην ευθεία μωρή αρρώστια» και κράζει απροκάλυπτα τους διαγωνιζόμενους με αστεία του τύπου «μωρή χιονάτη, πρώτη φορά καβαλάς μηχανάκι;». Πιάνω τον εαυτό μου να γελάει αληθινά και να γουστάρει το θέαμα.
Το καμάρι και η... νίλα
Έχω αρχίσει να ανυπομονώ για να έρθει η σειρά του Βαγγέλη. «Να περάσουν τα νούμερα 94, 103 και 87». Ώπα! Βγαίνουμε με το όχημα! Φάτους λάχανο Βαγγελάρα! Φοράει κράνος, το αγαπημένο του tshirt και είναι ξεκάλτσωτος μέσα στα μαύρα του vans. Κάνει δοκιμαστικό γύρο με την αγαπημένη του γουρούνα. Ανησυχώ μη τον κράξει ο τύπος από το μικρόφωνο κάνοντας σχόλια του τύπου «πού πας μωρή κυρία;». Πέφτω έξω. «Ωραίος ο τύπος με τη γουρούνα. Σωραίος ρε φίλε!». Ο Βαγγελάρας το παίρνει πάνω του και αρχίζει τις μαγκιές με τη γουρούνα του που δεν πάει βήμα αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Η συμμετοχή μετράει #κλάμα_ξανά.
Τη σηκώνει στις δύο ρόδες και ναι… Κάνει σούζα ο παιχταράς! Χαμός στα χειροκροτήματα. Θέλω να φωνάξω «είναι άντρας μου!» αλλά ντρέπομαι πολύ. Στον τελευταίο γύρο ένας πέφτει στα σανά, ο Βαγγελάρας μου γκαζώνει και στην ευθεία καταφέρνει να βγει δεύτερος! Πλησιάζει προς το μέρος μου και σκέφτομαι «τώρα θα με δείξει, όπως κάνουν οι ποδοσφαιριστές όταν βάζουν γκολ». Και τότε, ο αλήτης, με προσπερνάει και πάει στα φρικιά. Κάνει το σήμα της νίκης και τους ξεσηκώνει. Κάπου εκεί βλέπω το μούτρο της μεγάλης μου κόρης. Τι διάολο; Πώς βρέθηκε εκεί; Ξέφυγε από την γιαγιά και τον παππού; Η Έλενα πανηγυρίζει έξαλλα και ο Βαγγέλης της αφιερώνει τη νίκη του. Χαλάλι…
«Μαμά, θέλω κι εγώ να τρέξω σε αγώνα με μηχανές!», ξεστόμισε το σπλάχνο μου. Και κάπου εκεί ένα δολοφονικό μου βλέμμα συνάντησε τα μάτια του Βαγγέλη που «κρυφογελούσαν» καθώς έλεγε… «Του χρόνου μωρό μου θα ξανάρθουμε με τα ζετάκια μας. Χαμός θα γίνει…».
