Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω και προσπαθώντας να «ταξιδέψω» στα παιδικά μου χρόνια, για να φέρω στη μνήμη μου τις ημέρες που οικογενειακώς φορτώναμε το αμάξι για να ξεκινήσουμε από την Αγία Παρασκευή να πάμε την εκδρομή στην μακρινή (τότε) Κηφισιά με πιάνει μόνο γέλιο και… μελαγχολία.
Για πόσο ακόμα τα αυτοκίνητα-ζόμπι θα «πνίγουν» τους δρόμους της Αθήνας;
Τέλη 80’s, αρχές 90’s στο παιδικό μου μυαλό οι εικόνες του «ΚΙΤ» και της «DeLorean» ήταν… μαγικές. Ήταν κάτι το άπιαστο. Κάτι που ίσως να μην προλάβαινα να ζήσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου και να αποχαιρετήσω τον μάταιο τούτο κόσμο.
David Hasselhoff, Michael J. Fox και Christopher Lloyd ήταν οι άνθρωποι που μας έκαναν να δούμε τελείως διαφορετικά αυτές τις μετακινήσεις. Τότε, περιμέναμε όλοι να μεγαλώσουμε, να γίνουμε 18, να δώσουμε τις εξετάσεις μας να πάρουμε το δίπλωμα οδήγησης και να αρχίσουμε να οδηγούμε. Για να ρίξουμε καμιά γκόμενα, για να πάμε καμιά εκδρομή, για να αλλάξουμε status, για να μιλάμε στο αμάξι μέσω του ρολογιού μας, ακόμα-ακόμα και για να πετάξουμε μαζί του, όταν το ημερολόγιο θα έγραφε 21 Οκτωβρίου 2021. Φευ…
Και για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται στην πράξη πως η ζωή κύκλους κάνει. Και πολλά αστεία. Γιατί όλα αυτά που τότε γυρνούσαν στο παιδικό μου μυαλό (κάποια εκ των οποίων με αξίωσε ο Θεός να τα ζήσω), τώρα όχι μόνο δε μου λένε κάτι, αλλά μη σας πω ότι τα βιώματα εκείνων των χρόνων μου προκαλούν μια μελαγχολία, μια γλυκιά ανάμνηση…
Και η αλήθεια είναι πως όλοι όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν τέτοιες καταστάσεις, όποτε τις θυμούνται πλημμυρίζουν από τέτοιες αναμνήσεις…
Το αυτοκίνητο είναι ο «wingman» κάθε εργένη άντρα
Πως να μη γελάσεις και πως να μην «ταξιδέψεις» με τον νου:
-Όταν θυμάσαι τους τσακωμούς στο οικογενειακό αμάξι για να αλλάξει κασέτα στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου (κάποιοι που διαβάζουν αυτές τις αράδες, διαβάζουν κασέτα και μάλλον θα γκουγκλάρουν).
-Όταν θυμάσαι τις προσπάθειες του πατέρα σου να σηκώσει την κεραία του αυτοκινήτου για να μπορέσει να πιάσει καλύτερα ο σταθμός στο ραδιόφωνο.
-Όταν θυμάσαι πως εκείνη την εποχή κάποια αυτοκίνητα δεν είχαν καν καθρέφτες στην πλευρά του συνοδηγού και ανέβαινε κατακόρυφα ο δείκτης… επικινδυνότητας.
-Όταν θυμάσαι τις επίμονες προσπάθειες, με την κλασσική κίνηση του χεριού, για να κατεβάσεις μέχρι τέλους το παράθυρο.
-Όταν σκέφτεσαι ότι κάθε φορά που άνοιγες το πορτ-μπαγκάζ μια τεράστια ρεζέρβα έκανε την εμφάνισή της και έπιανε όλο τον χώρο.
-Όταν σκέφτεσαι τον κοτσαδόρο….
-Όταν θυμάσαι στις στιγμές που ανέβαινες στο λεωφορείο και όχι μόνο δε… σκάναρες το εισιτήριό σου, αλλά έπρεπε να ρίξεις κέρματα στο ειδικό δοχείο που υπήρχε δίπλα στον οδηγό.
Όταν θυμάσαι τον κλασικό ελεγκτή των ΚΤΕΛ….
-Όλα τα παραπάνω θα μοιάζουν ξένα, μακρινά και ακαταλαβίστικα στους πιτσιρικάδες και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Όλα τα παραπάνω αποτελούν στοιχεία μιας άλλης εποχής η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί δίνοντας τη θέση της στο σήμερα. Σε ένα καλύτερο σήμερα το οποίο έχει εναρμονιστεί πλήρως στις επιταγές της σύγχρονης τεχνολογίας η οποία προσπαθεί να κάνει τη ζωή μας πιο απλή ή πιο περίπλοκη.
