Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 οι περισσότεροι κατασκευαστές είχαν αρχίσει να αφήνουν πίσω τους περιορισμούς που είχαν φέρει οι νέοι κανόνες της παθητικής ασφάλειας και της καταλυτικής τεχνολογίας. Ήταν μια εποχή που έδειχνε ότι τίποτα δεν απειλεί την αυτοκίνηση, ακόμα και στην Ελλάδα που συνέπεσε με την πρώτη μεγάλη απόσυρση και έτσι είχαμε την ευκαιρία να συμμετέχουμε σε αυτή τη μεγάλη τετράτροχη άνοιξη. Ήταν η άνοιξη των μεγάλων ονείρων.
Τόσο μεγάλων ονείρων που κάποιοι ονειρεύτηκαν πάνω από τις δυνατότητές τους και δεν λέμε για αυτούς που πήραν το πρώτο τους τζιπ ή λιμουζίνα με 84 δόσεις και ενέχυρο το σπίτι τους για να το δείξουν στον γείτονα, αλλά για εκείνα τα πολυεστερικά κιτ που μετέτρεπαν καθημερινά αυτοκίνητα σε περίπου εξωτικά.
Το γνωστότερο κιτ εκείνης της εποχής ήταν αυτό που μετέτρεπε το Toyota MR2 σε Ferrari F355 και το χειρότερο με αυτά τα κιτ δεν είναι τόσο η ματαιοδοξία που έβγαζαν προσπαθώντας να ξεγελάσουν τους ιδιοκτήτες τους και μόνο, αλλά το ότι κατέστρεφαν ένα πάρα πολύ ικανό σπορ αυτοκίνητο σαν το κεντρομήχανο MR2 ακόμα κι αν δεν έφτανε ποτέ μια Ferrari σε κράτημα και επιδόσεις.
Τελικά όμως αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένα ακόμα χειρότερο τέτοιο πολυεστερικό κιτ, αυτό που μετέτρεπε το Mazda MX-5 σε ένα ανέκδοτο που μοιάζει με Aston Martin DB7. Αν ο Θανάσης Βέγγος γύριζε τον φανερό πράκτορα Θου-Βου στις αρχές του ‘90, αυτό θα ήταν το αυτοκίνητό του.
Η δημιουργία βασίζεται στην πρώτη γενιά του μικρού ιαπωνικού θαύματος που έχασε τα χαρακτηριστικά του αναδυόμενα φώτα για χάρη αυτής της μάσκας που μάλλον έχει κλαπεί από κάποιο Fiesta. Οι τέλειες αναλογίες του MX-5 ευτυχώς δεν έχουν αλλοιωθεί κοιτώντας το από το πλάι, ίσως και να του πάνε τα ελαφρώς τονισμένα φτερά που του δίνουν μια λίγο πιο μυώδη εμφάνιση.
Από μπρος και από πίσω όμως με αυτά τα αμφιβόλου αισθητικής και ποιότητας φωτιστικά σώματα εύχεσαι να πέσεις σε καραμπόλα μποτιλιαρίσματος για να γίνει φυσαρμόνικα και να το φτιάξεις από την αρχή σαν κανονικό ΜΧ-5.
