Πριν από λίγες ημέρες ο ισχυρός άντρας του ομίλου που αποτελεί τη μισή ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία εγκαινίασε ένα νέο και υπερσύγχρονο εργοστάσιο κατασκευής μπαταριών στη βόρεια Γαλλία. Το εργοστάσιο αυτό είναι ένα προϊόν συνεργασίας της Stellantis με την Mercedes, ένα ακόμα βήμα σε προς μία ακόμα πιο σφιχτή συνεργασία μεταξύ των ευρωπαίων κατασκευαστών, ή μια ομολογία αδυναμίας της αυτονομίας τους και της ικανότητάς τους να επιβιώσουν χωρίς να στηρίζονται ο ένας στον άλλον.
Το EV που θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα κινέζικα αυτοκίνητα
O CEO της Stellantis δεν μάσησε τα λόγια του και είπε ορθά κοφτά, ότι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν στηρίξει τους ευρωπαϊκούς κατασκευαστές, με τη φόρα που έχουν οι Κινέζοι, είναι θέμα χρόνου το τέλος του made in Europe αυτοκινήτου. Δραματικός, αλλά δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός σε θέματα βιομηχανικής κατασκοπείας για να καταλάβει ότι οι Κινέζοι έχουν κάνει τρομερά άλματα την τελευταία πενταετία χωρίς κανένα σημάδι κόπωσης.
Από την πλευρά της η Mercedes, συνεργάτη της Stellantis στο εργοστάσιο που εγκαινιάστηκε, πήρε κάποιες αποστάσεις από την καταστροφολογία, ίσως και γιατί η κινεζική αγορά απορροφά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της παραγωγής της γερμανικής εταιρείας, ενδεικτικό του ότι σε συγκεκριμένα προϊόντα, με premium ταμπέλα, το φρέσκο κινέζικο χρήμα που μπαίνει στα ταμεία κάποιων εταιρειών, αμβλύνει τους φόβους για κινεζική επέλαση.
Και μία κινέζικη μοτοσικλέτα που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει BMW GS
Είναι προφανές ότι οι κατασκευαστές ζητούν περισσότερη στήριξη, γιατί στήριξη έχουν ήδη και όλοι γνωρίζουμε ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς κάποιο είδος στήριξης ή εθνικού προστατευτισμού. Από την άλλη η ομολογία αποτυχίας και ανεπάρκειας των μέχρι τώρα μηχανισμών, γεννά μοιραία το ερώτημα: Πόσο μεγάλη στήριξη μπορεί να δώσει η ΕΕ και αν αυτή τελικά είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει αυτό που πρόκειται να γίνει η Κίνα σε μερικά χρόνια;
Η συζήτηση μοιάζει να έχει ξαναγίνει. Από την αγροτική παραγωγή, μέχρι τα υφάσματα, κι από τα ηλεκτρονικά μέχρι τα αυτοκίνητα, η παραγωγή φεύγει από τη Δύση και πάει στην Ανατολή. Αυτό που μένει στη Δύση είναι το R&D και ίσως η παραγωγή των πιο premium προϊόντων, τα οποία μπορούν να δικαιολογήσουν την τιμή τους λόγω της καταγωγής τους. Αυτό φυσικά είναι κάτι που αλλάζει με τα χρόνια, και μία ματιά στην εξέλιξη των κορεατικών και των ιαπωνικών αυτοκινήτων, δείχνει ότι η premium ταυτότητα είναι κάτι που χτίζεται με τα χρόνια μέσα από τα χρόνια και το καλό προϊόν.
Όταν οι Κινέζοι αποφάσισαν ότι μπορούν να μας πουλήσουν ακόμα και εφηβική νοσταλγία
Κακά τα ψέματα, το μέλλον για το ευρωπαϊκό αυτοκίνητο, τουλάχιστον το προσιτό είναι δυσοίωνο. Αρκεί να δούμε ότι εκτός από την επέλαση των κινεζικών brands, υπάρχει και η επέλαση Κινέζων και Ινδών που αγοράζουν premium ευρωπαϊκά brands. Όλα τα λεφτά που έχουν πέσει στις αυτοκινητοβιομηχανίες, έχουν καταφέρει να σώσουν πάρα πολλές θέσεις εργασίας, αλλά κάποια στιγμή, ειδικά αν αυξηθούν ακόμα κατά πολύ οι επιδοτήσεις, έρχεται το άλλο δύσκολο ερώτημα: Κάποια στιγμή η διάσωση της κάθε μίας θέσης εργασίας θα κοστίζει πολύ περισσότερο από ένα πρόγραμμα εύρεσης εργασίας για τους πρώην εργαζομένους στην κάποτε κραταιά ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία.
Η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει εξαιρέσεις για κανέναν ρομαντικό σκοπό. Στην Ελλάδα έχουμε τα δικά μας παραδείγματα, ακόμα και με τα αυτοκίνητα και παρά τις όποιες οπτικές γωνίες που έδιναν ακόμα και πολιτική χροιά στην αποβιομηχάνιση, η αλήθεια είναι ότι απλά η δικιά μας βιομηχανία δεν ήταν τόσο δύσκολο να ξηλωθεί όσο της δυτικής Ευρώπης. Εκεί που εμείς καταρρεύσαμε, στη δυτική Ευρώπη δίνουν μία μάχη οπισθοφυλακής που κρατάει τρεις δεκαετίες. Το αν μπορεί να υπάρξει αντεπίθεση, είναι ένα ενδεχόμενο που δεν έχει πολλές πιθανότητες, αλλά δεν κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει σε ένα πολυπολικό και ρευστό γεωπολιτικό σκηνικό να υψωθούν τείχη εμπορικού προστατευτισμού. Αυτό ίσως είναι ακόμα πιο δυσοίωνο σενάριο από την κρίση στην αυτοκινητοβιομηχανία. Ένας πόλεμος ή ένας «οικονομικός πόλεμος» θα αναστήσει την ευρωπαϊκή βιομηχανία, αλλά με τι κόστος σε όλα τα υπόλοιπα;
