Η Stutz ήταν μία από από τις ιστορικότερες και πολυτελέστερες αμερικάνικες μάρκες αυτοκινήτου στην Αμερική και παρά τον σύντομο βίο της μέχρι το 1939, η αύρα της παρέμεινε έντονη για πολλά ακόμα χρόνια. Αυτός ήταν και ο λόγος που στα τέλη των 60s ένας νεοϋορκέζος τραπεζίτης, ο James O'Donnell, ένωσε τις δυνάμεις του με τον σχεδιαστή της Chrysler, Virgil Exner με σκοπό την αναβίωσή της.
Για το όνομα της νέας Stutz επιλέχθηκε κάποιο που να θυμίζει το ένδοξο παρελθόν της και πράγματι η Blackhawk θυμίζει ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο ρεκόρ ταχύτητας, αλλά εκτός από όνομα τίποτα άλλο δεν τη θύμιζε. Στόχος του δίδυμου που την αναβίωσε, ήταν να ανταγωνιστούν τη Rolls-Royce και αν κρίνουμε από την υποδοχή που του επιφύλαξε το κοινό με το που είδε το πρώτο χειροποίητο πρωτότυπο που κατασκευάστηκε στην Ιταλία από την Ghia, μάλλον το κατάφεραν.
Και όταν λέμε κοινό δεν εννοούμε τίποτα τυχάρπαστους. Πριν καν μπει στην παραγωγή η νέα Stutz, Elvis Presley και Frank Sinatra σχεδόν μάλωσαν για να αποκτήσουν το πρωτότυπο. Μάταια προσπάθησε να πείσει ο O’Donnell τον King ότι χρειάζεται το πρωτόπτυο για να το περιφέρει σε υποψήφιους dealers στην Αμερική, για να εισπράξει στην αποστομωτική απάντηση από τον Elvis, ότι αν τον δει ο κόσμος να την οδηγεί, δεν θα χρειαστεί καμία άλλη διαφήμιση ή προώθηση.
Τι συνέβη όταν ο Elvis συνάντησε για πρώτη φορά τον Sinatra;
Τελικά με τα πολλά ο Elvis κατάφερε να αποκτήσει το δεύτερο στη σειρά πρωτότυπο, η ζωή του οποίου έληξε άδοξα πολύ σύντομα μετά από τρακάρισμα. Η Stutz των φωτό είναι δεύτερη που αγόρασε, και στη συνέχεια ακολούθησαν άλλες δύο ίδιες στη συλλογή του Elvis. Την θεωρούσε τόσο πολύτιμη που τελικά τη χάρισε όταν θέλησε να κάνει ένα ανεκτίμητο δώρο στον γιατρό του Elias Ghanem που τον έβαλε σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης, τον βοήθησε να χάσει κιλά και τον έσωσε από θάνατο όταν πέρασε βαριά πνευμονία.
Η σιλουέτα της Blackhawk είναι τουλάχιστον εκκεντρική με τα σημερινά δεδομένα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τα 70s. Για να κατασκευαστεί κάθε μία από τις περίπου 600 που βρήκαν τον δρόμο τους για τους τυχερούς και πλούσιους ιδιοκτήτες της, χρειάστηκαν τουλάχιστον 1500 εργατοώρες χειρωνακτικής εργασίας. Το αμερικάνικο σασί μαζί με τον κινητήρα των 7,5 λίτρων της Pontiac ταξίδευε μέχρι την Ιταλία, όπου εκεί φημισμένοι καροσερίστες αναλάμβαναν το εντυπωσιακό αμάξωμα και τελικά έστελναν και πάλι πίσω στην Αμερική το τελικό αποτέλεσμα.
H αμύθητη πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησε ο Βασιλιάς
Μιλώντας για τελικό αποτέλεσμα αξίζει να αναφερθεί ότι η λίστα με τα έξτρα ήταν τόσο εντυπωσιακή που μπορούσε ακόμα και να διπλασιάσει την αξία της βασικής έκδοσης, η οποία με σημερινά λεφτά ήταν περίπου στις 200.000$. Πιο φημισμένο από όλα, η λακαριστή βαφή 20 στρωμάτων στο χέρι που απαιτούσε περίπου 6 εβδομάδες για να ολοκληρωθεί. Με τέτοια προίκα δεν είναι παράξενο που μετά τους Elvis και Sinatra, η λίστα με όσους κατάφεραν να βάλουν μια Blackhawk στο γκαράζ τους μοιάζει με τη λεωφόρο της δόξας. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Evel Knievel, Lucille Ball, Sammy Davis Jr, Dean Martin, Wilson Pickett, Johnny Cash, Liberace, Willie Nelson, Isaac Hayes, Muhammad Ali, George Foreman, Tom Jones, Billy Joel, Elton John, Paul McCartney, Al Pacino και άλλους πολλούς.
