Με δεδομένο ότι όλες οι Rolls-Royce έχουν περάσει κάποτε από τα χέρια κάποιου σημαντικού ανθρώπου, κάθε μία έχει μια ξεχωριστή ιστορία να πει, ακόμα και μέσα από το βιβλίο του σέρβις. Με τη συντριπτική των αυτοκινήτων της βρετανικής εταιρείας να είναι τετράθυρες λιμουζίνες, οι ελάχιστες κουπέ και κάμπριο έχουν μια ειδική θέση στο πάνθεον των εκκεντρικών αυτοκινήτων.
Πάνω στο πλαίσιο της Silver Shadow στήθηκε η δίπορτη εκδοχή της και με τη σειρά της, πάνω σε αυτή η ανοιχτή Corniche. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και οι δίπορτες έχουν το ίδιο μήκος και το ίδιο μεταξόνιο με τις λιμουζίνες με τις μακρύτερες πόρτες να προσπαθούν να καμουφλάρουν κάπως το μήκος αυτού του «καραβιού» που ξεπερνά τα 5 μέτρα.
Ο χαμηλός ρυθμός παραγωγής των Corniche, ακόμα και για τα δεδομένα της Rolls-Royce κατέστησε αυτά τα υπερπολυτελή κάμπριο που φιλοξενούν πολύ άνετα 5 ενήλικες στο σαλόνι τους, αντικείμενα αγωνιώδους συλλογής, από το 1970, μέχρι και το 1995 όταν και ολοκληρώθηκε η παραγωγή του. Μια ζήτηση που υπάρχει ακόμα για τις Corniche και ξεπερνά κατά πολύ τη ζήτηση των Silver Shadow.
Έτσι δεν ήταν και μεγάλη έκπληξη το οτι ο Maurice Gibb των Bee Gees έψαχνε εναγωνίως μια τέτοια για το γκαράζ του. Βρήκε την εν λόγω μαύρη Corniche με το κόκκινο σαλόνι σε μια αντιπροσωπεία στο χλιδάτο προάστιο του South Kensington του Λονδίνου. Προφανώς και ο πωλητής μυρίστηκε τον πόθο του Gibb για την ξεχωριστή Rolls-Royce και έτσι δεν δίστασε να του ζητήσει τα τριπλά από την αρχική τιμή του αυτοκινήτου με τον Gibb να δίνει αδιαμαρτύρητα τις 35.000 λίρες που του ζητήθηκαν, ένα εξωφρενικό ποσό για το 1979.
Παρά τα λεφτά που δαπάνησε, ήταν μια αγορά που δεν μετάνιωσε ποτέ, ενδεικτικό ότι την κράτησε στο γκαράζ του μέχρι τον πρόωρο χαμό του το 2003 προσθέτοντας αρκετά χιλιόμετρα στο όδομετρο του, ίσως πιο εντυπωσιακού κάμπριο όλων των εποχών.
