Για τους περισσότερους petrolheads, η Enzo είναι ίσως η τελευταία αυθεντική Ferrari. Δεν είναι μόνο ότι φέρει το όνομα του ιδρυτή της εταιρείας, αλλά κυρίως για τον συνδυασμό τεχνολογίας και παράδοσης που προσφέρει στους ελάχιστους εκλεκτούς που κατάφεραν να μπουν πίσω από το τιμόνι της.
Ξεκίνησε τη ζωή της σαν διάδοχος της F50 και γι’αυτό μέχρι να παρουσιαστεί επίσημα ήταν γνωστή σαν F60, συνεχίζοντας την παράδοση που ξεκίνησε με την F40 με τη Ferrari να κάνει ένα δώρο σε όλους μας κάθε φορά που έκλεινε και μια δεκαετία πάθους και ταχύτητας. Όπως και οι προκατοχοί της ως flagship συνέχισε να φέρνει τεχνολογία απευθείας από τη Formula 1, ελάχιστα ραφιναρισμένη, τόσο ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στους κανονισμούς για κυκλοφορία σε δημόσιους δρόμους.
Πίσω από την πλάτη του οδηγού βρίσκεται ένας V12 που βασίζεται σε αυτόν της F50, ο οποίος με τη σειρά του βασίστηκε σε έναν κινητήρα της F1, από τη χρυσή εποχή της 12κύλινδρης μουσικής που ακουγόταν στις πίστες. Ο κυβισμός μπορεί να ανέβηκε στα 6 λίτρα, αλλά η αναπνοή του παρέμεινε ατμοσφαιρική με αποτέλεσμα οι 650 ίπποι να αποδίδονται στις 8.000 στροφές περίπου.
Όπως κάθε άλλο τέτοιο κορυφαίο μοντέλο της εταιρείας, το να μαζέψει κάποιος λεφτά για να το αποκτήσει ήταν το εύκολο σκέλος. Για να πάρει κάποιος τα κλειδιά μιας Enzo θα έπρεπε να περάσει από κάποιου είδους συνέντευξη για να κριθεί αντάξιός της. Για κάποιους ακόμα λιγότερους όμως, η Ferrari είναι διαλακτική, σαν επιβράβευση μάλλον για το βασανιστήριο στο οποίο υποβλήθηκαν σε κάποια παλαιότερη αγορά τους.
Το πρόγραμμα Extracampionario ήταν η παραγωγή 20 Enzo επιπλέον της συμφωνημένης παραγωγής με τα στάνταρ χρώματα και εξοπλισμό όπου επίσης 20 καλοί πελάτες της φίρμας μπορούσαν να «παίξουν» λίγο με το χρωματολόγιο ξεφεύγοντας για λίγο από τα στενά όρια της ετικέτας που όρισε ο Enzo πριν αφήσει τα ηνία της εταιρείας. Ένα από αυτά τα 20 αυτοκίνητα ήταν και αυτή η Enzo, την ύπαρξης της οποίας πολλοί είχαν σαν πληροφορία, αλλά λίγοι την είχαν δει. Το λευκό χρώμα για τις Ferrari έχει χτίσει τον δικό του μύθο στην ποπ κουλτούρα με το Miami Vice ή την περιορισμένη παραγωγή μόνο για την αγορά της Ιαπωνίας που ζητούσε επίμονα λευκές Ferrari, αλλά πάντα έμενε στο περιθώριο των κλασικών χρωματικών συνδυασμών.
Οι εργοστασιακές λευκές Ferrari ήταν κάτι σαν τετράτροχος μονόκερος, και όταν ένα ευκατάστατος Γερμανοελβετός τραπεζίτης απέκτησε την ελευθερία να σχεδιάσει μια δική του Enzo δεν έχασε την ευκαιρία και τη ζήτησε σε λευκό χρώμα, τη μοναδική σε μια συνολική παραγωγή 400 αυτοκινήτων. Το εσωτερικό της είναι ντυμένο σε ένα πιο παραδοσιακό χρώμα, με το μαύρο δέρμα και το κόκκινο καντράν να δίνουν τον αγωνιστικό τόνο στο κόκπιτ.
Μετά από μικρή περιήγηση 9.600 χιλιομέτρων στις Άλπεις, βρέθηκε σε μια ιδιωτική συλλογή στο Hong Kong όπου δεν έκανε ούτε ένα χιλιόμετρο εξαιτίας της αδυναμίας της να βγάλει πινακίδες ως αριστεροτίμονη στο δεξιοτίμονο Hong Kong. Ένα τέτοιο αυτοκίνητο είναι κρίμα να μένει στην αφάνεια και επιτέλους και δημοπρατείται αυτές τις μέρες. Ελπίζουμε αυτή τη φορά να βρεθεί στα χέρια κάποιου που θα τις γράψει τα χιλιόμετρα που στερήθηκε όλα αυτά τα χρόνια.
