Η οικογένεια Streetfighter της Ducati είναι μια γκάμα μοτοσικλετών που πολλοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν την ύπαρξή της, πόσο μάλλον να κατανοήσουν τα όριά της. Όρια τα οποία συνεχώς ξεχειλώνει προς τα πάνω. Για να καταλάβουμε λίγο για τι πράγμα μιλάμε, η βασική έκδοση των Streetfighter έχει έναν δικύλινδρο κινητήρα 160 ίππων, πολλοί περισσότεροι από όσους θα μπορούσε κάποιος να ζητήσει για να δηλώσει ικανοποιημένος. Όμως ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητο ζώο και η Ducati πρόθυμη να ανακαλύψει τα όριά του. Έτσι μετά τις V4 και V4 S, ήρθε η ώρα για την πραγματικά κορυφαία έκδοση των γυμνών Ducati, ήρθε η ώρα της Streetfighter V4 SP.
Με μια πρώτη ματιά, η SP σπάει την μονοχρωμία με ένα τριπλό χρωματικό συνδυασμό μαύρου, κόκκινου και γυμνού αλουμινίου. Ένας συνδυασμός που λέγεται Winter Test και είναι εμπνευσμένος από τις αγωνιστικές μοτοσικλέτες των χειμερινών δοκιμών μεταξύ των πρωταθλημάτων. Η πρώτη ένδειξη ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για μια μοτοσικλέτα που θεωρητικά δεν έχει την πίστα στο μενού της.
Προχωρώντας στις λεπτομέρειες της V4 SP βλέπουμε τις ημιενεργητικές αναρτήσεις της Ohlins να ξεχωρίζουν μαζί με τις ζάντες που δεν είναι κατασκευασμένες από αλουμίνιο, ούτε από κάποιο άλλο πανάλαφρο κράμα, αλλά είναι ανθρακονημάτινες. Ίσως τελικά αυτή η Ducati να είναι ένα superbike για χρήση πίστας με κρίση ταυτότητας.
Αυτό τουλάχιστον μαρτυρά η ύπαρξη ρυθμιζόμενων μαρσπιέ, της μπαταρία λιθίου και του μακρύ καταλόγου ηλεκτρονικών βοηθημάτων που ξεκινά από το αναμενόμενο cornering ABS και το traction control με πολλά modes, για να καταλήξει στο σύστημα που ελέγχει το «φρενάρισμα» από τον κινητήρα και το launch control. Για τους πιουρίστες της Ducati ελάχιστη σημασία έχουν όλα αυτά, το πραγματικό φετίχ που φέρνει μαζί της η SP είναι ο ξηροκάμπανος συμπλέκτης με το χαρακτηριστικό άρρυθμο κροτάλισμα, σήμα κατατεθέν των ιστορικών μοντέλων της ιταλικής εταιρείας.
Κανείς δεν ξέρει ποιο είναι ακριβώς το νόημα της ύπαρξης της Streetfighter V4 SP με την απόδοση που ξεπερνά τους 200 ίππους και μια ταυτότητα που προσπαθεί να χωρέσει μεταξύ πίστας και δημόσιο δρόμου, αλλά η Ducati θέλησε με αυτόν τον τρόπο να κάνει μια μικρή επίδειξη των δυνατοτήτων της, ακόμα κι αν αυτές οι δυνατότητες δεν θα μπορέσουν να εξαντληθούν ποτέ κι από κανέναν. Αυτό είναι το νόημα άλλωστε της εξέλιξης, πάντα ένα βήμα μπροστά, ακόμα κι αν είναι αβέβαιο ή φαινομενικά άχρηστο.
