Στο Ratpack τις αγαπάμε τις μοτοσικλέτες ή, για την ακρίβεια, αγαπάμε όσους έχουν πάθος μαζί τους. Μπορεί να τις αγαπάς και εσύ, έστω και από μακριά. Τι σημαίνει από μακριά; Σημαίνει ότι τόσα χρόνια έβλεπες με μανία «Sons of Anarchy». Σημαίνει ότι έκανες το δερμάτινο σήμα κατατεθέν σου. Σημαίνει ότι ο αγαπημένος σου αριθμός είναι το 46 λόγω Valentino Rossi. Σημαίνει ότι θες να ζεις την αδρεναλίνη σε κάθε σου βόλτα.
Πόσο σου λείπει ο Valentino Rossi από το MotoGP;
Σημαίνει ότι σου αρέσουν οι μηχανές αλλά δεν έχεις τα κότσια να πιάσεις τιμόνι και να δώσεις μια γκαζιά γιατί απλά είσαι –όπως κι εγώ– ένας από τους «φοβισμένους». Και είμαστε πολλοί εκεί έξω.
Δυο φορές έχω καβαλήσει παπί στη ζωή μου και το 'κανα θέμα. Αν είχα οδηγήσει υψηλού κυβισμού, είναι βέβαιο πως θα παρακαλούσα περαστικούς να με φωτογραφήσουν εν κινήσει προκειμένου να την ανεβάσω στο facebook ή το instagram. Τόσο μεγάλη λαχτάρα έχω να καβαλήσω μηχανή, να νιώσω κι εγώ σαν τον Jax Teller και τους Sons, τον Ethan Hunt στο «MI2» και – για τους πιο extreme - τον Bullseye στο «Daredevil» του 2003.
Αλλά δίχως κότσια, πώς να ανέβεις;
Θα μου πεις, βέβαια, λίγα ακούμε για ατυχήματα στο δρόμο; Κανείς δεν προσέχει τις μηχανές στους ελληνικούς δρόμους, δυστυχώς. Ακόμα και αν δεν φταις, είναι πολύ πιθανό να την πάθεις.
Πέραν αυτού όμως, όλοι εμείς, που ανήκουμε στην κατηγορία «από μακριά κι αγαπημένοι», κάθε φορά που βλέπουμε κάποιον να μας προσπερνάει, μια ζήλια τη νιώθουμε. Είναι που βλέπουμε αυτό που πάντα θέλαμε, αλλά ποτέ δεν είχαμε. Είναι που έχει ξεμείνει κάτι από Marlon Brando μέσα μας; Ποιος ξέρει; Πάντως αν κάτσεις να το σκεφτείς είναι πολλά αυτά που φθονούμε από τους μοτοσικλετιστές. Τα περισσότερα αποτελούν μέρος μιας εξιδανικευμένης εικόνας, σύμφωνοι. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι θα θέλαμε να αποτελέσουμε μέρος αυτής της δίτροχης μυθολογίας.
Εσύ τι ζηλεύεις περισσότερο από τα παρακάτω;
Το leather dress code
Τι ακριβώς ζηλεύουμε: Το δερμάτινο φοριέται άνετα στην καθημερινότητα. Άλλο πρεστίζ όμως να το φοράς γιατί απλά σου αρέσει να το βάλεις, κι άλλο επειδή πάει με το «μωρό», a.k.a. μηχανή. Το leather έγινε συνώνυμο του αναβάτη και είναι κάτι το οποίο θα θέλαμε πολύ να συνδυάσουμε κάποια στιγμή παρέα με γάντια και κράνος.
Θα θέλαμε να 'μαστε: Jackson «Jax» Teller, τι άλλο;
Την αδρεναλίνη της γκαζιάς
Τι ακριβώς ζηλεύουμε: Ναι οκ, η γκαζιά της μηχανής μπορεί να σπάσει τα «τύμπανα» των γύρω. Ξέρουμε, θα μαζέψουμε μούτζες και καντήλια αν το παρακάνουμε με το γκάζωμα. Όντως όμως; Σε νοιάζει; Εκείνη τη στιγμή δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Απλά γκαζώνεις και (ξε)φεύγεις!
Θα θέλαμε να είμαστε: Rossi είναι ένας και αυτό δεν αλλάζει.
Η κατάσταση ζεν και αναρχίας του ταξιδιού
Τι ακριβώς ζηλεύουμε: Είστε πέντε τύποι και θέλετε να πάτε από Αθήνα-Μαλακάσα για μπριζόλες και παϊδάκια. Παίρνετε δύο αμάξια όλοι μαζί, γελάτε στη διαδρομή, τρώτε, σε δύο ώρες είστε πίσω. Πάρ’ το αλλιώς τώρα.
Πάτε Μαλακάσα ο καθένας με τη μηχανή του. Το ίδιο πράγμα είναι; Η κουβέντα, δεν θα ξεκινήσει στη διαδρομή αλλά όταν φτάσετε στον προορισμό. Με τη μόνη διαφορά ότι θα έχετε να πείτε και να περιγράψετε πολλά περισσότερα από εκείνα που θα λέγατε αν ήσαστε κλεισμένοι μέσα σε ένα αμάξι.
Θα θέλαμε να είμαστε: Υπήρξαν πολλές παρέες και ομάδες μηχανόβιων στις οποίες φαντασιωθήκαμε ότι ανήκαμε. Εκτός από τους Sons και τους κλασικούς, λόγω Χάντερ Τόμπσον και φόβου και παράνοιας στο Las Vegas, Hell's Angels, τρελαινόμαστε τους Dell Fuego’s αλλά μάλλον μας βλέπω για «Χαρλεάδες».
Η κουβέντα για μηχανές είναι πάντα αντρική
Τι ακριβώς ζηλεύουμε: Σε μια παρέα δεν υπάρχουν ταμπού για συζητήσεις. Από πολιτική και ποδόσφαιρο, μέχρι το σκηνικό που έγινε χθες στη δουλειά ή την επιτυχία σου στο μπαράκι. Αλλά όταν μιλάς με μηχανόβιο η κουβέντα για τα «μωρά» σάς πάει σε άλλο επίπεδο. Από την πρώτη σου βόλτα με μηχανή και την πρώτη «σούπα», μέχρι εκείνο το αξέχαστο ταξίδι που έκανες μόνος ή με εκείνη.
Ποιος θα θέλαμε να είμαστε: Peter Fonda, ο λόγος του κειμένου. Το «Easy Rider» είναι το Ευαγγέλιο για τη φιλοσοφία του μηχανόβιου, του ανθρώπου που συνεχώς κινείται ελεύθερος, που συνεχώς αμφισβητεί.
Θα 'σαι πάντα νέος
Τι ακριβώς ζηλεύουμε: Δεν κολλάει εδώ το «οι άντρες μένουν για πάντα παιδιά», αλλά εδώ που τα λέμε και 60 χρονών να 'σαι, αν μπορείς να καβαλήσεις μοτοσικλέτα, νιώθεις δυνατός και ακμαίος. Άσε που παίρνεις πόντους από τους γύρω σου καθώς σε θεωρούν fit.
Ποιος θα θέλαμε να είμαστε: Υπάρχουν πολλοί που θα θέλαμε να είμαστε, οδηγός μας όμως είναι ο «American Badass» Undertaker της τετραετίας 2000-'03 που έδειχνε 20 χρόνια νεότερος από ότι ήταν.
Ο αέρας που σε χτυπάει στο πρόσωπο
Τι ακριβώς ζηλεύουμε: Πας στη δουλειά το πρωί και βαριέσαι τη ζωή σου μέχρι να φτάσεις στο γραφείο. Βλέποντας τον μοτοσικλετιστή συνάδελφό σου να φτάνει γεμάτος ενέργεια, αρχίζεις να κάνεις σκέψεις για να πετάξεις το «κλουβί» που οδηγείς προκειμένου να απολαμβάνεις τον αέρα που σε χτυπάει σε κάθε σου βόλτα. Με λίγα λόγια σπας τη ρουτίνα.
Ποιος θα θέλαμε να είμαστε: Ένας μοτοσικλετιστής. Οποιοσδήποτε μοτοσικλετιστής. Aς είναι και ο Tom Cruise.
Ελευθερία, όπως πρέπει να είναι: χωρίς όρια
Τι ακριβώς ζηλεύουμε: Αυτήν την τρέλα που νιώθουν οι αναβάτες πάνω στις «καλλονές» τους. Αυτήν την «αλητεία», τις γκαζιές, το πάθος να δοκιμάσεις τα όριά σου στην άσφαλτο και να μην σε νοιάζει τι παίζει γύρω. Θα δίναμε πολλά για να ξεπεράσουμε έστω και για λίγο τη φάση «μήπως πέσω» και γίνουμε «ένα» με όλους αυτούς που κράζουμε στο δρόμο αλλά –βαθιά- μέσα μας πολύ θα θέλαμε να είμαστε στη θέση τους.
Ποιος θα θέλαμε να είμαστε: Δεν λέω ότι είναι πρότυπο, αλλά αυτή η σκηνή στο «Daredevil» του 2003 με τον Bullseye –a.k.a. Colin Farrell- που ανεβαίνει όρθιος στη μοτοσικλέτα μου' χει μείνει αξέχαστη. Όσο μάπα και αν ήταν η ταινία.
