Το «έμφραγμα» στους δρόμους της Αθήνας το τελευταίο διάστημα, είναι άνευ προηγουμένου – πάντα η Αθήνα ήταν «ταλαίπωρη» και «πηγμένη», από τότε που θυμάμαι να οδηγώ, αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ και ενάμιση – δυο μήνες, δεν έχει ξαναγίνει. Κάτι η πανδημία που αποτρέπει τον κόσμο από το να χρησιμοποιήσει τα ΜΜΜ, κάτι το οδικό δίκτυο που έχει κορεστεί, κάτι που σταμάτησε η τηλε-εργασία και η τηλε-εκπαίδευση, κάτι που λίγο «ξεθαρρέψαμε» κι αρχίσαμε να κάνουμε μερικές βόλτες για σινεμά, θέατρο και ψώνια και κάτι η αύξηση στις πωλήσεις αυτοκινήτων κατά 25% σε σχέση με πέρυσι, ήρθε κι έδεσε το γλυκό.
Μα πού πάει τόσος κόσμος;
Είναι πια επίσημο: η Αθήνα θυμίζει αρκετές ώρες τη μέρα ένα τεράστιο πάρκινγκ – δεν χρειάζεται να υπάρχει πορεία ή διαδήλωση για να γίνεται χαμός, μιλάμε για καθημερινές καταστάσεις. Όχι μόνο τις ώρες που παραδοσιακά πάει ο κόσμος στη δουλειά αλλά από τις 8 μέχρι τουλάχιστον τις 11. Όχι μόνο τις «κλασσικές» ώρες που επιστρέφει ο κόσμος το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα, αλλά και στις 6 ή στις 7 ή και πιο μετά. Όχι μόνο ο Κηφισός και η Κηφισίας αλλά σχεδόν όλοι οι δρόμοι – αφού πολλοί επιλέγουν τοπικές οδούς και «καβάντζες» μέσα από γειτονιές, παρακαμπτήριες κλπ. με αποτέλεσμα να «πήζουν» τα πάντα. Και φυσικά, όταν ο καιρός χαλάει, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες, τα μηχανάκια στους δρόμους λιγοστεύουν και η κίνηση «αγριεύει» ακόμα παραπάνω.
Ξέρω ότι κάποιοι από εσάς τα βρίζετε τα μηχανάκια και τους οδηγούς. Διότι κάνουν σφήνες ή πετάγονται μπροστά σας ή μπορεί να σας ακούμπησαν ή να σας χτύπησαν τον καθρέφτη. Έχετε τα δίκια σας – αλλά όπως υπάρχουν καλοί και κακοί οδηγοί αυτοκινήτου, το ίδιο συμβαίνει και με τους οδηγούς μηχανής. Αλλά όσο και να τους βρίζετε, βαθιά μέσα σας γνωρίζετε ότι περισσότερα μηχανάκια στους δρόμους σημαίνουν λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους. Και περισσότερες θέσεις πάρκινγκ όταν τελικά φτάσεις εκεί που θέλεις να πας.
Είναι όμως τόσο πυκνή, τόσο «καταραμένη» η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας το τελευταίο διάστημα, που ακόμα και τα μηχανάκια δυσκολεύονται να κινηθούν, να ελιχθούν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, να ξεφύγουν από το «πάρκινγκ» και να προχωρήσουν. Οι διασταυρώσεις κλείνουν από αυτοκίνητα και λεωφορεία που ξεμένουν κάπου ανάμεσα, τα φανάρια δεν τα «σέβονται» και πολλοί, τα αυτοκίνητα στην προσπάθειά τους να κερδίσουν μερικά μέτρα (ποιο το νόημα άραγε;) δεν κάθονται σε μια γραμμή, το ένα πίσω από το άλλο, αλλά κινούνται άναρχα κλείνοντας όλο το δρόμο. Αποτέλεσμα; Εγκλωβισμένα μηχανάκια κάπου ανάμεσα στα αυτοκίνητα, νεύρα, κορναρίσματα, μανούρες. Λες κι αν βριστείς ή παίξεις μπουνιές, θα ανοίξει η κίνηση στα δυο σαν την Ερυθρά Θάλασσα μετά την «παρέμβαση Μωυσή»…
Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο;
Ότι οι συγκοινωνιολόγοι αναμένουν ακόμα χειρότερη κατάσταση το επόμενο διάστημα – τα έργα του Μετρό και οι φοιτητές που ξεκινούν να πηγαίνουν στις Σχολές τους, λένε ότι θα επιδεινώσουν την κατάσταση. Κι επειδή λεωφορεία και γραμμές του Μετρό δεν πρόκειται να ξεφυτρώσουν από τη μια στιγμή στην άλλη και πέραν του δακτυλίου δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μπορεί να περιορίσει την κίνηση σε (κάποιους) δρόμους, σωτηρία δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ποδήλατα και πατίνια δεν «τσουλάνε» στην πόλη, δεν χρησιμοποιήσαμε αυτόν τον ενάμιση χρόνο των περιοριστικών μέτρων και του εγκλεισμού για να φτιάξουμε υποδομές και ποδηλατόδρομους, ούτε «εκπαιδεύτηκε» ο κόσμος να χρησιμοποιεί λιγότερο το αυτοκίνητο και να περπατά περισσότερο. Μακάρι να μπορούσα να σας πω ότι τα πράγματα κάπως θα φτιάξουν, κάπως θα βελτιωθούν, ότι έρχονται καλύτερες μέρες, ότι από τον τάδε μήνα και μετά οι δρόμοι θα πάρουν μια ανάσα – θα ήταν ψέμα να πει κάποιος κάτι τέτοιο.
Η λέξη – κλειδί είναι μια και λέγεται «υπομονή». Καταλαβαίνω ότι τα αποθέματα της υπομονής για τους περισσότερους από εμάς έχουν πέσει σε «ιστορικά χαμηλά» τα τελευταία χρόνια με όσα έχουμε περάσει, αλλά δεν υπάρχει τίποτε άλλο που μπορούμε να κάνουμε. Υπομονή, έναν καλό σταθμό στο ραδιόφωνο και κανένα τηλέφωνο να περάσει η ώρα. Και αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, αφήστε λίγο χώρο να περνάνε τα μηχανάκια. Ας γλιτώσουν τουλάχιστον κάποιοι από τον εφιάλτη της κίνησης.
