Όλοι οι σπουδαίοι πρωταθλητές θα ήθελαν οι κατακτήσεις τους να συνδυάζονται με κάποια ιδιαίτερη στιγμή. Για παράδειγμα αποτελεί ευλογία για τον Messi και τον Cristiano που τα κατορθώματα και οι κατακτήσεις τίτλων συνοδεύονται με εντυπωσιακές ντρίμπλες και γκολ, το ίδιο αντίστοιχα με τους Jordan, Bryant ή LeBron με τα εκπληκτικά καρφώματα ή μεγάλα σουτ στο τέλος των αγώνων. Οι πιλότοι της Formula 1 ωστόσο είναι μια άλλη, παρεξηγημένη κατηγορία. Μπορεί οι οδηγοί να μένουν στον κόσμο για τις προσπεράσεις και την ταχύτητα που αναπτύσσουν, ωστόσο αν δεν έχεις μάτι πλασμένο για Formula 1, τότε όλες οι προσπεράσεις σου φαίνονται ίδιες.
Άσε που πάντα υπάρχει και το φαινόμενο Jenson Button που ουσιαστικά πήρε πρωτάθλημα διατηρώντας τη θέση του στην pole position και αυτό στους πρώτους δέκα αγώνες της σεζόν τρέχοντας για λογαριασμό της Brawn GP.
Εδώ τον Schumacher και τον Hamilton δεν τους θυμόμαστε για τις προσπεράσεις τους αλλά για τα πρωταθλήματα που κατέκτησαν. Ανάμεσα στους κορυφαίους ωστόσο υπάρχει και ένας τύπος που η ευφυΐα, η τόλμη και η αποφασιστικότητα της στιγμής κατάφεραν να ολοκληρώσουν ίσως την πιο γεμάτη οπτική ενός πρωταθλητή της Formula 1. Το όνομά του, Mika Häkkinen.
Τι εστί Häkkinen;
Δεν πρόκειται για ένα όνομα αμελητέο, αλλά για τον δις πρωταθλητή 1998 και 1999 στο Πρωτάθλημα της Formula 1 όντας οδηγός της McLaren Mercedes, τερματίζοντας μάλιστα και τις δυο φορές πάνω από σπουδαία ονόματα όπως εκείνα των Michael Schumacher, David Coulthard, Ralf Schumacher, Rubens Barrichello, Eddie Irvine, Jacques Villeneuve και Damon Hill.
Και αν το πρωτάθλημα του 1998 το πήρε πιο άνετα (διαφορά με τον Schumacher 100-86 πόντοι στο τέλος), εκείνο του 1999 είχε τεράστιο σασπένς καθώς το κατέκτησε με μόλις δύο πόντους διαφορά 76-74 από τον Irvine, εκμεταλλευόμενος το σοβαρό τραυματισμό του Schumacher που έχασε όλη τη σεζόν εξαιτίας τραυματισμού του στο πόδι.
Ο Häkkinen είχε πάντα μεγάλη έφεση στην προσπέραση και την εντυπωσιακή οδήγηση, κάτι που του έδωσε το 2000 τον τίτλο του απόλυτου highlight του συγκεκριμένου σπορ.
Η διπλή προσπέραση-όνειρο στον Schumacher
Ίσως είναι άδικο για τον Häkkinen μετά από χρόνια να μιλάμε κυρίως για την προσπέραση-θρίαμβο απέναντι στον «Σούμι» ωστόσο σε ένα άθλημα κατά κύριο λόγο εντυπωσιακό και θρασύ, το να μπορείς να ξεχωρίσεις μία στιγμή σημαίνει κάτι πράγματι το μοναδικό. Και o Mika Häkkinen είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να υπερυφανεύεται για αυτό.
Ήταν το Βελγικό Grand Prix, κατά το οποίο ο Michael Schumacher είχε την πρωτοπορεία κλείνοντας κάθε πιθανό τρόπο στον Häkkinen για να βρεθεί στην πρώτη θέση. Οι γύροι λιγόστευαν επικίνδυνα και ο «Σούμι» γινόταν ολοένα και πιο θρασύς οδηγώντας τον «μνηστήρα» της θέσης του μέχρι και εκτός πίστας. Το να προσπεράσει κανείς τη Ferrari του Schumacher στην ευθεία ακούγεται από μόνο του ένα δύσκολο εγχείρημα, στην περίπτωση του Häkkinen ωστόσο υπήρχε και ένα ακόμα εμπόδιο. Μπροστά τους βρισκόταν ο τελευταίος της πίστας, Ricardo Zonta ο οποίος έπρεπε να κάνει πέρα προκειμένου να μην επηρεάσει τη μάχη τους. Τελικά το έκανε, όχι όμως με δική του ευθύνη.
Ήταν η τέλεια ευκαιρία όπως αποδείχτηκε για τον Häkkinen να γράψει ιστορία.
«Το συναίσθημα ήταν εκπληκτικό, αυτή η στιγμή την οποία βιώσαμε εκείνο το δευτερόλεπτο. Το προσπεράσεις τον Michael με τέτοιο τρόπο απλώς είναι σαν το μυαλό να επανέρχεται στη φυσική του κατάσταση. Κυρίως όμως είναι η αίσθηση ότι έχω 100% τον έλεγχο του αμαξιού μου» είπε ο Φινλανδός μετά το απόλυτο highlight στην ιστορία της Formula 1.
Ο Häkkinen μπορεί να μην κατέκτησε ξανά άλλο τίτλο και μια χρονιά αργότερα να ανακοίνωνε την προσωρινή του αποχώρηση η οποία όμως εξελίχθηκε σε μόνιμη, η επιρροή του ωστόσο στον μηχανοκίνητο αθλητισμό και την ανταγωνιστική φύση της Formula 1, ήταν πραγματικά μοναδική στην εκπληκτική δεκαετία των 90’s.
Το προσπέρασμα στον «Σούμι» αποτελεί την απόλυτη σφραγίδα για έναν πραγματικά σπουδαίο οδηγό.
