Βλέποντας τον κύκλο εργασιών, τον αριθμό των εργατών και τα αυτοκίνητά τους παντούς στους δρόμους, μοιάζει σχεδόν απίστευτο ότι κάθε μία από τις εταιρείες που θα δούμε στη συνέχεια βρέθηκαν για μία στιγμή στο χείλος της καταστροφής. Στον άκρως ανταγωνιστικό τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας, σε εποχές που το R&D ήταν ακόμα στα σπάργανα και το marketing ψάρευε σε θολά νερά, δεν ήταν πάντα εύκολο για ένα εργοστάσιο να πιάνει πάντα τον παλμό του αγοραστικού κοινού και να του δίνει πάντα αυτό που θα ήθελε.
Ένα και μόνο κακοσχεδιασμένο μοντέλο, μια σειρά από λανθασμένες οικονομικές αποφάσεις, ακόμα και ένα τυχαίο γεγονός όπως η πετρελαϊκή κρίση του ‘73, μπορούσαν να καταστρέψουν μια ιστορική αυτοκινητοβιομηχανία. Τότε το μόνο που είχε να κάνει το διοικητικό της συμβούλιο ήταν να παίξει τα ρέστα της. Χωρίς να έχει να χάσει τίποτα, παρά μόνο απόλυτη ελευθερία σε μηχανικούς και σχεδιαστές, κρατούσε μόνο την ελπίδα για το καλύτερο.
Ίσως η κρίση να είναι αυτή που δίνει έμπνευση στους ανθρώπους, πενία τέχνας κατεργάζεται, που λέει και η γνωστή ρήση. Τα μοντέλα που αναφέρονται στις δυο gallery είναι πασίγνωστα, σίγουρα τα έχετε δει κάποια στιγμή στους δρόμους, μπορεί να ήσασταν κι επιβάτες σε κάποιο από αυτά. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι παραλίγο να ήταν και τα τελευταία μοντέλα που έβγαλε κάθε μία από αυτές τις μάρκες, αν δεν ήταν τόσο καλά.
Τα περισσότερα από αυτά δεν έσωσαν μόνο τη μάρκα τους, αυτό ήταν το λιγότερο, όσο σπουδαίο κι αν είναι. Με τις καινοτομίες έθεσαν νέους κανόνες και υποχρέωσαν τον ανταγωνισμό να επιστρέψει όσο πιο γρήγορα γινόταν στα σχεδιαστήρια και να αντιγράψει όσο περισσότερα στοιχεία τους μπορούσε. Εξαιτίας αυτών των μοντέλων δεν σώθηκαν μόνο οι μάρκες τους, αλλά και η ίδια η ιδέα της αυτοκίνησης.
