Είσαι κορυφαίος ξένος ποδοσφαιριστής και μόλις έχεις υπογράψει σε μια ιταλική ομάδα ένα παχυλό συμβόλαιο, ποια η πιθανότητα στη λίστα των προτεραιοτήτων σου να μην περιλαμβάνεται η απόκτηση μιας Ferrari; Σωστά υποθέσατε, καμία. Η μεταγραφή του αιώνα όμως δεν άφηνε οικονομικά περιθώρια στην ομάδα και το τετράτροχο δώρο ήρθε αμέσως μετά το Μουντιάλ του ‘86, ως επιβράβευση για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Testarossa δεν ήταν ακόμα ένα μοντέλο της Ferrari, αν ποτέ μπορείς να θεωρήσεις απλό οποιοδήποτε από τα τετράτροχα όνειρα που έβγαλε ποτέ το Maranello.
Μπορεί να μην ήταν το πρώτο supercar, αλλά ήταν αυτό που έφτιαξε τον μύθο αυτών των αυτοκινήτων. Τα 80s ήταν η δεκαετία μιας αυθάδους αισθητικής υπερβολής και όταν δεν έφτανε τα όρια του κιτς άφηνε ανοιχτά στόματα όπως με την περίπτωση της Testarossa. Δεν είχαν σημασία οι επιδόσεις της, το αγωνιστικό της pedigree, ή ο σχεδιασμός με τα βράγχια στις πόρτες που θύμιζε κάτι από Star Wars. Ήταν το απόλυτο status symbol και ως τέτοιο άνηκε δικαιωματικά και στον Αργεντινό.
Όταν είσαι ο κορυφαίος όλων με τη φήμη του εκκεντρικού ακόμα και η εξωτική Testarossa μπορεί να σου φανεί συμβατική. Η Ferrari του Maradona δεν μπορούσε να μοιάζει με καμία άλλη εκεί έξω. Εκείνη την εποχή η Ferrari ήταν ακόμα η μικρή βιοτεχνία που έβγαζε λίγα αυτοκίνητα παραγωγής για να χρηματοδοτεί αυτό που ήταν στην πραγματικότητα, μια ομάδα αγώνων. Συνεπώς όλα τα αυτοκίνητα έβγαιναν αποκλειστικά σε κόκκινο με σπαρτιάτικο εξοπλισμό ως αγωνιστικές ρέπλικες. Όταν ο Maradona ζήτησε μια μαύρη Testarossa ο πρόεδρος της ομάδας έπρεπε να ταξιδέψει μέχρι τον ιταλικό βορρά και να το διαπραγματευτεί με τον αυστηρό Enzo Ferrari.
Όταν εξήγησαν στον θερμόαιμο ποδοσφαιριστή ότι το αυτοκίνητο δεν διαθέτει ραδιόφωνο και air condition γιατί ήταν ένα σχεδόν αγωνιστικό αυτοκίνητο, η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «πείτε τους να τα βάλουν έξτρα». Όλες οι απαιτήσεις του Diego τελικά εκπληρώθηκαν, με το αζημίωτο φυσικά, ακόμα και η επένδυση του εσωτερικού με λευκό δέρμα (είπαμε έτσι ήταν τα 80s). Ο Corrado Ferlaino, πρόεδρος της Νάπολης, έδωσε τελικά το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 430.000 δολαρίων προκειμένου να βαφτεί και να εξοπλιστεί όπως έπρεπε. Ενδεικτικά, σαν μετρό σύγκρισης, εκείνη την εποχή μια «απλή» Testarossa κόστιζε περίπου 180.000 δολάρια.
Γρήγορα τη βαρέθηκε, όπως συμβαίνει με κάθε παιδί και το καινούργιο του παιχνίδι, και σύντομα βρέθηκε στη συλλογή ενός Ισπανού συλλέκτη με μόλις 20.000 χλμ στο οδόμετρο. Παρά το μάλλον άδοξο τέλος της, σε αυτή την εκκεντρικότητα του «θεού» οφείλεται το γεγονός ότι η Ferrari άρχισε σταδιακά να εμπλουτίζει το χρωματολόγιό της και να κάνει λίγο πιο πολύχρωμο το αυτοκινητιστικό σύμπαν.
