Όλα ξεκίνησαν το 1993 με την Panerai, η οποία μέχρι τότε έφτιαχνε ρολόγια για το ιταλικό ναυτικό. Σε μια μαστόρικη κίνηση μάρκετινγκ, οι Ιταλοί έπεισαν τον κόσμο, με τη βοήθεια του Σταλόνε, ότι έχουν ανάγκη από ένα ρολόι μεγάλης διαμέτρου. Μπορεί το μεγάλο ευανάγνωστο καντράν να μην είχε καμία απολύτως χρηστική αξία έξω από το νερό, αλλά αυτό δεν είχε καμία απολύτως σημασία για όσους ήθελαν ένα macho ρολόι στον καρπό τους που να δείχνει ότι είναι άντρες έτοιμοι για δράση. Άλλωστε μιλάμε για εποχές που η υπερβολή ήταν ο κανόνας και το quiet luxury μια έννοια που δεν υπήρχε στα lifestyle περιοδικά.
Η επίδραση της τολμηρής κίνησης των Ιταλών πέρασε και σε όλους σχεδόν τους κατασκευαστές που είδαν στην αύξηση της διαμέτρου την ανανέωση που έψαχναν χωρίς να χρειαστεί να κάνουν άλλου είδους αλλαγές. Έτσι σταδιακά τα 41mm έγιναν το κατώτατο όριο για ένα αντρικό ρολόι, τα 44mm ο μέσος όρος και στο άνω όριο βρίσκουμε τα 47-48mm. Λίγα χρόνια νωρίτερα ο κανόνας ήταν τα 31-33mm και μόνο κάποια καταδυτικά έφταναν τα 37mm όπως ο αυθεντικό submariner.
Χιλιοστό το χιλιοστό, κάπου χάθηκε το μέτρο και ξαφνικά είδαμε ακόμα και απλά dress watches που ο χαρακτήρας τους είναι φύσει λιτός κι απέριττος να φλερτάρουν κι αυτά με τα 40άρια. Κάπου έπρεπε να μπει μια κόκκινη γραμμή. Την ευκαιρία που έψαχναν όλοι για να γυρίσουν πίσω σε πιο νορμάλ μεγέθη, έδωσε η μόδα της νοσταλγίας. Όχι μόνο ανακαλύψαμε τα reissues καταδυτικών στις αρχικές τους διαστάσεις, όπως έκανε η Tudor, αλλά είδαμε και μια επανεμφάνιση διαχρονικών ρολογιών στο προσκήνιο, όπως το Cartier Tank ή των Datejust της Rolex.
Τα ρολόγια που μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν θεωρούνταν αρκετά αντρικά, γιατί μάθαμε να μετράμε τον ανδρισμό με τα χιλιοστά του ρολογιού, ήρθαν στο προσκήνιο όχι μόνο λόγω μιας μόδας που έκανε τον κύκλο της, αλλά και γιατί είναι ρολόγια με ιστορία που κανείς δεν μπορούσε να πει ότι είναι φλώρικα. Στην αναγέννηση των «μικρών» ρολογιών βρήκαν πρόσφορο έδαφος τα field watches, τα ρολόγια εκείνα που μέτρησαν τον χρόνο που δεν περνούσε με τίποτα στα χαρακώματα και στα υποβρύχια δύο παγκοσμίων πολέμων. Μέσα από τις μαζεμένες τους διαστάσεις και τη λιτή τους σχεδίαση γεφυρώθηκε το χάσμα μεταξύ των dress και των καταδυτικών και κάπως έτσι άρχισε να έρχεται ισορροπία.
Μια ισορροπία τελικά που ήρθε σαν εργαλείο για να βρούμε το ρολόι που ταιριάζει στις ανάγκες, αλλά και στο μέγεθος του καρπού μας. Έτσι δεν υπάρχει πια η ανάγκη που υπαγορεύει το bigger is better, αλλά ούτε και κάποιο ιταλικό κόλπο του μάρκετινγκ.
