Η διαβόητη κακοκαιρία «Εύα» δεν ήταν και τόσο κακοκαιρία τελικά και μάλλον μας τρόμαξε επειδή είχαμε τριαντάρια ενώ έχουμε μπει για τα καλά στον Νοέμβρη. Ας είναι, το φθινόπωρο μάλλον ήρθε και η 100η Αυγούστου ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Η βροχή και η παραμονή στο σπίτι ήταν μια ωραία συγκυρία για την εποχική αλλαγή γκαρνταρόμπας (aka κατέβασμα χειμερινών). Στο επίκεντρο του πακτωλού των ρούχων βρίσκεται το πιο πολυμορφικό και σωσίβιο ρούχο από όλα, ένα ρούχο που θα μπορούσε να είναι 4 εποχών αν δεν ζούσαμε σε αυτή τη ζεστή γωνιά της ανατολικής Μεσογείου, ωστόσο είναι ιδανικό για τον σχετικά ήπιο χειμώνα μας, το κερωμένο πανωφόρι. Ένα πανωφόρι που δεν γνωρίζει από μόδες, αλλά ούτε και από τη φθορά του χρόνου, αρκεί να δέχεται την κατάλληλη φροντίδα μια φορά τον χρόνο.
Δεν γνωρίζει από μόδες, γιατί φοριέται από άντρες για περισσότερο από έναν αιώνα, σε ελάχιστα διαφοροποιημένα εκδοχές του. Ας πάρουμε για παράδειγμα το κλασικό κόψιμο που θεωρείται το μοτοσικλετιστικό με τη μεσάτη ζώνη και τις τέσσερις μεγάλες τσέπες μπροστά, είναι κομμάτι της στολής που φορούσαν τα πληρώματα των πρώτων βρετανικών υποβρυχίων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά το κόψιμο δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, τα κερωμένα πανωφόρια μπορεί να έχουν από τη μορφή της καπαρτίνας, μέχρι του μεσάτου bomber, αν και οι περισσότεροι όταν λένε κερωμένο, εννοούν το Bedale της Barbour.
Ας μιλήσουμε πρώτα για το ύφασμα, αυτό που δεν αλλάζει ποτέ και με τίποτα. Είναι κυριολεκτικά ένας καμβάς, χοντρό βαμβακερό καραβόπανο που έχει δεχτεί ένα στρώμα κεριού λίγο πριν βρεθεί στα χέρια μας. Το κέρωμα των βαμβακερών υφασμάτων είναι μια πολύ παλιά τεχνική αδιαβροχοποίησης, μια τεχνική η οποία κινδύνευσε με αφανισμό με την εφεύρεση του νάιλον και άλλων συνθετικών υφασμάτων που προσέφεραν αδιαβροχοποίηση με διάρκεια και σε πολύ χαμηλότερο κόστος. Γιατί το κερί τρίβεται, μαζεύει σκόνη και βρωμιά, αστική και υπαίθρια, και τελικά παύει να κρατάει το νερό μακριά.
Το κερωμένο πανωφόρι έχει τη δυνατότητα να αναγεννηθεί, ένα νέο κέρωμα το κάνει σαν καινούργιο ενώ η πατίνα που αφήνει στο ύφασμα η χρήση του με τα χρόνια, δεν το κάνει μόνο αθάνατο, αλλά και πανέμορφο. Όσοι τυχεροί έχουν κληρονομήσει (μάλλον βουτήξει) από κάποιον θείο, πατέρα κλπ, γνωρίζουν ακριβώς τι γράφουμε. Το περιοδικό κέρωμα ιδανικά γίνεται λίγο πριν την έναρξη της σεζόν ή στο τέλος αυτής. Υπάρχουν καταπληκτικά καθαριστήρια που το αναλαμβάνουν με ένα κόστος που δεν κοστίζει περισσότερο από ένα καθάρισμα ενός οποιοδήποτε πανωφοριού και από τη τη στιγμή που τα κερωμένα δεν χρειάζονται καθαριστήριο, είναι τρομερό vfm. Αλλά εδώ θα μιλήσουμε για τη χαρά του να το κάνεις μόνος, σε μια ήσυχη μέρα με μοναδική συντροφιά μια καλή playlist να ακούγεται κάπου στο βάθος.
Όπως όλα τα πράγματα που δεν ξέρουμε πώς γίνονται, νομίζουμε ότι είναι κάποια τρομερή τέχνη, είναι μέχρι να δοκιμάσεις. Η δική μου εμπειρία συνδέεται, όπως πολλές άλλες ανακαλύψεις, στην περίοδο της πρώτης καραντίνας που έπρεπε να βρω τρόπους που θα με κρατήσουν απασχολημένο για να μην χάσω τα λογικά του χτυπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο με μοναδική συντροφιά την συνειδητοποίηση της ματαιότητας της ύπαρξης. Στα χέρια μου είχα ένα αρκετά ταλαιπωρημένο μπλε Bedale, που έπρεπε να έχει κερωθεί μιάμιση σεζόν νωρίτερα, αλλά επειδή ήταν το απόλυτο workhorse ένδυμά μου, συνέχιζε αγόγγυστα να με κρατάει ζεστό και σχετικά στεγνό. Ο συνδυασμός της τσάντας πλάτης με την οδήγηση μοτοσικλέτας το είχε ταλαιπωρήσει αρκετά περισσότερο από τη χρήση που του επιφυλάσσουν άλλοι χρήστες που το θεωρούν εναλλακτική του blazer ή το συνδυάζουν με κοστούμι, ένας συνδυασμός τόσο ξένος στα βρετανικά ήθη, όσο και ένα φυσιολογικό σύστημα μέτρησης μήκους με δεκαδικές μονάδες και υποδιαιρέσεις.
Πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει ένα jacket που δεν είναι και στα καλύτερά του, έχει βγάλει σχεδόν τα λεφτά του και με μια ζοφερή προοπτική του να μην ξαναβγούμε ποτέ ζωντανοί από τα σπίτια μας; Τι είχαμε, τι χάσαμε και κάπως έτσι ξεκινήσαμε για το πρώτο μη βρώσιμο μπεν μαρί της ζωής μας. Το λιώσιμο του κεριού μέσα σε θερμό λουτρό, όπως μπορεί να σας διαβεβαιώσει ή μαμά σας ή η σύντροφός σας δεν είναι σπουδαία υπόθεση και όπως μπορείτε να δείτε στα εκπαιδευτικά video μαζί με την υπόλοιπη διαδικασία, είναι piece of cake που θα έλεγε κι αυτός που περάσε το πρώτο στρώμα κεριού.
Η προετοιμασία της διαδικασίας θέλει ζεστό περιβάλλον, άρα αν δεν το κάνετε στο τέλος της σεζόν, ανάψτε ένα θερμαντικό σώμα. Το τζάκι δίνει ένα κάτι παραπάνω σε ρουστίκ ατμόσφαιρα, αλλά δεν κρίνεται απαραίτητο. Η ζέστη είναι ευεργετική για το κέρωμα, όπως ακριβώς και στο παραδοσιακό ξύρισμα. Ένα φρέσκο σφουγγαράκι πιάτων, κομμένο στα δύο είναι το μοναδικό εργαλείο που απαιτείται.
Το πρώτο μισό είναι για να φύγει η σκόνη και όσο κερί έχει απομείνει. Με την μαλακή πλευρά του σφουγγαριού να διώχνει την περιττή βρωμιά και το άχρηστο πλέον κερί, ξεκινά μια διαδικασία κάθαρσης. Η πατίνα είναι παρεξηγημένη έννοια γιατί πολλές φορές ταυτίζεται με την παραίτηση και τις πολλαπλές επιστρώσεις ταλαίπωρης χρήσης, αλλά δεν είναι αυτό. Είναι μόνο το απόσταγμα των καλών στιγμών και της καλώς εννοούμενης φθοράς, αυτή που μας θυμίζει τη θνητότητα, η πατίνα ωριμάζει και δεν γερνά, άρα είναι μια διαδικασία βαθιά φροντιστική. Ο καθαρισμός στρώνει το έδαφος για ένα ακόμα στρώμα πατίνας, γιατί χωρίς αυτό το υπόστρωμα, έρχεται η καταστροφική φθορά, αυτή που σπάει το ύφασμα που μετά δεν επιδέχεται καμίας επισκευής και μπιελάρει όπως λέει και μια άλλη ελληνοαγγλική φράση των στρατιωτικών εγχειριδίων εκ των αρχικών του Beyond Local Repair.
Μετά το καθαρισμό μπαίνει στο προσκήνιο το άλλο μισό σφουγγάρι, αυτό που θα φέρει το νέο κερί. Το ότι το ίδιο εργαλείο που απομακρύνει το παλιό κερί, είναι το ίδιο με αυτό που φέρνει το νέο, είναι ένας εύστοχος δυισμός που δίνει ένα ακόμα λιθαράκι διαλεκτικής μεταφυσικής στη διεργασία. Οι συνεχείς παπάρες στο υγρό κερί, το οποίο έχει χάσει τη στέρεα μορφή της κανονικής του συνθήκης, εισχωρεί στους πόρους του υφάσματος και τους καλαφατίζει σε μια άψογη καραβίσια μεταφορά. Οι ραφές θέλουν περισσότερο κερί, άλλα όχι πολύ περισσότερο, όπως άλλωστε γενικά και το ύφασμα. Κάθε κλασική κονσέρβα μπορεί να κερώσει, ανάλογα με το πανωφόρι, μέχρι και 4 φορές.
Το ίδιο το ύφασμα φωνάζει πότε το έχεις παρακάνει με το κερί, το «ξερνάει» σαν λούκι υπερχείλισης και τότε πρέπει να το μαζέψεις ή να το ανακατευθύνεις. Το πέρασμα του κεριού δεν παίρνει όση νόμιζα, ακόμα και την πρώτη φορά που δεν ήμουν σίγουρος για το τι έκανα δεν μου πήρε πάνω από μία ώρα. Με το πέρας της διαδικασίας το πανωφόρι θέλει ανάπαυση. Το ολονύχτιο κρέμασμα θυμίζει θήραμα, ταιριαστό με την ιστορία της Barbour στον κυνηγετικό εξοπλισμό, μια εμπειρία αυταρέσκειας που είναι εντελώς αναίμακτη σαν προσομοίωση.
Το πρωί το Bedale ήταν έτοιμο προς χρήση, με τη χαρακτηριστική θαμπή γυαλάδα του καινούργιου, αν και δεν είχε πουθενά να πάει. Περίμενε στωικά το τέλος της καραντίνας σε μία ακόμα αψήφηση του χρόνου. Ένας χρόνος που δεν το πτοεί, ακόμα κι αν η απλή τελικά διαδικασία του κερώματος δεν γίνει εντελώς σωστά. Σε αντίθεση με άλλους καθαρισμούς κλπ, το λάθος κέρωμα δεν καταστρέφει το πανωφόρι, συγχωρεί και είναι έτοιμο για διόρθωση. Αυτή είναι και η πεμπτουσία της διαχρονικότητας στην τελική, συγχώρεση, διόρθωση, βελτίωση. Ποιος είπε ότι ένα πανωφόρι ζεσταίνει μόνο το σώμα και όχι το μυαλό;
