Λένε πως η μεγάλη επιτυχία του αμερικανικού καπιταλισμού και των προϊόντων που διαθέτει, δεν είναι η ανωτερότητα στην ποιότητα κατασκευής, αλλά η διαταξική προσιτότητα που κάνει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα να έχουν τα ίδια υλικά αγαθά με τους πλούσιους και κατέχοντες. Στην Ευρώπη ο μύθος ενός brand χτίζεται πάνω στη δυσκολία και στον θαυμασμό που έχουν οι μάζες για όσα δεν μπορούν να αποκτήσουν, ενώ στην Αμερική από την ικανοποίηση που αντλεί κάποιος από το ότι μπορεί να ντύνεται σαν το αφεντικό του.
Από τον αναπτήρα Zippo, μέχρι τα Levis κι από το Jeep μέχρι το cheeseburger, το αμερικάνικο καταναλωτικό όνειρο είναι κάτι πάρα πολύ προσιτό, τόσο προσιτό που μπορεί να το υλοποιήσει ακόμα κι ένας μαθητής που εργάζεται τα καλοκαίρια μεταξύ των τελευταίων τάξεων του λυκείου.
Η επιτυχία αυτού του μοντέλου κατάφερε να υιοθετήσει και προϊόντα από άλλες χώρες, από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία. Η καταναλωτική υπερδύναμη πρώτα έκανε θρύλο τα Stan Smith της Adidas στην για τον εαυτό της και μετά για τη Γερμανία. Παρόμοια ήταν και η μοίρα των ρολογιών της Casio που γέμισαν την αμερικάνικη αγορά σαν τσουνάμι, λίγα χρόνια μετά το Pearl Harbor που δεν θα ξεχνούσε κανείς.
Το πέρασμα της Αμερικής από μια παραγωγική σε καταναλωτική κοινωνία, λειτούργησε σαν αγωγός εξέλιξης σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα ψηφιακά γιαπωνέζικα ρολόγια με χαλαζία παραλίγο να χρεοκοπήσουν την ελβετική ωρολογοποία μέσω Αμερικής και μπορεί οι Ελβετοί να επιβίωσαν μέσω της επανεφεύρεσης του προϊόντος τους, αλλά το αποτύπωμα εκείνης της απόπειρας υπάρχει ακόμα.
Τα πραγματικά εμβληματικά προϊόντα είναι γνωστά με την όψη τους, κάποιες φορές δεν είναι γνωστό το μοντέλο τους. Όταν κάποιος αναφέρει το κλασικό Casio, όλοι ξέρουν ότι μιλάμε για το μοντέλο με κωδικό F91W ή τη μεταλλική του εκδοχή που πάει κάπως A168κάτι, δεν έχει καμία σημασία γιατί είναι το απλό κλασικό Casio. Μπορεί κάποιος να το βρει στο ίντερνετ ακόμα και κάτω από 20€, άρα δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ρολόι-status symbol. Τότε γιατί το φοράνε ακόμα και εκατομμυριούχοι;
Πριν δούμε το cult status του κλασικού Casio, αξίζει να το δούμε πρώτα για αυτό που είναι, σαν ρολόι. Σε μια τιμή που μοιάζει εξαιρετικά αστεία όταν μιλάμε για ρολόγια, αγοράζει κάποιος ένα καλό ρολόι. Με τον όρο καλό ρολόι εννοούμε ότι έχεις ένα εργαλείο που λέει την ώρα με τρομακτική ακρίβεια, κανένας αυτόματος ελβετικός μηχανισμός δεν θα πιάσει την ακρίβεια του χαλαζία, είναι όσο αδιάβροχο χρειάζεται, δηλαδή στο ντους, λέει τη μέρα και την ημερομηνία, έχει ξυπνητήρι, χρονόμετρο και είναι ευανάγνωστο παρά το μικρό μέγεθος της κάσας. Άρα είχε όλα τα συστατικά της επιτυχίας για να γίνει κάτι σαν τον Σκαραβαίο της VW, ένα φτηνό, αξιόπιστο και χρηστικό εργαλείο. Όπως συνέβη και με τον Σκαραβαίο, δεν άργησε να γκρεμίσει τους ταξικούς φραγμούς, ένα γκρέμισμα που συνέβη κι αυτό στην Αμερική.
Σε μια χώρα που της αρέσει να διαφημίζει ότι μπορεί οποιοσδήποτε να ξεκινήσει από το μηδέν και να κάνει ό,τι θέλει, ακόμα και να γίνει Πρόεδρος (μέχρι και ο Ομπάμα φορούσε ένα τέτοιο κάποτε) θέλει να κρατάει μερικά στοιχεία της ταπεινής καταγωγής όσων πέτυχαν. Σε εμάς στην Ευρώπη μοιάζει με μια υποκριτική συμπεριφορά, σαν την άλλη όψη του νομίσματος ενός άκρατου νεοπλουτισμού, αλλά για την Αμερική είναι συστατικό κοινωνικής συνοχής.
Ένας επιτυχημένος που φοράει Casio είναι σαν αυτόν που οργανώνει Pizza Fridays, το καλό αφεντικό που επιχειρεί με βάση τις αρχές του φορντισμού, του πιο κρυστάλλινου μοντέλου αμερικάνικης επιχειρηματικότητας που έχουμε δει ποτέ.
Η διάχυση του κλασικού Casio έφτασε μέχρι τους αντίποδες της αμερικανικότητας. Το είδαμε στον καρπό του Οσάμα Μπιν Λάντεν, αλλά και στις βόμβες της Αλ-Κάιντα, ως δομικό συστατικό στους πυροκροτητές με χρονοδιακόπτη. Στην περίπτωση των βομβών είναι μία ακόμα απόδειξη της ακρίβειας και της αντοχής αυτού του ρολογιού, στην περίπτωση όμως του Μπιν Λάντεν, είναι μια αποτυχημένη απόπειρα απαξίωσης του δυτικού ματεριαλιστικού τρόπου ζώης. Η απόρριψη ενός Rolex για χάρη του Casio, δεν είναι απόρριψη της δυτικής τεχνολογίας και του δυτικού τρόπου ζωής, αλλά το μεγαλύτερο και πιο τρυφερό σφιχταγκάλιασμα ενός εργαλείου που λέει σωστά την ώρα στις πιο αντίξοες συνθήκες ακόμα και στις σπηλιές του Αφγανιστάν.
Μετά ήρθαν οι χίψτερς, αλλά αυτοί έρχονται πάντα τελευταίοι και ειρωνικοί. Τα ρολόγια πλέον είναι άχρηστα, ξέρουμε ανά πάσα στιγμή τι ώρα είναι, με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια κι από του μηχανισμού χαλαζία. Το ρολόι του κινητού και του υπολογιστή πάει αυτόματα μία ώρα πίσω ή μπροστά στις αλλαγές ώρας, το ρολόι στον καρπό είναι πια αξεσουάρ.
Εκεί που νομίζαμε ότι θα μείνουν ζωντανά μόνο τα πολυτελή ρολόγια, γιατί ακριβώς χάνοντας τη χρηστική τους αξία τα ρολόγια θα μπορούσαν επιτέλους να κερδίσουν πόντους από την υπεραξία του πολύπλοκου μηχανισμού και των πολύτιμων υλικών, το Casio τα περίμενε στη γωνία. Αυτά τα ρολόγια βρήκαν και πάλι τον δρόμο τους στους καρπούς των millennials εντελώς απενοχοποιημένα. Σε μια εποχή που το flex δεν σχετίζεται με το οικονομικό κομμάτι, αλλά με το fomo της ανάγκης να είσαι μέρος της φάσης, το Casio το προσέφερε απλόχερα, με αντίτιμο, 3 περίπου κοκτέιλ σε βαζάκι (τα θυμάστε;)
Με την αποχώρηση των millennials από το προσκήνιο του καθορισμού του τι είναι hot και τι όχι, (ράθυμο χειροκρότημα στο βάθος) αυτό το παλιό καλό ψηφιακό ρολόι που οδεύει για τα 40 χρόνια ζωής, είναι έτοιμο να αναλάβει τον νέο του ρόλο στο πλευρό της Gen Z. Θα συνεχίσει να λέει την ώρα, αλλά σίγουρα θα βρει και κάτι άλλο να κάνει.
