Στη ντουλάπα μου έχω μία ξεχωριστή γωνιά, η οποία έχει και μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Έχω φτιάξει έναν ειδικό χώρο που μοιάζει με «μνημείο» ενδυματολογικής κληρονομιάς από τα χρόνια της νιότης, της εφηβείας, της ανεμελιάς και της ροκιάς.
Πέντε μπλούζες, η καθεμιά με τη δική της ιστορία, με τη δική της στάμπα να την διακρίνει και να αποτελεί τη σφραγίδα σε διαφορετικές περιόδους, στιγμές, φάσεις, αναμνήσεις, συναισθήματα και εικόνες της ζωής και της εφηβείας. Να με ακολουθούν σε βόλτες, εκδρομές, ξενύχτια, συναυλίες, ραντεβού, να με μεγαλώνουν όσο μεγαλώνω.
Ακόμη κι αν μίκρυνε η συχνότητα των φορών που τις… φορούσα, ποτέ μα ποτέ δεν ξεθώριασε η στάμπα τους, ποτέ μα ποτέ δεν σταμάτησαν να εκφράζουν την εφηβεία μου και να παραμένουν αποτυπωμένες στο μυαλό μου, θυμίζοντάς μου ότι όσο κι αν μεγαλώνω, οφείλω ένα κομμάτι του εαυτού μου σε αυτές τις μπλούζες και όσα πρέσβευαν πάνω τους και μέσα μου.
Κι εσύ Ramones; Κι εγώ Ramones!
Τα «παιδιά» της γενιάς μου και πίσω, θα μπορούν εύκολα να καταλάβουν πώς είναι να έχεις μεγαλώσει με Ramones, όπως επίσης τι σημαίνει να έχεις μία, δύο, τρεις διαφορετικές μπλούζες Ramones. Ναι, αυτή που σήμερα φορά και η κουτσή Μαρία για να βγει στο σκυλάδικο να τραγουδήσει και νομίζει ότι πρόκειται για μάρκα και όχι για συγκρότημα. Θυμάμαι πόσο μου την έσπασε αυτό. Τόσο, που ενώ άκουγα φανατικά Ramones δεν είχα ούτε μία μπλούζα! Μέχρι που απηύδησα, είπα πως το να πάω κόντρα στο εμπορευματοποιημένο ρεύμα δεν θα ωφελήσει πουθενά και κάπου στα πρώιμα χρόνια της ενηλικίωσης πήρα μία μπλούζα Ramones. Εχμμμ, εντάξει δύο. Ok, τρεις. Το κλείνουμε στις τέσσερις. Και να μην άκουγες Ramones πάντως, την μπλούζα την είχες και την έχεις. Έλα, παραδέξου το. Έλα, βγάλε τη μπλούζα και βγάλε την Πάολα από μέσα σου.
Τότε που έβγαζες γλώσσα στους καθηγητές σου!
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά στη δική μου συνείδηση, οι Rolling Stones είναι το αλφάβητο κάθε ροκά. Και το σήμα κατατεθέν τους, αυτή η γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, ήταν η πρώτη «αντιστασιακή» μπλούζα που έβαλα στο σχολείο. Αντιστασιακή και διασκεδαστική! Γιατί; Διότι είχαν πάρα πολύ πλάκα οι αντιδράσεις μερικών καθηγητών που νόμιζαν ότι με την γλώσσα στην μπλούζα σου έφερες στο σχολείο τους τον Σατανά! Αυτό θα πει «Satisfaction»!
Αλκοολικοί δεν ήμασταν. Για την ακρίβεια, στο λύκειο νομίζαμε ότι «μπεκροπίνουμε» κάνοντας «ζέσταμα» για τα φοιτητικά χρόνια με Gordon’s Space. Εκείνη τη Jack Daniels μπλούζα, όμως, δεν θα την ξεχάσω ποτέ κι ας μην είχα δοκιμάσει ποτέ μου Jack όσο τη φορούσα. Ακόμα τη φοράω δηλαδή, απλά στην πορεία και μεγαλώνοντας, με κέρδισε το ίδιο το Jack. Πόσοι από εσάς την είχατε; Την κλασική και άλλες πολλές παραλλαγές της Και να μην πίνεις Jack, την μπλούζα θα την έχεις. Έλα τώρα, αφού ούτε Ramones ακούς…
Σε ποιο Hard Rock Cafe δεν έχεις πάει;
Επιτρέψτε μου την έκφραση, αλλά πόσο… γαμάτες μπλούζες έχουν τα Hard Rock; Καλύτερες κι απ’ τα μπέργκερ! Ποιες έχεις εσύ; Εγώ μία από Αθήνα, μία από Βαρκελώνη και άλλη μία από Παρίσι. Έχω σκοπό να ταξιδέψω κι αλλού για να διευρύνω τη συλλογή μου. Ξεκίνησα από μικρός άλλωστε. Και τα μπέργκερ και τις μπλούζες!
Εκείνες οι πέντε διαφορετικές του Ροναλντίνιο
Έχω μία του Ροναλντίνιο από την εθνική Βραζιλίας, μία του Ροναλντίνιο από την Παρί, μία του Ροναλντίνιο από τη Μπαρτσελόνα, άλλη μία του Ρόνι από τη Μίλαν κι ακόμη μία του παλαίμαχου Ροναλντίνιο την οποία φόρεσε προχθές που ήρθε στα μπουζούκια αυθημερόν! Έλα πλάκα κάνω. Δεν είναι ο Ροναλντίνιο το θέμα, αλλά οι μπλούζες των ευρωπαϊκών ομάδων που μαζεύαμε μαζί. Είτε των ομάδων πολλών διαφορετικών παικτών, είτε των παικτών πολλών διαφορετικών ομάδων, όπως ο Ροναλντίνιο. Η αγαπημένη μου της Λίβερπουλ, η άλλη του Ρονάλντο (όχι του Κριστιάνο, για το φαινόμενο μιλάω) με την Ίντερ, μία του Ζιντάν, μία του Μπέκαμ, του Μπατιστούτα, του Πίρλο και (για να μην ξεχνάμε τις ρίζες μας) μία του… Μαχλά από την Εθνική!
Τα καλύτερά μας χρόνια, οι αγαπημένες μας μπλούζες. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά κάθε φορά που κλείνω την ντουλάπα μου έχοντας επιλέγει το κυριλάτο πουκάμισο, ένεκα… υποχρέωσης, είτε τις παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου είτε τις «καρφώνω» με το νοσταλγικό βλέμμα μου αυτές τις πέντε μπλούζες, για να θυμηθώ πόσο μεγάλωσα, πόσο άλλαξα, πόσες άλλαξα, αλλά και πόσο ΔΕΝ άλλαξαν αυτές μέσα στην καρδιά μου. Άλλωστε, στο τέλος της μέρας, όταν θα γυρίσω από δουλειά και θα βγω με τους φίλους μου, θα φορέσω μία από αυτές για να ξαναγίνω αυτό που πραγματικά είμαι. Αυτό που με έκαναν…
