Θα μπορούσες να πεις ότι για την γενιά των αντρών από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, η πένα ήταν ένα αναπόσπαστο αξεσουάρ που κουβαλούσε ένας άντρας πάνω του. Μεγάλες εταιρείες φρόντισαν να τις δημιουργήσουν έχοντας στο μυαλό τους πιο πολύ ότι είναι κάτι σαν κόσμημα, παρά εργαλείο γραφής. Και πράγματι, όσο όμορφες και αν έδειχναν, ήταν και συνάμα χρήσιμες.
Σε έναν κόσμο που τα κινητά δεν υπήρχαν για να κρατήσουν σημειώσεις και ο κόσμος είχε ακόμη γραφομηχανές, η πένα ήταν απαραίτητη για τον άντρα που δεν ήθελε να ζητάει μολύβι ή στυλό αριστερά και δεξιά. Είχε πάντα πάνω του μία πένα. Απλή ή και εντυπωσιακή. Με δερμάτινη θήκη ή και με τα αρχικά του. Υπέγραφε τα στοιχεία του σε χαρτιά στις δημόσιες υπηρεσίες, υπέγραφε λογαριασμούς από πιστωτικές κάρτες όταν αυτές άφηναν αποτύπωμα πάνω στα χαρτιά των αποδείξεων και -πολύ βασικό- έγραφε το τηλέφωνο του για την κοπέλα που του χαμογελούσε στο απέναντι τραπέζι όταν του τελείωναν οι κάρτες.
Η πένα κυρίως πρωτοστάτησε στις επιστολές. Όμορφες και καλλιγραφείς, άτσαλες και πρόχειρες. Πρωτοστάτησε όμως. Ήταν ο γραφικός χαρακτήρας του καθενός εκεί έξω που έκανε την διαφορά και που για το ίδιο λόγο φρόντιζε να έχει λευκές κόλλες στο σπίτι του. Ήταν κάτι το τόσο φυσιολογικό για εκείνη την εποχή, γιατί είχε ακριβώς την ίδια χρηστικότητα με το ρολόι χειρός ή την επαγγελματική κάρτα. Ταυτόχρονα όμως, έδινε και κύρος. Δεν ήταν τυχαίο πως βρισκόταν μέσα σε κάθε δερμάτινη τσάντα ή στην εσωτερική θέση του σακακιού, έτοιμη να εκτελέσει την αποστολή του κατόχου της. Οι πένες πέρασαν από πατέρα σε γιο και οι Millennials γνώρισαν και μία πιο οικονομική version τους στα 80s, όταν θέλησαν να κάνουν ένα δυνατό comeback για να χτυπήσουν τα φθηνότερα στυλό.
Από τη νέα χιλιετία και μετά ωστόσο, οι πένες έχουν παραμείνει στις θήκες τους. Είναι περισσότερο ένα upper class δώρο για τους άντρες που συνεχίζουν να δίνουν αξία στα αντρικά αξεσουάρ και από χρήσιμη κατέληξε έκθεμα. Προφανώς το κινητό μας αντικατέστησε την οποιαδήποτε ανάγκη για σημειώσεις και καταχωρήσεις, αλλά μοιάζουν όλα τόσο τυποποιημένα και ίδια που όπως σχολίασε κάποτε ο αείμνηστος γλωσσολόγος Εμμανουήλ Κριαράς, «φτάσαμε στην εποχή που δεν γνωρίζουμε πια τα ίδια μας τα γράμματα».
Από τον James Bond και τον Don Draper μέχρι τον απλό καθημερινό άντρα εκεί έξω, η πένα υπήρξε ορόσημο μίας πιο ρομαντικής εποχής όπου ο γραφικός χαρακτήρας είχε την δική του μοναδική ιστορία και μας βοηθούσε να γράψουμε τις δικές μας. Από το να σημειώσουμε ένα τηλέφωνο, μέχρι να συντάξουμε μία επιστολή παραπόνων. Όλα αυτά μέσα από τις δικές μας λέξεις, τα δικά μας γράμματα, την δική μας προτίμηση στη μελάνη.
Αν ωστόσο θεωρείς ότι θα έπρεπε να έχεις τουλάχιστον μία, σου έχουμε μερικές επιλογές για το γραφείο, το σαλόνι, το σπίτι.
