Θα μπορούσε κάλλιστα σήμερα να είναι ανάμεσα στους θρύλους του ποδοσφαίρου. Με τέτοια επαφή με την μπάλα, αντίληψη του χώρου και του παιχνιδιού και ένα κορμί θεόρατο και δυνατό, πλασμένο για να μην τον τζαρτζάρεις, ο Zlatan Ibrahimovic θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να παίζει σε ομάδα Top επιπέδου, να έχει 2-3 Champions League στο παλμαρέ του και κάθε χρόνο να ανταγωνίζεται τους Messi και Ronaldo για το Χρυσό Παπούτσι.
Ο Zlatan όμως είναι από άλλη πάστα. Δεν τον νοιάζει η φήμη, ούτε οι τίτλοι. Τον ενδιαφέρει μονάχα ένα πράγμα, η υπέρτατη αρχή του σύμπαντος. Το μόνο που έχει σημασία: Ο εαυτός του.
Άσε τον τρελό στην τρέλα του
Θα μπορούσαμε σήμερα να απαριθμούμε τα άπειρα γκολ και τις αμέτρητες εμπνεύσεις του σπουδαίου αυτού παίκτη –όχι ότι το κάνουμε ήδη- ωστόσο αν θα μείνει για κάτι γραμμένος στην ιστορία αυτό δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό του ταλέντο.
Όταν λοιπόν ο Θεός τον προίκισε με το τεράστιο αυτό δώρο, του λασκάρισε κάποια βίδα από το μυαλό προκειμένου να εξισορροπήσει την κατάσταση. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος σώφρον άνθρωπος που να μη συμφωνεί ότι αν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να ήταν κλεισμένος σε κάποιο άσυλο. Οι αντιδράσεις και το επόμενο βήμα του είναι πιο απρόβλεπτα και από το ίδιο το ποδόσφαιρο, πιο ασαφή και από τετραγωνισμένο κύκλο, πιο αγχώδη (για τους γύρω) και από ρωσική ρουλέτα.
Μεγαλύτερο προσόν του; Ο ναρκισσισμός. Ποτέ κανείς ποδοσφαιριστής δεν αγάπησε τόσο πολύ τον εαυτό του και απαίτησε από τους άλλους να κάνουν το ίδιο.
Διάβασε τις επικότερες ατάκες του εδώ.
Δεν μπορείς να μην τον λατρεύεις
Μιλάω αυτή τη στιγμή εκ του ασφαλούς και όχι σαν ένα από τα αμέτρητα θύματά του στο χώρο του ποδοσφαίρου, όμως τον «Ίμπρα» πολλοί τον μίσησαν αλλά ακόμα περισσότεροι τον λάτρεψαν.
Άλλωστε ποτέ δεν βγήκε να το παίξει καλό παιδί. Δεν είναι και δεν του βγαίνει να δείξει κάτι τέτοιο. Το φανερώνουν τα λεγόμενα, οι τρέλες στο γήπεδο και η γενικότερη φινέτσα του. Αυτή που τον κάνει να ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους θνητούς στο χώρο του. Είναι πολύ πιθανό όταν η δασκάλα ρώτησε στην τάξη «Zlatan τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις», εκείνος ανάμεσα στα «διαστημάνθρωπος», «καουμπόης» και «ποδοσφαιριστής» να απάντησε:
«Τίποτα κυρία, είμαι ήδη Θεός».
Θα μπορούσε να είναι δεύτερη φωνή κάποιου συγκροτήματος και την ώρα του live να εκσφενδονίζει κλωτσιά στον front man επειδή απλώς ήθελε να τον κλωτσήσει, ή θα «τρέναρε» άνετα το γύρισμα μιας ταινίας επειδή «οι σκηνές ξεκινούν όταν το λέω εγώ» και ας ήταν κομπάρσος. Επειδή είναι ο Zlatan που λατρεύουμε. Ο τύπος που δεν νοιάστηκε ποτέ για τους τίτλους, ούτε για τη δόξα. Απλά θέλει να παίζει, να αποδεικνύει ότι εκείνος είναι η Ferrari και όλοι οι υπόλοιποι είναι Fiat.
Όλοι λέμε για τα κατορθώματα των Messi και Ronaldo, για τον ογκόλιθο Van Dijk και τον Alison που έφερε ξανά ηρεμία κάτω από τα γκολπόστ της Λίβερπουλ, ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι η φάση Champions League δεν είναι ίδια τώρα που ο Zlatan ψυχαγωγεί τις ΗΠΑ. Τον άνθρωπο που δεν περνά ποτέ απαρατήρητος. Είτε παίζει μπάλα, είτε μιλάει στις κάμερες, ή απλώς κάνει αυτό που κάνει καλύτερα:
Να πουλάει την τρέλα του με στυλ.
