Το πιθανότερο είναι πως ήδη, οι περισσότεροι από εσάς, θα μας έχετε πάρει με τις πέτρες. Και υπάρχει καλός λόγος γι’ αυτό. Η άσπρη βαμβακερή φανέλα, το wifebeater, μπήκε στη ζωή μας με καταπίεση. Ήταν το ρούχο που οι μανάδες μας φώναζαν πως αν δεν το βάλουμε θα κρυώσουμε και πρωταγωνιστούσε μέσα από πουκάμισα και ζακέτες, hoodies και πουλόβερ. Ήταν πάντα εκεί, μαζί με τόνους ιδρώτα και συνοδευόταν με το εφηβικό μουστάκι που μόλις είχε ξεκινήσει να φυτρώνει.
Χιλιάδες μίλια μακριά, στη Νέα Ήπειρο, στις γειτονιές του Μπρούκλιν που μεγάλωναν οι Ιταλοί, η άσπρη βαμβακερή φανέλα ήταν το ρούχο των σκληρών. Των καβγατζήδων. Των Ιταλών αποίκων που την φορούσαν στα μπάρμπεκιου, στα παιχνίδια μπέιζμπολ και γενικά για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Είχε ξεκάθαρα ένα άλλο status που δεν ταίριαζε καθόλου στο δικό μας μοτίβο. Το κυριότερο; Άρεσε στις γυναίκες. Και δεν μιλάμε μόνο για την δεκαετία του ’50. Συνέχιζε μέχρι και τα τελευταία χρόνια να κάνει την εμφάνιση της και μάλιστα με επιτυχία.
Στο Green Book, ο Tony Lip του Viggo Mortensen δεν είναι σίγουρα ο έφηβος που θα του έβαζε τις φωνές η μάνα του. Μπορεί να καθάριζε μία πίτσα στην καθισιά του, αλλά μας έβαλε σε σκέψεις για τον εξής λόγο: ακόμα και αυτή η φανέλα, δείχνει διαφορετική όταν έχεις πατήσει τα 30. Μπορεί να μην έχεις το μπράτσο του Viggo -και μόνο την κοιλιά- αλλά εκτός του ότι υποστηρίζεις το ακομπλεξάριστο της υπόθεσης, δηλώνεις την ίδια στιγμή και την προτίμηση σε μερικά ρετρό ρούχα. Δεν ξέρουμε αν ο κόσμος θα ξεκινήσει να την φοράει έξω μέσα από ανοιχτά πουκάμισα, αλλά σίγουρα το Green βοήθησε να μας περάσει το ψυχολογικό.
Υπάρχει λόγος που το Green Book κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
Όσο το σκέφτεσαι, θυμήσου πως έδειχνε ο Viggo.
