Η πρώτη σου αντίδραση είναι κόσμια. Θα σε συστήσει. Θα την κοιτάξεις κόσμια και θα προσπαθήσεις να σύρεις τα μάτια σου από το στήθος της. Γιατί πρέπει να συστήνονται με κοντά σορτσάκια ρε γαμώτο; Χαμογελάς, λες «χαίρω πολύ» κομπιασμένος και προσπαθείς να μην δεχτείς το αυτονόητο που βλέπεις. Ότι μόλις γνώρισες την αδερφή της κοπέλας σου. Και ναι, ανάθεμα την ώρα και την στιγμή, διαπιστώνεις ότι είναι το πιο ωραίο παιδί της οικογένειας.
Μεσολαβούν κάτι δευτερόλεπτα που πονάνε την ψυχή σου και θες να ουρλιάξεις «ΓΙΑΤΙ ΜΩΡΗ ΤΥΧΗ; ΓΙΑΤΙ;». Γιατί έτσι. Γιατί μπορεί σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν να έχεις την αδερφή της στο κρεβάτι και να την περνάτε ζάχαρη, αλλά αυτό δεν είναι διόλου παρηγορητικό. Είστε μόλις ένα μήνα μαζί, η φάση μεταξύ σας είναι στο ξεκίνημα και ακούς την Τύχη να σκάει στα γέλια από χιλιόμετρα για το ύπουλο παιχνίδι που σου έπαιξε. Καλά τα γράφανε οι μοναχοί στο ‘‘O Fortuna’’.
Η ζωή δίπλα στην αδερφή της κοπέλας σου -συγνώμη εννοούσα στην ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ αδερφή της κοπέλας σου- είναι δύσκολη. Πόσο μάλλον όταν οι αδερφές είναι πολλές φορές ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως όλα έχουν να κάνουν με θέμα εγωισμού. Γιατί η κοπέλα σου είναι όμορφη, αλλά εσύ θες πάντα το καλύτερο παλιοάπληστε. Νιώθεις ότι η μοίρα σε έριξε. Βέβαια η αλήθεια είναι πως και η αδερφή δεν κάνει την κατάσταση ευκολότερη.Μου έχει τύχει και ξέρω.
Είναι λες και το κάνουν επίτηδες. Όποτε ήμουν σπίτι της κοπέλας μου, η μικρότερη αδερφή δεν θα έκανε ποτέ μία συντηρητική εμφάνιση. Όχι. Θα ερχόταν πάντα να χαιρετήσει με το σορτσάκι που βρίσκεται 2 εκατοστά πριν φανεί ο κώλος. Με το αμάνικο φανελάκι χωρίς σουτιέν. Στην καλύτερη θα έσκαγε με κολάν και θα φρόντιζε να διαγράφεται ξεκάθαρα το εσώρουχο της. Θα πεις «Τι γκρινιάζεις ρε φίλε έπαιρνες και μάτι». Δεν πάει έτσι ρε παιδιά. Να τα δεις όλα αυτά μία φορά είναι λογικό. Πας και το κάνεις χαβαλέ στην παρέα σου. «Παιδιά άμα δείτε τα βυζιά της αδερφής της δικιάς μου, θα ξεχάσετε το όνομα της μάνας σας». Αλλά όταν όλα αυτά τα βλέπεις 2 με 3 φορές την εβδομάδα, αρχίζει και γίνεται κομματάκι ζόρικο. Υποφέρεις.
Δεν έτυχε ποτέ να το κάνουμε και να σκέφτομαι την αδερφή της, αλλά παράλληλα η αδερφή της δεν έφυγε και ποτέ από το μυαλό μου. Ήταν πάντα εκεί. Όλα εκείνα τα μοναχικά βράδια που ήθελα μία συμπαράσταση, μία χείρα βοηθείας. Ήταν κάπου ανάμεσα στις σκέψεις μου και στα χαρτομάντηλα του κομοδίνου. Με το σορτσάκι της και τα εσώρουχα της ή το μαγιό της. Ήταν εκεί και τα πρωινά και τα βαρετά μεσημέρια και εκείνα τα απογεύματα πριν την βραδινή έξοδο. Ακούγεται απολαυστικό, αλλά ήταν πιο δύσκολο απ’ ότι περίμενε κανείς. Ήταν αυτή η φάση που κουμπωνόσουν και μετά πήγαινες στον καθρέφτη λέγοντας στον εαυτό σου «Είσαι γελοίος αγόρι μου». Αλλά όλοι έχουμε αδυναμίες έτσι; Και η αδερφή της, τις κάνει χειρότερες όταν αποφασίζει να σας συνοδέψει σε κάποια βραδινή έξοδο.
Το έχεις δει το έργο. Κανονίζεις να πας κάπου με την παρέα και σου λέει η δικιά σου «Θα έρθω με την αδερφή μου». Και είναι χάρμα οφθαλμών που να την πάρει και να την σηκώσει. Έχει έρθει με ότι πιο στενό κυκλοφορεί στην μόδα, «φοράει» το καλύτερο της χαμόγελο και έχει γυρίσει και την κοιτάζει όλο το μαγαζί. Οι δε φίλοι σου που την αντικρίζουν για πρώτη φορά, την κοιτάνε με τρόμο και δέος όπως τα θέματα την πρώτη φορά που έδωσαν Πανελλαδικές. Έρχονται σαν τις ύαινες και σου ψιθυρίζουν στο αυτί τα παρακάτω: «Ρε τι κώλος είναι αυτός;». «ΠΟΝΑΝΕ.ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.». «Καλά σοβαρά τώρα;». «Εσύ γιατί είσαι με την άλλη;». Ρε δεν πάτε στο διάολο, βαλτοί είστε και εσείς; Πονάει αυτό το συναίσθημα παιδιά. Και πονάει ακόμα περισσότερο επειδή ξέρεις πως, ακόμα και να χωρίσεις, δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα με την αδερφή της. Έπαιξες και έχασες. Πόνταρες στο λίγο πιο αργό άλογο και τώρα βλέπεις την κούρσα να τρέχει μπροστά και να αφήνει το νέφος της στα μούτρα σου.
Ενός λεπτού σιγή λοιπόν, για όλα τα αδέρφια εκεί έξω που ζουν αυτό το μαρτύριο. Το μαρτύριο να κολάζονται καθημερινά από την ομορφότερη αδερφή της κοπέλας τους και προσπαθούν να σταθούν όρθιοι. Στην περίσταση δηλαδή.
Την τύχη μου μέσα.
