Αναμφίβολα η χυλόπιτα δεν είναι ποτέ ο προορισμός ενός θαρραλέου φλερτ ή μιας μακράς πορείας σκέψεων και φαντασιώσεων για κάποιο κορίτσι που σου αρέσει, σίγουρα όμως μπορεί να σε διδάξει πολλά για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στο μέλλον κατά τη διάρκεια μιας ερωτικής «επίθεσης» σε μια γυναίκα. Από το σεβασμό που θα της δείξεις, στον τρόπο προσέγγισης, τι θα πεις, τι να περιμένεις μέχρι και τι είδους γυναίκες αξίζει (και μπορείς) να κυνηγάς.
Εδώ στο Ratpack σε έχουμε κουράσει λέγοντάς σου ότι η αποτυχία είναι η καλύτερή σου φίλη φτάνει να την εκμεταλλευτείς, ωστόσο επειδή η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως που έλεγαν και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι, θα το λέμε και θα το γράφουμε όσες φορές χρειαστεί.
Δεν θεωρώ ότι είμαι κάνας γυπαετός ολκής που σε κάθε του πέρασμα οι γυναίκες κοιτάζονται και αναρωτιούνται «ποιος είναι αυτός;» ή «γιατί δεν μου μιλάει εμένα;» σαν άλλος Ζάχος Δόγκανος, παρόλα αυτά δεν δηλώνω άπειρος στο θέμα φλερτ και τις ερωτικές εμπειρίες οι οποίες όμως μέχρι να γίνουν χρειάστηκε να περάσω αρκετές απορρίψεις που στην αρχή πονούσαν, ύστερα πονούσαν ακόμα περισσότερο, με το πέρασμα του χρόνου όμως με έμαθαν πολλά για τις γυναίκες, το φλερτ και για μένα τον ίδιο.
Ιδού οι χυλόπιτες, ιδού και το συμπέρασμα.
Η Κατερίνα που ήρθε και έφυγε
Σίγουρα πολλά πράγματα μπορεί να κάνει μια γυναίκα σε μόνιμη βάση και να κάνει έξαλλο έναν άντρα –δες το «How to Lose a Man in 10 Days» και θα με καταλάβεις – ωστόσο είναι ορισμένα πράγματα που θεωρούνται απαγορευτικά. Καταστάσεις και πράξεις που έτσι και συμβούν και μετά συνεχίσεις να ελπίζεις ή πολύ ερωτευμένος είσαι ή απλώς κάτι τρέχει με το μυαλό σου. Έτσι θα ήμουν και εγώ με την Κατερίνα αλλά (ευτυχώς) φρόντισε να με χιώσει τόσο άσχημα και δεν ξανάδωσα σημασία.
Βλέπεις με τη συγκεκριμένη κυρία είχε αρχίσει ένα κουβεντολόι ύστερα από μια κοινή δουλειά την οποία είχαμε κάνει, σύντομα κάναμε παρέα με κοινούς γνωστούς, βγαίναμε στα ίδια μέρη, κάποια στιγμή τα μηνύματα άρχισαν να ζωηρεύουν και εγώ θεωρούσα πως το έχω άνετα. «Πήγαινέ το σιγά, μην το βιάζεσαι με τη συγκεκριμένη» μου έλεγε η κολλητή της και εγώ το πήγαινα πραγματικά slow motion, πιο αργά και από ταχύτητα σκουπιδιάρικου. Στο εξάμηνο να φανταστείς ήμασταν ακόμα στο μιλητό και δεν είχαμε βγει μονάχοι μας. Δεν το επιχείρησα βέβαια ποτέ, γιατί περίμενα.
Κάποια στιγμή από τα συμφραζόμενα ωστόσο κατάλαβα ότι άρχισε να απομακρύνεται και επέμεινα στη φίλη της να βγούμε οι τρεις μας σε ένα μπαρ, με σκοπό στο τέλος να μείνουμε οι δυο μας. Η συνάντηση τελικά πραγματοποιήθηκε, η Κατερίνα, η φίλη και εγώ βρεθήκαμε στο μαγαζί, καθίσαμε και εκεί που ετοιμαζόμασταν να παραγγείλουμε, η Κατερινιώ βγαίνει έξω με το τηλέφωνο για να μιλήσει. Εμφανίζεται μετά από 5 λεπτά, παίρνει τα πράγματά της και μας λέει γεμάτη χαρά «Πάω σε ένα πάρτι παιδιά. Γειας σας». Έτσι απλά, κοφτά, χωρίς καν να την νοιάξει. Στο καλό και να μας γράφεις λοιπόν.
Ηθικό δίδαγμα: Δεν λέω να την πέφτεις απευθείας σαν τον λιγούρη, αλλά όσο αργείς να κινητοποιηθείς, κάποιος άλλος θα κάνει κίνηση πριν από σένα.
Επίσης μην εμπιστεύεσαι ποτέ κανέναν –ούτε καν την κολλητή της- πέρα από το ένστικτό σου. Αν είναι να αποτύχεις ας το κάνεις με δική σου υπαιτιότητα.
Η σιγουριά με μάρανε με τη Σοφία
Αχ το Σοφάκι, πόσο με ήθελε. Θα ακουστώ γελοίος αλλά το κάνω εσκεμμένα. Ήταν το «σιγουράκι» μου. Ήξερα πως όποτε άκουγε το όνομα «Αντρέας Περιστέρης» θα τα άλλαζε όλα. Όταν μάθαινε ότι βγαίνω με άλλη κοκκίνιζε από θυμό και ζήλεια, όταν ένιωθα μοναξιά πρώτη έτρεχε να μου κρατήσει το χέρι και στην πορεία να επωφεληθεί. Ακόμα και όταν τα έφτιαξε με εκείνον τον χλιμίτζουρα τον Μιχάλη, μου έστελνε συνεχώς μηνύματα δίνοντάς μου το πάνω χέρι. Τόσο σίγουρα τα πράγματα. Έτσι νόμιζα δηλαδή.
Σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, όλοι έχουμε φτάσει σε αυτή τη στιγμή που καμία δεν μας θέλει, που όλες θέλουν κάτι το διαφορετικό κάνοντάς μας να νιώθουμε μόνοι και ευάλωτοι, σε τέτοιο βαθμό που ψάχνουμε τα «σιγουράκια» μας για να νιώσουμε πως υπάρχει ακόμα αυτοπεποίθηση μέσα μας. Έτσι έκανα και εγώ με τη Σοφία ένα βράδυ. Την πήρα τηλέφωνο, της είπα ότι σημαίνει πολλά για μένα και την περίμενα στην καφετέρια που τα λέγαμε.
Κάθισα στο τραπέζι και περίμενα. Και περίμενα. Και ακόμα περιμένω. Το μόνο που ήρθε ήταν ένα SMS που έλεγε ότι δεν νιώθει πια όπως πριν και καλό θα είναι να το αφήσουμε. Ότι δεν είναι σωστό απέναντι στον Μιχάλη και ότι καλό είναι να μείνουμε φίλοι. Εν ολίγοις, η κυρία με ξεπέρασε μόλις είδε ότι της ανοίχτηκα. Αλλά εδώ που τα λέμε, καλά μου έκανε. Μάλλον έτσι νιώθει η Scarlett O’Hara με το τελικό «Χ» του Rhett Butler.
Ηθικό δίδαγμα: Μην παίρνεις τίποτα σαν δεδομένο, ειδικά τις γυναίκες. Δεν ξέρω αν είναι κάρμα, αλλά αν πας γυρεύοντας τα μούτρα σου θα τα φας.
Η Νίνα προτίμησε κάποιον άλλον από εμένα
Εδώ δεν είναι χυλόπιτα, είναι η απόλυτη απόρριψη. Σαν ισοπέδωση από μετεωρίτη ένα πράγμα που προσγειώνεται στο κεφάλι σου την ώρα που όλα νομίζεις ότι είναι καλά. Βλέπεις και εκεί έπαιξα με τη «φωτιά» αλλά νόμιζα ότι είχε σβήσει το τζάκι. Με τη Νίνα λοιπόν όπως προέκυψε, νόμιζα ότι ήμουν το rebound της, ζήσαμε ένα τρομακτικά ζωηρό ειδύλλιο, με έντονες στιγμές, βιώνοντας άπειρο κυνήγι από επίδοξους μνηστήρες αλλά και φίλους του πρώην, ταυτόχρονα όμως έπρεπε όλο αυτό να με προϊδεάσει ότι κάτι μυστήριο συνέβαινε.
Ξαφνικά πάνω στα μέλια μας άρχισε να απομακρύνεται, κάτι δικαιολογίες του στυλ «τα έχω κάνει σκατά», δεν απαντούσε τηλέφωνα, έφυγε μετά για το σπίτι της στην επαρχία και ούτε λαλιά, ούτε και τίποτα. Όταν όμως επανήλθε και την είδα στα social media, ήταν ξανά με τον δικό της. Ναι, εκείνον που χώρισε. Η μάλλον με εκείνον που δεν χώρισε ποτέ. Και όπως μπορείς να φανταστείς, ναι μου τον έβριζε συνεχώς όταν βγαίναμε, αλλά τα social media άλλα δείχνουν.
Εν ολίγοις ήμουν η παράλληλη σχέση της, χωρίς να το ξέρω κιόλας. Αν μου δίνει αυτό κάποια ψυχολογική αβάντα; Καμία απολύτως. Ίσως μόνο μία. Το ότι ξέμπλεξα και δεν θέλω να ξαναμπλέξω. Και αυτό ήταν το καλύτερο ηθικό δίδαγμα. Σκέψου να είχα μείνει μαζί της.
Για αυτό λοιπόν καλέ μου αναγνώστη, η χυλόπιτα μπορεί να ακούγεται σκληρή αλλά είναι πάντοτε διδακτική. Μην την απορρίπτεις όπως εκείνη απέρριψε εσένα. Έχεις πάντα να μάθεις κάτι παραπάνω για τη ζωή και κυρίως για τον ίδιο σου τον εαυτό.
