Ψιτ, μεγάλε. Έλα μην κρυβόμαστε τώρα. Για να έχεις μπει εδώ είτε ο «γιαννούκος» έχει κελαηδήσει και σε άλλη/άλλες φωλιές είτε σκέφτεται (δηλαδή εσύ σκέφτεσαι) να το κάνει. Αφού ξεκαθαρίσουμε αυτό, ας προχωρήσουμε στα επόμενα.
Τις προάλλες, που λες, βγήκε η Σκάρλετ Γιόχανσον και δήλωσε ότι η μονογαμία δεν είναι φυσιολογική. Τι ευτυχία, Θεέ μου. Τα λόγια της ακούστηκαν σαν θεία μελωδία στα αφτιά μου. Παρόλα αυτά, έπεσαν να την φάνε διάφοροι σεμνότυφοι. Στην πραγματικότητα όμως είπε αυτό που όλοι σκέφτονται αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν. Μπράβο της, μακάρι να βρει κάποιον να συμμερίζεται τις ίδεις απόψεις.
Γιατί όσο και αν νιώθεις ότι καταπιέζεσαι όταν είσαι σε μια σχέση, ότι ναι την αγαπάς τη Μαρία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γουστάρεις να περάσεις ένα και περισσότερα βράδια με τη Αγγελική. Όσο και αν είσαι ελαστικός με τον εαυτό σου ή τρομακτικά εγωιστής και λες «ντάξει, μωρέ, μαλακία έκανα, αλλά δεν τρέχει και κάτι. Δεν σημαίνει ότι δεν την αγαπάω», κανείς δεν γουστάρει να τον κερατώνουν. Και ακόμα περισσότερο δεν γουστάρει να το μαθαίνει. Αυτό όμως το τελευταίο σηκώνει συζήτηση.
Και λέω να την κάνω μαζί περισσότερο για να τα βγάλω από μέσα μου, επειδή βρέθηκα στη θέση όπου έπρεπε να της πω ότι την απάτησα, αλλά και γιατί θα ήθελα να μάθω και τη δική σου γνώμη.
Αξίζει να το πεις;
Ναι, δεν υπάρχει πρέπει ή δεν πρέπει. Υπάρχει, αξίζει ή όχι. Δεν είναι δηλαδή μόνο θέμα προσωπικής ηθικής. Είναι πώς η προσωπική σου ηθική εκφράζεται μέσα σε μία συγκεκριμένη σχέση. Κι αν νομίζεις ότι αυτό είναι κάτι εντελώς ακλόνητο και σταθερό, λυπάμαι αλλά δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Το μόνο σταθερό είναι η ζωή και ο θάνατος, για όλα τα υπόλοιπα ας κρατάς μια πισινή. Ο εαυτός μπορεί να σε εκπλήξει. Και να εύχεσαι να το κάνει. Διαφορετικά μάλλον η ζωή σου θα είναι ανυπόφορη. Ή ξέρω γω θα κυλάει νερό αντί για αίμα μέσα σου.
Θα μιλήσω για ‘μένα, αναγκαστικά. Σχέση με την, ας την πούμε, Μαρία. 2 χρόνια. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας, αλλά πολύ καλά. Και έρχεται η, ας την πούμε, Αγγελική. Με σχέση και εκείνη. Ξεκάθαρη εκείνη. Ξεκάθαρος και εγώ. Σε ένα μήνα, το κάναμε 4 φορές. Το έκοψε. Δεν μου κακοφάνηκε.
Όφειλα όμως να το πω στη Μαρία. Θα το έλεγα και ήξερα ότι θα χωρίζαμε. Δεν το ήθελα. Όφειλα να το πω. Γιατί είχα φερθεί μαλακισμένα και δεν γούσταρα να την κοροϊδεύω. Εννοείται ότι δεν το είπα την επόμενη μέρα. Ούτε την επόμενη εβδομάδα. Το είπα μετά από κάνα μήνα.
Αν η Μαρία ήταν η Ελένη, 6 μήνες σχέση που δεν φτούραγε, που δεν περνάγαμε καλά, που ξεθύμαινε σαν μπύρα που την αφήνεις να βράζει κάτω από το ζεστό ήλιο και που ήδη ο χωρισμός πετούσε σαν μύγα πάνω από τη χωριάτική δεν θα έλεγα τίποτα. Αν θα χώριζα; Ναι, αλλά όταν θα ήταν η ώρα να χωρίσω.
Αν είχα δαγκώσει τη λαμαρίνα με την Αγγελική, μην σου πω ότι θα εξαφανιζόμουν κιόλας. Μαλάκας; Ναι, αλλά δεν σε νοιάζει τόσο. Αυτοί που πορεύονται με τα τεφτέρια της ηθικής τους αμόλυντα, ας κατέβουν από τον άμβωνα και να δουν τι σημαίνει ζωή.
Ωραία, και πώς το λες
Δεν υπάρχει τρόπος, απλώς το πετάς. Δεν χρειάζεται να έχεις στήσει σκηνικό και να έχεις υπολογίσει αν θα είναι ευνοϊκές οι συναστρίες. Ποτέ δεν θα υπάρξει η κατάλληλη στιγμή. Ρίχνεις την κεραμμύδα και η άλλη την τρώει κατάμουτρα. Όσο κι αν έχεις καλή διάθεση, όσο και αν έχεις μαζί σου σφουγγαρίστρες, κουβάδες και τη μισή παραγωγή της softex, μόνη της θα μαζέψει τα αίματα.
«Πήγα με μια κοπέλα, την Αγγελική. Δεν την ξέρεις. Βασικά πήγα μαζί της τέσσερις φορές». 15 λέξεις. Άντε πες τες. Τις είπα.
Ναι, το ποτό, τα άγχη σου, τα προβλήματα που έχετε, το ότι ήταν απόμακρη. Όσο μεγάλο και αν είναι το τσουβάλι με τις δικαιολογίες σου, καλύτερα να το αφήσεις έξω από την πόρτα.
Εδώ δεν πιάνουν αυτά.
Εδώ είσαι γυμνός.
Και έτσι πρέπει.
