Τι περιμένεις από μία ταινία για μία πικραμένη και καταρρακωμένη διμοιρία κατά τη διάρκεια του Πολέμου στο Ιράκ το 2003; Αίμα και σφαίρες. Σε μόλις 95 λεπτά, ένα γεμάτο cast γεμίζει το κοινό με κορτιζόλη. Αμερικανοί πεζοναύτες περικυκλώνονται από αντάρτες. Ξεκινάει ένα αδιέξοδο. Ο απόλυτος τρόμος, η μιζέρια και η ματαιότητα του πολέμου απλώνονται στην οθόνη ξανά και ξανά – όπως και η κατάφωρη αδικία αυτής της τόσο παράνομης εισβολής. Ακόμα χειρότερα, οι τίτλοι αρχής δηλώνουν πως το Warfare βασίζεται με ακρίβεια σε ένα πραγματικό περιστατικό, μετά τη Μάχη της Ραμαντί το 2006.
«Δεν υπάρχει καμία δόξα στη μάχη που να αξίζει το αίμα που κοστίζει» είχε πει κάποτε ο Dwight Eisenhower. Απόλυτα σωστός. Αλλά κάποια grooming moves αξίζουν επαίνους. Γιατί, όσο το Warfare μοιάζει με μία μεγάλη εισπνοή πριν φας μπουνιές, υπάρχει μία χαραμάδα φωτός. Κι αυτή είναι το μουστάκι του Cosmo Jarvis.
Ο Jarvis υποδύεται έναν στρατιώτη από άνδρες που πληρώνονται για να διατηρούν μια ανησυχητική πειθαρχία ενώ τους πυροβολούν. Είναι όλο αυτό το υπερ-αρρενωπό. Και, όπως τα περισσότερα πράγματα που φέρουν την υπερβολική αρρενωπότητα, είναι ταυτόχρονα απίστευτα παραδοσιακό και απίστευτα σέξι. Σε αυτό το μουστάκι υπάρχει ένας συναισθηματικά καταπιεσμένος ανθυπολοχαγός του ’40· υπάρχει και ένας γόης με μπράτσα σε μπαρ στο Dalston. Έχει αληθινή crossover ενέργεια: αρκετά αντρίκιο για να αρέσει στα κορίτσια που ψάχνουν daddy vibes.
Πώς να μεγαλώσεις μουστάκι όπως το έκανε ο πατέρας σου
Είναι πολύ «Tom of Finland», ο ανατρεπτικός εικονογράφος του οποίου έχεις δει τη δουλειά χωρίς να το καταλάβεις. Έφτιαξε cult following με σχέδια αντρών στους πιο “αντρίκιους” ρόλους σε υπερβολικά σέξι εκδοχές· αστυνομικοί, καουμπόηδες και – φυσικά – στρατιώτες στριμωγμένοι στις στολές τους. Σχεδόν όλοι είχαν μουστάκι. «Η αρρενωπή δύναμη είναι σαγηνευτική», λέει η επίσημη ιστοσελίδα του εκλιπόντα καλλιτέχνη.
Άκου να δεις: ένα καλό μουστάκι δεν είναι το κύριο takeaway από μια τόσο ζοφερή ταινία όπως το Warfare. Από τις ελάχιστες ανάσες ελαφρότητας, ίσως ξεχωρίζει η σκηνή έναρξης όπου οι πρωταγωνιστές ουρλιάζουν και χορεύουν πάνω στο «Call On Me» του Eric Prydz. Αλλά ακόμα κι αυτό υπενθυμίζει: πρόκειται για κανονικά, νέα, γεμάτα ορμές παιδιά που στέλνονται σε βέβαιο θάνατο. Οπότε ναι, ίσως τελικά το μουστάκι του Jarvis να είναι όντως η μόνη πηγή χαράς.
