Το τρέξιμο είναι η πιο διχαστική μορφή άσκησης. Από τη μία οι φανατικοί οπαδοί του στα πρόθυρα της θρησκευτικής πίστης και από την άλλη όσοι βλέπουν κάτι τύπους να τρέχουν γύρω γύρω χωρίς σκοπό, σαν χαμστεράκια στον τροχό τους. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στρατόπεδα βρίσκονται μόνο όσοι θα ήθελαν να το δοκιμάσουν αλλά δεν έχουν βρει ακόμα το κίνητρο που χρειάζονται για βγουν έξω στον δρόμο.
Αυτοί αναζητούν το κάτι παραπάνω στην άσκηση που θα τους δώσει έναν σκοπό, ή κάτι που να του αποσπά την προσοχή από τη μονοτονία της περιπλάνησης χωρίς προορισμό. Κάπου εδώ έρχεται το μπαλάκι του τένις που είναι πιο θαυματουργό από ότι υπονοεί το μέγεθός του. Το jogging με ένα μπαλάκι τένις είναι η νέα μεγάλη τάση στο τρέξιμο και σε αυτό πίνουν νερό στο όνομά του, όπως ο Hella Sidibe που πρόσφατα διέσχισε την Αμερική, σαν άλλος Forrest Gump, καλύπτοντας 4.898 χλμ μέσα σε 84 ημέρες.
Ουσιαστικά πέταγε το μπαλάκι του τένις και το έπιανε, σαν να ντριμπλάρει με αυτό και εκ πρώτης όψης μοιάζει με μια συνήθεια που κόβει ρυθμό κι έχει τον κίνδυνο του τραυματισμού αν το πατήσεις. Όμως ο Sidibe θεωρεί ότι δεν θα μπορούσε να φτάσει στην άλλη όχθη της Αμερικής χωρίς το μπαλάκι του. Ναι, του αποσπούσε την προσοχή και αυτό ακριβώς χρειαζόταν σε αυτό το ταξίδι των 84 ημερών που πάλευε με τη βαρεμάρα. Το μπαλάκι του έδινε σκοπό και κίνητρο και αν λειτούργησε σε ένα τέτοιο «ταξίδι», σίγουρα θα λειτουργήσει και για τον μέσο δρομέα που τρέχει μια-δυο ώρες σε κάθε προπόνηση.
Όμως η μεγαλύτερη βοήθεια που πήρε ο Sidibe από το μπαλάκι του τένις, δεν ήταν το διώξιμο της βαρεμάρας ή ο σκοπός, πόσος σκοπός να κρύβεται άλλωστε στο ντριμπλάρισμα μιας μπάλας τένις. Βρίσκοντας έναν σταθερό ρυθμό μεταξύ των ρίψεων και του διασκελισμού του, ηταν πιο εύκολο το να κρατάει σταθερό ρυθμό και να μην πέφτει ασυναίσθητα.
