Με το Glass έκλεισε μία μοναδική τριλογία και έδωσε απάντηση σε όλα όσα περιμέναμε να δούμε από το Split και μετά. Ο M. Night Shyamalan έχει την φήμη του ατμοσφαιρικού σκηνοθέτη με τις έντονες σκηνές και την αρτιστίκ φωτογραφία που επιλέξει, αλλά ξέρει και πώς να εκτιμήσει μία παλιά, κλασσική ταινία. Και τις προτείνει.
Ιδού οι 5 αγαπημένες του όπως τις διάλεξε ο ίδιος μέσα από συνεντεύξεις του.
The Godfather (1972)
«Είναι ίσως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών και μάλιστα σωστά δομημένη. Κατά τέτοιον τρόπο μάλιστα που το DNA της μπήκε σε όλες όσες ήρθαν μετά από αυτή. Εξαίσια φωτογραφία και υπόθεση που δείχνει ότι ο Coppola δεν ήταν μόνο ένας σκεπτιστής του κινηματογράφου, αλλά και ένας ανεπίσημος αρχηγός ενός ρεύματος που γέννησε καλτ φιγούρες ως ήρωες. Έφερε μαζί του μία φιλοσοφία και μία αναφορά προς την τέχνη, χρησιμοποιώντας τα για να μας παρουσιάσει τον κόσμο του όπως ακριβώς τον φανταζόταν».
Jaws (1975)
«Το έχω πόστερ στον τοίχο μου και το κοιτάζω αυτή την στιγμή. Αν ο Spielberg θεωρείται ένας από τους καλύτερους παραμυθάδες, αυτή η ταινία έφερε την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στην περιπέτεια, το χιούμορ και την τέχνη. Δεν είναι μόνο η υπόθεση αλλά ο τρόπος με τον οποίο έδειξε πως, γύρω από έναν κίνδυνο, η ζωή των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτόν συνεχίζεται κανονικά. Αυτή η ταινία είναι μία από τις αποδείξεις για το πόσο ξεχωριστός ήταν ο κινηματογράφος της δεκαετίας του ’70».
The Exorcist (1973)
«Ο Friedkin ξόδευε άπειρο χρόνο για να γυρίσει αυτήν την ταινία και γι’ αυτό θεωρώ πως είναι από τις πιο άριστες δομικά. Την κοιτάς σήμερα και βρίσκεις κάτι παραπάνω από μία ιστορία με πρωταγωνιστή την ίδια την κόλαση. Είναι ουσιαστικά ένα ανθρώπινο δράμα, παρότι προβάλλεται με αυτόν τον τρόπο. Είναι όμως και η σειρά των γεγονότων. Που ξεκινάει με έναν μποξέρ-ιερέα και φτάνει στο σημείο της κορύφωσης όπου γίνονται όλες αυτές οι απίστευτες σκηνές και κλείνει με την αυτοθυσία. Τι απίστευτη ταινία!».
Αγαπήσαμε το Glass όσο δεν φαντάζεσαι.
Being There (1979)
«Ήταν κωμωδία, δράμα ή ταινία φαντασίας; Μέχρι και σήμερα δεν το γνωρίζω. Είναι απίστευτη και το τέλος της, είναι από τα καλύτερα φινάλε που έχω δει σε ταινίες – αν όχι το καλύτερο. Είναι κορυφαίο το γεγονός πως σε κάνει να πιστεύεις πως ο ήρωας έχει ψυχολογικά προβλήματα ή ότι μπορεί να έχει και εκ γενετής πρόβλημα, αλλά τελικά αποδεικνύεται με ένα φοβερό «γύρισμα» πως είναι ο εξυπνότερος όλων. Τι κερδίζει; Ο ρεαλισμός και πάλι ο ρεαλισμός. Για μένα το Being There θα είναι για πάντα ο φάρος του ρεαλιστικού κινηματογράφου».
Rebecca (1940)
«Ας είμαστε ειλικρινείς. Το Rebecca ήταν βασισμένο σε ένα πολύ δύσκολο βιβλίο και αν δεν ήταν ο σκηνοθέτης των σκηνοθετών (σ.σ.: εννοεί τον Hitchcock) δεν νομίζω πως θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν μπορώ μέχρι σήμερα να κατατάξω την ταινία σε κάποιο είδος και είμαι περήφανος γι’ αυτό, γιατί αποδεικνύει την αυθεντικότητα και την πολυπλοκότητά της. Δράμα; Ερωτική περιπέτεια; Κάπου εκεί ανάμεσα. Εγώ πάντως σίγουρα ερωτεύτηκα τους χαρακτήρες και τις ασύγκριτες μέχρι σήμερα ερμηνείες τους. Ήταν επικές, με στοίχειωσαν ευχάριστα και η ταινία κατάφερε να δημιουργήσει ένα μικρό, ολόδικό της διαμάντι, που δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά κανείς να το αντιγράψει».
