Ο Ρίντλεϊ Σκοτ είναι ένας πολυπράγμων σκηνοθέτης. Ένας άνθρωπος που του αρέσει, μέχρι και σήμερα, να ανακαλύπτει το διαφορετικό. Το καταλαβαίνεις από τις ταινίες του που ξεκινούν από το «Θέλμα & Λουίζ» και την «Πλεκτάνη» και φτάνουν μέχρι τον «Μονομάχο» και την «Διάσωση».
Στο μυαλό μας ωστόσο, είναι ένας άνθρωπος φτιαγμένος για τα sci-fi. Από το «Μπλέιντ Ράνερ» μέχρι τα «Alien», ο Σκοτ κατάφερε να χαράξει τον δρόμο για όλους όσοι ήρθαν μετά από αυτόν και εμπνεύστηκαν από τις ταινίες του. Και είναι ο κατάλληλος για να σου προτείνει ταινίες επιστημονικής φαντασίας για το διήμερο που έρχεται.
2001: Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)
«Δεν είναι μόνο πως πρόκειται για τον πρωτοπόρο στα sci-fi και μία από τις μεγαλύτερες στιγμές του κινηματογράφου για τον 20ο αιώνα. Είναι η όλη τεχνοτροπία της ταινίας. Για παράδειγμα το διαστημόπλοιο καθοδηγούταν από κανονικό υπολογιστή που ήλεγχε τις κινήσεις» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο Wired ο Σκοτ.
Star Wars (1977)
«Όλη η δουλειά που έκανε ο Λούκας ήταν καταπληκτική. Δημιούργησε όχι ένα κόσμο, αλλά όχι ένα σύμπαν από το τίποτα. Αν την δεκαετία του ‘70 έλεγες πως οι ταινίες του θα συνεχιζόντουσαν μέχρι σήμερα, μάλλον θα σε έλεγαν τρελό». Ο Σκοτ πιστεύει μέχρι και σήμερα πως τα Star Wars είναι ένα διαχρονικό κινηματογραφικό must για κάθε γενιά.
Άλιεν: Ο Επιβάτης του Διαστήματος (1979)
«Δεν θα είμαι μετριόφρων. Θεωρώ πως όλη η δουλειά που έγινε για την πραγματοποίηση αυτής της ταινίας, μας κάνει κατά ένα τρόπο πιονέρους. Και το γεγονός ότι συνεχίζει και επηρεάζει τον κόσμο μέχρι σήμερα λέει πολλά».
Μπλέιντ Ράνερ (1982)
«Το 1982 την παρουσίασαν ως νέο-νουάρ ταινία. Ήταν πολλά περισσότερα από αυτό. Ήταν τόσο φουτουριστικό και ταυτόχρονα δυστοπικό το σκηνικό, που όχι μόνο αποτέλεσε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για μία τέτοια ιστορία, αλλά και έμπνευση για πολλές ταινίες που ήρθαν μετά από αυτή». Χωρίς το μοντάζ, η αρχική συνολική διάρκεια της ταινίας ήταν 4 ώρες και λίγοι γνωρίζουν ότι παραλίγο να μην βγει ποτέ στο σινεμά, εξαιτίας της μόνιμης κόντρας του Χάρισον Φορντ με τον σκηνοθέτη.
Όσο θα υπάρχει ο κόσμος (1959)
«Η κινηματογραφική μεταφορά της από το μυθιστόρημα του Νέβιλ Σουτ έγινε το ’59, με τον Γκρέγκορι Πεκ και την Έβα Γκάρντνερ. Είναι μία πολύ αυθεντική ταινία της εποχής, η οποία ωστόσο άνοιξε τον δρόμο για όλες αυτές τις ιδέες σχετικά με το post-apocalyptic σενάριο. Νομίζω πως είναι αριστούργημα». Εκτός από τον Πεκ, ο σκηνοθέτης Στάνλεϊ Κράμερ είχε αναφέρει ως πραγματική αποκάλυψη τον ρόλο του Φρεντ Αστέρ, ο οποίος έπαιζε για πρώτη φορά έναν δραματικό ρόλο μακριά από τα μιούζικαλ.
