Ένα πράγμα που ζηλεύω στον κολλητό μου είναι που έφτιαξε μία μπάντα, την οποία εγώ δεν θα κατάφερνα να φτιάξω ακόμη κι αν είχα περισσότερες ζωές από τον Super Mario.
Σπάνιο να ταιριάξουν τα χνώτα σου, μουσικά, διαπροσωπικά, πες το όπως θες, με άλους τρεις ή τέσσερις ανθρώπους. Και να το πετύχεις, όμως, έτσι όπως είναι η μουσική βιομηχανία σήμερα (στην Ελλάδα), είναι ακόμα πιο δύσκολο να παραμείνεις ταγμένος στον ρομαντισμό της εποχής που σε μεγάλωσε και σε ήθελε πιστό μέλος μίας μπάντας. Της δικής σου μπάντας. Κι ας το κάνεις για τα προς το ζην. Ή απλά για την καύλα σου. Έτσι για να συναντιέσαι με τα φιλαράκια σου, να τζαμάρετε, να προβάρετε, να κάνετε τα λαϊβάκια σας και να περνάτε καλά.
Αυτό πέτυχαν και οι Tightropes Athens, ανάμεσα στις χιλιάδες μπάντες που βρίσκονται πάνω στη σκηνή, η οποία όμως, σε τούτη τη χώρα, φαίνεται πολύ μικρή για να τις αντέξει. Το «κάνα μεροκάματο να βγαίνει» έχει υποκατασταθεί από το «την καύλα μας να κάνουμε» και πλέον η underground μουσική κοινότητα μοιάζει με χορωδία σιγής, αποτελούμενη από μουσικούς (και καλούς μάλιστα) οι οποίοι ουρλιάζουν για να ακουστούν. Ευχή και κατάρα να είσαι μουσικός σήμερα. Αλλά ωραίο πράγμα ρε γαμώτο.
Το σαράκι που έτρωγε το ξεκούρδιστο είναι μου από το άπιαστο όνειρο έβρισκε πάντα αντίδοτο στα live αυτών των παιδιών. Έγινα πιστός τους φαν, groupie, ρουβίτσα της ροκ, ακολουθώντας τους στα περισσότερα live τους, βγάζοντας φωτογραφίες, βίντεο, κάνοντας αφιερώσεις ή ακόμη και τζαμάροντας on stage μαζί τους (συγγνώμη). Το να είσαι οπαδός μίας τέτοιας μπάντας είναι σαν να υποστηρίζεις Φούλαμ στην Αγγλία. Ή Αιγάλεω στην Ελλάδα, μόνο και μόνο επειδή είσαι Αιγαλεώτης. Κι όμως, αυτός ο οπαδισμός είναι πιο αγνός. Πιο ρομαντικός. Και πιο καυλωτικός να με σχωράτε.
Σας τους συστήνω, λοιπόν
Πείτε το διαφήμιση, πείτε το όπως θέλετε, άλλωστε με πλήρωσαν ένα εκατομμύριο ευρώ ένα καλαμάκι χοιρινό ΣΚΕΤΟ, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη απέναντι στο χαμένο μου όνειρο, απέναντι σε μία τέτοια μπάντα, απέναντι σε κάθε μπάντα που βρίσκεται εκεί έξω και θα την είχα ακούσει ΤΟΣΕΣ φορές, να γράψω κάτι γι' αυτούς. Τώρα που το σκέφτομαι, περισσότερο ένιωσα να «αναγκάζομαι» από τη μουσική τους, παρά από τον καθρέφτη που έβλεπα μπροστά μου φτιάχνοντας εικόνες κάθε φορά που τους άκουγα.
Λέγονται Tightropes Athens (από το Tightrope του Stevie Ray Vaughan), παίζουν 70s rock και Rock n Roll και μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι ΞΕΣΚΙΖΟΥΝ το Whole Lotta Love των Zeppelin.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι περνάνε καλά (κι εμείς το ίδιο) κι αυτό φαίνεται στη σκηνή. Ή έστω σε αυτό το βίντεο:
Όποτε παίζουν το La Grange των ZZ Top βρίσκω το λόγο που ψάχνω για να κοπανηθώ ανελέητα:
Κι επειδή για να είσαι καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως για να σε σέβονται και οι υπόλοιποι, πρέπει παράλληλα και να δημιουργείς, θα τους σεβαστώ και δεν θα παραλείψω τη δική τους δουλειά και κάποια από τα κομμάτια που έχουν γράψει και ηχογραφήσει. Όπως τα δύο που ακολουθούν.
Και πού 'σαι; Επειδή το promotion πρέπει να 'ναι ολοκληρωμένο (όπως και το καλαμάκι χοιρινό που με κέρασαν ας πούμε, είχε και ψωμάκι μαζί), αν γουστάρεις πέρνα την Παρασκευή το βράδυ από το
Wilbury στην Κηφισιά (Κέντρο Μελά, Λεωφόρος Κηφισίας 238-240) για να τους δεις και να πιεις μια μπύρα στην υγειά μου που σου άνοιξα τα μάτια και τα αυτιά.
Εμφανίζονται με τυχαία σειρά οι ηθοποιοί:
Αφροδίτη Τσιουμήτα (φωνητικά)
Γιώργος Κακούρας (κιθάρα + φωνητικά)
Νίκος Τσώλος (μπάσο)
Άκης Πετρόπουλος (τύμπανα)
