Πίσω από την μεϊνστριμίλα των Killers και την φιγούρα των Kasabian, βρίσκεται η μπάντα που έρχεται για να τιμήσει όλους τους αγνούς «βρομιάρηδες» ροκάδες αυτού του τόπου. Η άφιξη των Kills στην Ελλάδα θα είναι μία από τις μεγαλύτερες που έχουμε δει στην indie σκηνή και υπάρχει καλός λόγος να πιστεύουμε ότι θα κάνουν ένα σώου αντάξιο μίας post-grunge μπάντας. Ή μάλλον παραπάνω από ένας.
Θα το έχεις καταλάβει πλέον ότι ο καλλιτέχνης δεν ορίζεται μόνο από τα κομμάτια που γράφει. Είναι και οι εμπειρίες του στον χώρο της μουσικής που του δίνουν το βασικό ερέθισμα. Αν ο Dave Grohl δεν τριγυρνούσε την Αμερική με τους Scream, ίσως να μην έβγαζε ποτέ την ένταση που είδαμε στους Nirvana. Αν ο Keith Flint δεν προσπαθούσε στα νιάτα του να μπλέξει το punk με το rave, δεν θα υπήρχε η βία στον ήχο των Prodigy. Και υπάρχουν χιλιάδες ακόμα παραδείγματα σε κάθε μουσική σκηνή. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τους Kills. Από το punk παρελθόν της Alison Mosshart μέχρι τον grunge ήχο του Jamie Hince. Σε μία μπάντα που το 2001, όπου και δημιουργήθηκε, προσπαθούσε να συναγωνιστεί το πετυχημένο nu metal της εποχής και συνάμα να κρατήσει ζωντανό τον βρόμικο ήχο του grunge. Και μπορείς να πεις ότι τα κατάφερε.
Η μεγάλη επιτυχία των Kills οφείλεται στο γεγονός ότι δεν σταμάτησαν να είναι αντισυμβατικοί. Ήταν και είναι η μπάντα της γειτονιάς. Εκείνοι οι φίλοι σου που μαζεύονται στο υπόγειο στούντιο κάθε Πέμπτη βράδυ και «τζαμάρουν» με ό,τι τους βγει πάνω στις κιθάρες. Χωρίς πολλές φανφάρες, μακρόσυρτα σόλο και μελωδίες που έχουν σκοπό να εντυπωσιάσουν. Και οι Kills έχουν γράψει πολλά τέτοια τραγούδια. Τραγούδια που γράφτηκαν σε αντίξοες μουσικά συνθήκες και κατάφεραν να επιβιώσουν. Αυτά είναι που θα δώσουν στον κόσμο τον αγνό, παρθένο post-grunge ήχο που λαχταρά. Την ίδια στιγμή υπάρχει και η ακόμα πιο εναλλακτική πλευρά των ίδιων των μελών της μπάντας. Η alternative και συνάμα blues rock εμπειρία της Mosshart με τους Dead Weathers, του supergroup που δημιουργήθηκε από τον Jack White. Eίναι το πείσμα του κιθαρίστα Jamie Hince ο οποίος έχασε ένα δάχτυλο (σ.σ.: νέκρωσε μετά από χτύπημα με πόρτα αυτοκινήτου) στο αριστερό χέρι και ξεκίνησε να παίζει την κιθάρα από την αρχή. Ξέρεις τι είναι αυτό; Καλλιτέχνες με πείσμα και μουσική παιδεία. Που γουστάρουν τόσο πολύ την μουσική τους που δεν μπορούν να το κρύβουν.
Τι περιμένουμε; Την ένταση που μας έχουν συνηθίσει. Δύο μέλη που πιάνουν για δέκα. Τις μεγάλες επιτυχίες τους αλλά και την ιδιαίτερη επαφή τους με το κοινό. Μία ειλικρινής επαφή, που βασίζεται στην νοοτροπία του «εμείς ήρθαμε να παίξουμε όπως ξέρουμε και σε όποιον γουστάρει». Χωρίς υπερβολές. Μόνο με τον ήχο της αυθεντικότητας που τόσα χρόνια τους χαρακτηρίζει.
Τα λέμε 24 Ιούνη.
