Χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμία αφορμή. Καμία επέτειος γέννησης και καμία επέτειος θανάτου. Ερέθισμα; Ένα ποστάκι στο facebook -από μια σελίδα που ανεβάζει διάφορους ύμνους της ροκ (και όχι μόνο) σε φάση a capellaa capella- με το τραγούδι που απογείωνε τις εφηβικές μας καψούρες και μας έκανε να φανταζόμαστε πως το Ελενάκι από το Γ4 είναι η γυναίκα που θα δούμε να ανεβαίνει κάποτε τα σκαλιά της εκκλησίας. Κι ας χωρίζαμε μετά από τρεις εβδομάδες.
Το θέμα, όμως, δεν είναι το Ελενάκι.
Το θέμα είναι όλα εκείνα τα μεγαθήρια που στριμώχνονταν μέσα σε κουτιά από κασέτες στο εφηβικό μας δωμάτιο. Εκείνα που ανοίγαμε όταν θέλαμε να εκτονώσουμε κάμποση από την σύγχυση που έπαιζε συχνά-πυκνά μέσα στο κεφάλι μας, με τα τραγούδια που έφταναν μέσω MTV από το μακρινό Σιάτλ. Εκεί δηλαδή όπου γεννήθηκε η Grunge, το μουσικό ρεύμα που είπε να πάρει τις σκέψεις, τα άγχη και την οργή (κυρίως αυτήν) της νεολαίας στα πρώτα μισά της δεκαετίας του '90 και να την αντιπροσωπεύσει μουσικά. Το κατάφερε τόσο καλά ώστε πολλοί από εμάς ορίστηκαν και καθορίστηκαν μέσα από τα τραγούδια της.
Κι εσύ ακόμα με ρωτάς αν χρειάζεται για να ξαναφέρουμε μπροστά τις φωνές που μας σημάδεψαν;
Nirvana - Drain you
Soundgarden - Spoonman
Pearl Jam - Alive
Man In The Box - Alice in Chains
