Οι The Clash είναι εκατοντάδες πράγματα παραπάνω από το «Should I Stay or Should I go» να παίζει σε κάποιο σάπιο ροκάδικο για να χορέψει ο κόσμος. Κι ο ιθύνων νους τους, ο συγχωρεμένος ο Τζο Στράμερ, συμβολίζει μέχρι σήμερα έναν μουσικό κόσμο που δεν γουστάρει τις ψευδαισθήσεις. Που δεν πιπιλάει καραμέλες. Και που κυρίως δεν ξεχνάει τις αξίες του.
Δεν πρόκειται να μακρηγορήσω για το τι υπήρξε η μπάντα κι ο «αρχηγός» της (που σήμερα θα έκλεινε τα 65 του χρόνια) για τη μουσική και κυρίως την πανκ. Το έχουν κάνει άλλοι καλύτεροι γραφιάδες πριν από μένα. Μονάχα για το τι σημαίνουν κάποια κομμάτια στα δικά μου τα αυτιά μπορώ να γράψω. Και για το πως μέτρησαν μέσα μου σε κάποιες φάσεις που τα πράγματα είχαν στραβώσει τελείως για την πάρτη μου.
Διότι οι Clash κατά την άποψη μου, ιδιαίτερα σε αυτά τα αγαπημένα μου κομμάτια, μίλησαν για ανθρωπιά. Όχι όμως ως μια γλυκανάλατη κι εύπεπτη συνταγή. Αλλά για μια ανθρωπιά που τσακίζει κόκκαλα με την κριτική της, και ψάχνει να βρει μερικά ψήγματα αισιοδοξίας, σε έναν κόσμο που θυμίζει σκουπιδότοπο.
1. Lost in the Super Market
Από το London Calling (1979): Η τρομερή μοναξιά ενός ατέλειωτου καταναλωτισμού. Σαν σούπερ μάρκετ με άχρωμο φωτισμό που σου κλέβει κάθε χαρά. Κι η μόνη ευχαρίστηση που βρίσκεις είναι ένα μπουκάλι τζιν. Αυτό εδώ ΔΕΝ είναι ένα Love Song, μια Ωδή στους Πεσόντες του Μεροκάματου είναι.
2. Carreer Opportunity
Από το Τhe Clash (1977): Ένας ύμνος για όλα αυτά τα χαμένα όνειρα, τις χαμένες φιλοδοξίες και τις μεγαλειώδεις ψευδαισθήσεις που κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι. Μια προτροπή για να μην τρως το παραμύθι, όταν τους διπλανούς σου τους τρώει η μαρμάγκα, θα έρθει και η δικιά σου η σειρά.
3. Guns of Brixton
Από το London Calling (1979): Ένα μικρό μάθημα ιστορίας για τις ταραχές στο γκετοποιημένο προάστιο του Λονδίνου. Για μια κοινωνία δύο ταχυτήτων και για ανθρώπους καταδικασμένους να ζουν ως Β’ κατηγορίας πολίτες. Μονάχα που ο σοφός λαός λέει: «εκεί που είσαι ήμουν κι εδώ που είμαι θα έρθεις». Γιατί ο τροχός στο τέλος πάντα γυρνάει.
4. Straight to Hell
Από το Combat Rock (1982): Μελαγχολία σε τρία στάδια· η δύσκολη ζωή της βρετανικής εργατικής τάξης, το δράμα των «μπάσταρδων» παιδιών που άφηναν πίσω τους οι Αμερικάνοι φαντάροι του Βιετνάμ και –κλείνοντας- η αποδόμηση του αμερικάνικου ονείρου συνοδεία μιας μελωδίας που σε καλεί σε ενδοσκόπηση μέχρις εσχάτων.
5. Lose this Skin
Από το Sandinista (1980): Τραγουδισμένο από τον κολλητό του Στράμερ, τον Tymon Dogg. Με ένα βιολί που σου τρυπάει την καρδιά. Και ένα ρεφρέν που όλοι μας νομίζω έχουμε ζήσει: όταν δε σε χωράει ο τόπος πια, όταν όλα σου φαίνονται σκατά, όταν νιώθεις φυλακισμένος στον ίδιο σου τον εαυτό και ψάχνεις λίγα ψίχουλα ανθρωπιάς εκεί έξω –μπας και σωθείς.
