Η μουσική των Black Sabath από την πρώτη της νότα είναι βαριά σαν ταφόπλακα. Πάντα ήταν έτσι, από το μακρινό 1969 έως σήμερα. Όταν έσκασε για πρώτη φορά στον κόσμο ήχησε σαν πένθιμη καμπάνα. Σήμανε το τέλος της χίπικης αθωότητας που βρισκότανε ήδη κοντά. Όχι άλλη αγάπη, ειρήνη και αδελφοσύνη βουτηγμένη μες στα ναρκωτικά. Τώρα, καλώς ήρθες «μαυρίλα».
Ας ξεχάσουμε το flower power και ας αποδεχθούμε τη ζωή στην πραγματική της διάσταση. Ως ένα τρομερό πράγμα που άλλοτε σε σηκώνει μέχρι τον ουρανό· και άλλοτε σε γκρεμίζει στα τάρταρα –ακριβώς όπως τα τραγούδια των Sabbath.
Όταν μεγαλώνεις στην πόλη-κενοτάφιο του Μπέρμιγχαμ είναι λίγο δύσκολο να σταθείς στο ”bright side of life” που έλεγαν και οι Monty Pythons. Είναι αναμενόμενο να νιώθεις σκατά. Και να θες να το μοιραστείς, να βρεις μια διέξοδο. Να φτιάξεις μία μπάντα.
Ο Tony Iommi θα έχανε τα δάκτυλα του σε εργατικό ατύχημα, ο μπασίστας Geezer θα διάβαζε με μανία «μυστηριώδη» βιβλία, ο Bill Ward ήταν πάντα «χαμένος» μέσα στα τύμπανά του και ο Ozzy… Λοιπόν για τον Ozzy ας συμφωνήσουμε το εξής: δεν είναι άνθρωπος αυτός, ένας τρελός από την χώρα των τρελών είναι. Τι έκανε, λοιπόν, αυτή η παρέα των τεσσάρων; Να σας πω τι έκανε. Μαύρη «μαγεία» έκανε, στην κυριολεξία και όχι στη μεταφυσική της έννοια, που μας κρατάει γητεμένους μέχρι σήμερα.
Γιατί προσωπικά αδυνατώ να πιστέψω πως δε θα δω ξανά ζωντανά τους Black Sabbath. Και ας έχει βουίξει η γη πως το Σάββατο που μας πέρασε δόθηκε η τελευταία τους συναυλία στην ιστορία. Οι Black Sabbath έριξαν την ταφόπλακά τους πριν 48 χρόνια στη γη, δε μπορεί τώρα να τους καλύψει και τους ίδιους το αιώνιο μάρμαρο.
Εγώ ακόμα έχω μείνει σε εκείνο το βράδυ του Ιουνίου, το 2005, στη Μαλακάσα. Που τους περιμέναμε 25 χιλιάδες άνθρωποι μες την καύλα που θέριευε για χρόνια. Που χτιζόταν σιγά σιγά με πάθος και πόνο και εφηβική ορμή. Με δίσκους που κρατούσες σα φυλαχτό, με ακροάσεις μέσα στην τάξη όταν οι καθηγητές σου μιλούσαν αυστηρά για το «τι θα κάνεις με τη ζωή σου», με μεθύσια ντυμένα με τη μουσική τους, με στιγμές που νόμιζες ότι όλοι σε έχουν παρατήσει αλλά οι Sabbath ήταν για σε σένα εκεί.
Τι κλωτσοπατινάδα, τι γέλια, τι κλάματα χαράς, αγκαλιές και τρέλα εκείνη η μέρα. Σαν να έπαιρνε τσου-λου η ομάδας μας. Τι τρομερό highlight της ζωής μας –για όσους δηλώνουμε πιστοί στο Κατά Black Sabbath Ευαγγέλιο.
Εκείνη τη νύχτα έκαιγαν αναπτήρες σαν κεριά, έλεγες δεν είναι συναυλία αυτό, τελετουργία είναι. Εκείνες τις δύο ώρες φυλακίστηκε για πάντα ένα μέρος της ψυχής σου. Σε εκείνο το μέρος είδες την καλύτερη συναυλία της ζωής σου και ήξερες πως δεν θα μπορέσεις να την λησμονήσεις ποτέ. Ήσουν σίγουρος πως ούτε τους Black Sabbath θα μπορούσες να ξεχάσεις ποτέ –ακόμα και αν σταματούσαν να περιοδεύουν, ακόμα και όταν μια μέρα εγκαταλείψουν την μάταια τούτη γη. Γιατί το δικό τους μουσικό μνημείο θα είναι πάντα εκεί, για σένα αλλά και για τις επόμενες γενιές από πιτσιρικάδες με μακριά μαλλιά, μπότες και μαύρα μπουφάν.
